Modeling and love - Models 1

26. Mijn kind is eruit en ik ga dood.

26. Mijn kind is eruit en ik ga dood. 

Hij drukt zijn lippen op die van mij, hij drukt zijn lippen op die van mij, hij drukt zijn lippen op die van mij. Ik druk mijn lippen op die van hem. 

Dit gevoel heb ik nog nooit meegemaakt. Ik wil Millo, ik wil hem erg graag, kom ik tot mijn eigen conclusie. Ik heb Millo, en ik heb hem erg graag, kom ik tot mijn eigen conclusie. Mijn lippen bewegen synchroon met die van hem, alsof het altijd al zo geweest is en misschien was dat wel zo. Hoeveel keer hebben wij al gekust? Is dit de tweede maal? Vast, maar het voelt geweldig. 

Er ontsnapt een goedkeurend geluidje uit mijn keel en hij trekt me dichter naar zich toe. Heb ik eigenlijk nog wel armen en benen want ik voel ze niet meer. Millo maakt zich van me los, neemt mijn hand en sleurt me in een reuzentempo het terrein verder af. Grinnikend loop ik achter hem aan. Hij knijpt in mijn hand en ik geef er een trekje aan. Millo stopt, draait zich weer om en geeft me weer zo'n weekbenige kus, uiteindelijk duw ik hem van me af en loopt hij weer door. 

Ik sta niet stil bij het feit dat ik gewoon achter hem aan loop, niet weet wat hij van plan is en waar hij heen gaat. Het voelt gewoon allemaal zo geweldig, mijn hoofd is leeg, behalve met de muziek dat ik nog steeds hoor. Op mijn gezicht blijft een eeuwige glimlach of dronken grijns plakken en mijn benen en armen leiden hun eigen leven. Niets om me zorgen over te maken.

We bereiken het dichtstbijzijnde metro station en springen in de eerste trein. Gelukkig is hij helemaal leeg, het is dan ook al laat op de avond.

Millo gaat op een stoeltje zitten en trekt me op zijn schoot. Onmiddellijk sla ik mijn armen weer om zijn hals, en kus hem weer. Mijn haar valt als een waaier om onze gezichten waardoor onze gezichten onzichtbaar zijn. Het zou ook te gevaarlijk zijn mocht iemand zien wat er daar aan het gebeuren is...  

Ik weet niet hoe Millo het doet, maar hij doet het maar. De volgende halte wordt omgeroepen en hij heft me van zijn schoot, de trein remt net bruusk en ik vlieg de grond in. Ik voel de harde klap op mijn kont niet eens door het lachen. Millo slaat zijn hand over zijn mond, wil de andere naar mij uitsteken maar buigt plots door zijn knieeën en zet zijn handen op zijn buik. 

'Millo!' roep ik lachend. Hij helpt me recht en we springen de trein uit. Zodra we op het perron staan vertrekt hij terug met razende snelheid en blijven we met z'n tweeën op een leeg perron achter. Ik lach nog steeds als ik plots door Millo tegen de muur gedrukt wordt. In plaats van in te stemmen met zijn mond, duw ik hem weg en sleep hem achter me aan de metro uit. 

We zeggen geen woord tegen elkaar maar hollen bijna achter elkaar aan. Millo voorop.

We bereiken een appartementen blok, waar hij naar binnen loopt. Ik loop dronken achter hem aan, strompel de trap op omdat ik het geduld niet heb om op de lift te wachen. Als Millo op de derde verdieping naar een welbepaald appartement loopt, kan ik niet anders dan hem volgen. Hij opent de deur en duwt me er onmiddellijk tegenaan. 

Mijn kleren vliegen een voor een van me af telkens ik een van Millo's handen op mijn lichaam voel. Millo staat bijna naakt voor me als hij me opheft en op het bed gooit. Het gaat allemaal zo snel dat mijn dronken brein geen tijd heeft om het allemaal in zich op te nemen. Ik voel hem overal, boven en onder en naast me. Ruik hem aan alle kanten van me en zie hem ook overal. Hij is overal aanwezig in mijn waas. Ik heb geen idee meer wat er gebeurt alleen dat mijn lichaam iets meemaakt wat het nog nooit heeft meegemaakt en ik niets voel. Behalve Millo dan. Mijn waas wordt harder en ik sluit me af van de kamer en van de activiteit die er in plaats vindt.

Ik zie een ander gezicht voor me, niet die van de jongen die nu bij me is. Ik zie alleen een gezicht met donker haar en donkere ogen voor me met een prachtige lach en prachtige kleren. Alleen het gezicht al maakt me helemaal warm, mijn gezicht brandt ervan. Het stroomt ervan over. Guillaume. Besluit ik dit te noemen. Guillaume. 

En ik gil. 

Alles stopt onmiddellijk. Millo springt onmiddellijk op en kijkt me geschrokken aan, dit is niet het gezicht dat ik voor me wil zien. Het is het verkeerde gezicht. Mijn mond sluit zich vanzelf, ik haal de benen waar ik geen controle meer over heb van onder me uit. Gooi ze naast me en hijs mijn bijna helemaal naaktevlichaam uit bed. Ik voel me niet gegeneerd, ook al zijn Millo's ogen op me gebrand. Net als ik wil weglopen zak ik in elkaar, kruip naar het hoekje van de kamer. 

En ik huil. 

Het doet zeer, net alsof er een grote schok vanuit mijn onderbuik zich door mijn hele lichaam omhoog werkt. Het komt uit mijn mond, in een reflex open ik mijn benen. De pijn braak ik uit. Het blijft komen, de pijn blijft komen. De schokken blijven, mijn gezicht blijft hete tranen branden en vuil snot afgeven. Het braken stopt en ik draai me op mijn zij, leg mijn gezicht op de grond. Het kan me niet schelen of het vuil is. Er werkt zich weer pijn uit mijn onderbuik omhoog maar het komt er niet meer uit, het blijft zich gewoon tot mijn keel opwellen en keert dan terug. Het is net alsof het zichzelf verdubbeld. En blijft verdubbelen en blijft tranen en snot produceren. Ik voel een stekende pijn op mijn heup en bil, door mijn eigen hand.  Het is verschrikkelijk om mijn zwaar en leeg lichaam op te heffen, maar ik krijg hulp. Ik zie niets, maar zie een schim over me. Er wordt een t-shirt over mijn hoofd getrokken en ik word wat opgeschoven. Daar is de schouder waar iedereen het telkens over heeft. De schouder waarop je kunt uithuilen. 

En ik huil. 

Ik huil en weer krijg ik een onzichtbare pijnlijke wee. Net alsof ik het kind van de duivel baar en het aan de verkeerde kant uitkomt. De snikken en tranen blijven komen, minuutenlang tot ze op zijn. Geen tranen en snot meer, alleen de pijnlijke weeën. Die verminderen, vervagen, het wordt donker en ik geef me over. Laat me wegzaken om de weeën te vergeten. Mijn kind is eruit en ik ga dood.