GROWLING HEARTS

EPILOGUE

MONYO

Three months have passed. I can't believe I survived three months without her. I still miss her. Hindi pa rin ako makapaniwala na wala na siya. Wala na ang babaeng pinakamamahal ko.

This day is her death monthsary so Henry and I came back here, in the remnants of the Mansion where she died. Hindi panget ang naging hitsura nito. Sa makatuwid nga ay mas gumanda pa ang lugar. Ang dating kinatatayuan ng Mansion ay napuno ng damo at iba't-ibang uri ng magagandang bulaklak. The scenery is classic.

"I think Flex brightens this place." sambit ni Henry na nasa likuran ko. "Siya ang naging buhay ng lugar na ito. This place will be forever beautiful."

Flex was the life of this place. She was my life.

Napangiti ako at pinagmasdan na lamang ang paligid. This place will be more beautiful if Flex is alive. Hindi ko ipagpapalit si Flex sa ganitong sceneries. My heart will always growl her name. It will forever growl that I love her.

Flex.

"Smile Bro! Dapat masaya ka pa rin, alam natin na kasama na ni Flex ang mga taong mahal niya." he said with a sympathetic smile. I can't agree with him.

"Only half of the people she loves." I corrected him.

"Atleast kasama na niya si Armie. Maybe, sila talaga ang para sa isa't-isa." biro niya. Hindi ito nakakatawa. Inilingi ko na lang ang ulo ko at pumunta mas malapit sa kinatatayuan dati ng Mansion. "Sorry bro! I'm just joking! Mauna na nga lang ako sa labas! Hintayin na lang kita sa kotse!" sunod-sunod na sigaw niya. Hindi ko siya pinansin. Kinaya niya pa talaga akong biruin.

I'm still thankful because of my brother Henry. Sa totoo lang, parehas kaming broken-hearted. Ako kay Flex at siya kay Taissa. Hindi ko matanto kung gaano kahirap ang sitwasyon niya kasi siya pwede niyang makita si Taissa ngunit pinili niya na samahan ako. The love for your family and the one with your love will never be the same. Parehas na itinitibok ngunit magkaiba ng uri.

Narinig ko ang sigaw ni Henry sa di kalayuan na tinatawag na ako. Tinatanong niya kung matagal pa ba ako.

"Wait!" I shout back.

Muli kong pinagmasdan ang paligid. I think I should accept the fact that Flex is gone.

She is forever gone.

"I love you Flex," a single teardrop fell from my eye. "My heart will forever growl your name." then I painfully accepted it and turned back.

But before I can walk too far, something caught my attention. I stop. It's the smell, the sensation. I know this feeling.

It's her.

And then she calls my name.

"Monyo!"

THE END