Modeling and love - Models 1

38. En de endings blijven komen

38. En de endings blijven komen

4. Een dagje Milaan.

Ik heb moeite om haar niet aan te staren. Het is vast een van de enige keren in mijn hele twintigjarig bestaan dat ik zo starstruck ben door een meisje. Ze is niet speciaal. Ze heeft gewoon krullerig bruin haar en blauwe ogen, wel heeft ze een prachtig figuur en een schitterende glimlach. Al bij al is het je typische buurmeisje en toch kan ik de aantrekkingskracht niet negeren. Ik vind haar knap, meer dan knap en kan het niet helpen om haar zo aan te kijken. En dus zeg ik maar iets.

‘Alles goed?’ vraag ik.

‘Ja hoor’ antwoordt ze, ik hoor het Britse accent in haar stem ‘alles goed. Gelukkig zit ik niet alleen op een vliegtuig!’

11. Nog steeds zeventien

Adeline Muslin staat op het punt om een contract te ondertekenen bij de secretaresse van mijn vader. Als ze het bureau binnenloopt zie ik haar. Het vergt heel wat kracht om normaal te reageren. Ik knik en glimlach vriendelijk naar haar, niet zeker of ik nu een positieve of een negatieve reactie op haar gezicht zie.

15. Laat me niet achter                                                                               

Als Adeline mijn auto bereikt schrik ik. Voor het eerst van haar prachtige verschijning, die jurk doet echt geen goed aan mijn fantasie. En ik probeer het al zo in te tomen. Nee, ik verschiet dat ze zomaar in die jurk door de frisse lucht loopt. Ze stapt de auto in.

‘Adeline!’ zeg ik geschrokken als ze de deur sluit. Ze begroet me maar dat negeer ik, ik draai de verwarming in mijn auto naar zijn maximum.

‘Guillaume’ zegt ze voorzichtig, de stilte doorbrekend. ‘Ik wil niet dat je weggaat.’ Ik blijf haar aankijken, de woorden dringen heel langzaam tot me door. Ik weet wat ik wil antwoorden maar krijg het er moeilijk uit. Uiteindelijk lukt het me toch.

‘Ik ook niet.’ Fluister ik bijna. Na enkele stille seconden naar elkaar te hebben gekeken valt er wat haar van achter haar oor, ik strijk het weg uit haar gezicht. Weer maar eens verbaast ze me door haar blik. Haar prachtige blauwe ogen die zo mooi zijn dat alleen maar zij de toestemming heeft om ze te gebruiken. Alleen zij staat prachtig met deze ogen.

Onze handen raken elkaar en we kijken er allebei naar, ik neem die van haar tussen die van mij. Heel traag kijk ik terug naar haar, dit is zo anders dan dat ik gewoon ben. Dit gevoel kan ik niet plaatsen. Wat betekent het? Wat doet het met me?

Haar ogen zijn de eerste die zich verraden, ze gaan naar mijn lippen en op dat moment weet ik dat we nu hetzelfde zijn. Dat we hetzelfde willen.

‘Ik wil niet bij jou weg.’ Zeg ik en ik trek haar dichter naar me toe. Haar arm gaat om mijn hals en ze trekt me dichter naar haar toe. Mijn fantasie komt werkelijkheid, ik kus haar.

30. Liever het volgende vliegtuig richting Londen

Ik kijk naar het tafereel dat zich op vijftien meter van me afspeelt. Ik kan het niet geloven. Zij is in Parijs, met een vriendin. Heel vaag herken ik het meisje, maar ik weet niet van waar. Zodra ik Adeline zie weet ik wat de afgelopen weken voor me betekend hebben, waarom de andere meisjes niets meer zijn. Haar schoonheid nu, doet de schoonheid van hen dan verbleken. Zij is grappig en mooi, zij is lief en wat ik wil. Zij is de enige die ik wil.

En ik voel me stom om het nu in Parijs, als ik haar na weken terug zie, te beseffen. Waarom besef ik het nu pas? Zonder het door te hebben klop ik op de taxi.