Modeling and love - Models 1

33. En we zullen zeker niet praten

33. En we zullen zeker niet praten

Als we eindelijk onze eigen kleren aanhebben, lees: goed opgemaakt in geweldige jurken met gigantische hakken eronder, pas dan vertrekken we naar de receptie, dat ook weer doorgaat in een van de geweldige vertrekken in dit gebouw. Ik heb wel opgevangen dat er nu meerdere evenementen aan de gang zijn, maar het grootste, spectaculairste en belangrijkste is wel de modeshow.

De ruimte is al gevuld met alle gasten en hier en daar herken ik enkele modellen. Ook zijn er enkele knappe jongens aanwezig, geen idee wie en wat ze zijn maar ze zijn hier en dat is het beste. Caitlinn wiebelt met haar wenkbrauwen naar me en voor ik het weet loopt ze tegen de eerste knappe jongen die ze tegen komt.

‘Oh, het spijt me. Ik had je niet gezien.’ Begint ze en ik moet me inhouden om niet te grinniken. De jongen draait zich met een geërgerd gezicht om, maar zodra hij Caitlinn ziet en zijn ogen hun gang heeft laten gaan, glimlacht hij.

‘Je kunt wel iets doen om het goed te maken.’ Antwoordt hij en Caitlinn vernauwt haar ogen lichtjes.

‘Wat dan?’ vraagt ze flirterig. Ook zij heeft zijn reactie opgemerkt.

‘Een drankje van me aannemen.’ Caitlinn grijnst en knikt dan.

‘Daar heb ik geen problemen mee.’

Subtiel trek ik Caitlinn’s aandacht, ik gebaar dat ik zelf wel wat ik ga rondkijken en een drankje neem. Ze knikt en knipoogt dan als de jongen het niet ziet. Ik rol met mijn ogen en loop dan bij hen weg. Ik hoor de jongen nog zeggen dat hij Vincent heet.

‘Caitlinn’ hoor ik een vrouwelijk stem zeggen en met grote ogen draai ik me om.

‘Mevrouw Dugardin, wat fijn om u terug te zien.’ Pers ik er met moeite uit, maar ze lijkt het niet te merken.

‘O, alsjeblieft. Eliza is goed hoor.’

‘Eliza.’ Zeg ik en ik glimlach. Naast haar staat meneer Dugardin, we schudden elkaar vriendelijk de hand voor mijn ogen naar zijn zoon gaan.

‘Guillaume.’ Zeg ik kort en dan kijk ik zijn zwangere moeder weer aan.

‘Hoe gaat het met je?’ vraagt ze en ik haal mijn schouders op.

‘Alles goed, hoe gaat het met u?’ kaats ik terug en ze glimlacht.

‘Geweldig, buiten wat misselijkheid.’ Ik zie aan haar ogen dat ze mijn gezicht aftast op enige verandering. Zou ze testen of ik weet over haar zwangerschap? Waarom is het nodig om te controleren of ik dat weet? Wat weet ze trouwens over mij en Guillaume? Mijn ogen verplaatsten zich snel even naar Guillaume, maar die zegt niet veel.

‘Oei, hebt u iets verkeerd gegeten dan?’ vraag ik uiteindelijk en heel even zie ik Eliza’s ogen vernauwen.

‘Ach, waarschijnlijk, maar dat verandert mijn humeur niet hoor.’ Ze lacht en ik heb moeite om mijn eigen lach oprecht te laten overkomen.

‘Kom, Eliza’ zegt meneer Dugardin uiteindelijk ‘we laten Guillaume en Adeline even praten. Ze hebben elkaar lange tijd niet meer gezien.’ Hij glimlacht vriendelijk en oprecht, daaruit leid ik af dat hij geen idee heeft van wat er tussen Guillaume en mij aan de gang is. Ik knik.

‘Jullie hoeven helemaal niet te gaan hoor.’ Zeg ik snel en ik krijg van beide ouders een vragende blik, ik haal zo onschuldig mogelijk mijn schouders op. ‘maar het is heel erg vriendelijk.’ Voeg ik er dan uiteindelijk aan toe. Meneer Dugardin haalt zijn schouders op.

‘Geen probleem, prachtige show, Adeline. Ik hoop tot gauw.’ Hij legt voorzichtig zijn hand op de onderrug van zijn vrouw en samen verdwijnen ze in de massa. Ik kijk hen even na voor ik me naar Guillaume draai. Ik trek vragend mijn wenkbrauwen op voor ik me omdraai en me een weg door de massa baan. Drank, dat heb ik nodig.