Secret at Hogwarts

46.

De derde opdracht naderde snel - sneller dan ik eigenlijk zou willen.

Ik was erachter gekomen dat Fred en George tegen me samenspanden. Ze deden niet openlijk gemeen, of zo, maar ik betrapte hen er wel op me vuile blikken toe te werpen, en ik had meerdere keren gesprekken tussen Griffoendors opgevangen die iets zeiden over 'die slet', wat dus overduidelijk over mij ging. Dat ze niets beters te doen hadden dan zich met mijn zaken te bemoeien. Het maakte me zo woest dat ik soms graag iets wilde slopen, maar gelukkig wist ik me te beheersen. 

Ik wist niet wat me bezielde. 

Normaal was ik helemaal niet zo agressief; juist niet zelfs, ik was meestal zelfs tégen geweld, maar nu leek ik èèn grote agressieve bal geworden te zijn, en dat beviel me prima.

Mijn nachtmerries bleven me maar plagen en waren nu zelfs zo erg geworden dat ik 's nachts meerdere keren wakker werd van mijn eigen gegil. Het was nu zelfs zo dat de anderen me weg wilden sturen omdat ik elke keer dat ik gillend wakker werd ook de rest wakker maakte. Mij maakte het niet uit; ik sliep net zo graag op een fauteuil als in mijn bed. 

De avond voor de derde opdracht zat ik me mentaal voor te bereiden op mijn taak in de Leerlingenkamer, toen ik opschrok van een plotseling geluid. 

Ik schoot overeind en greep mijn toverstok stevig beet. "Wie is daar?"snauwde ik tegen de leegte.

Iemand verscheen vanuit een schaduw. "Rustig maar. Ik ben het."zei Fred, duidelijk geërgerd omdat hij was ontdekt.

"Wat doe jij hier?"vroeg ik wantrouwend. "Was jij niet kwaad op mij?"

 "Ja. Maar we zijn wel beste vrienden. Ik kan toch niet na jaren van vriendschap toekijken hoe je jezelf verwaarloost."

Ik lachte honend en liet me weer onderuit zakken in mijn gemakkelijke stoel. "Beste vrienden,"ik spuugde de woorden uit. "Wij zijn geen beste vrienden meer. Daar heb jij wel voor gezorgd,"ik zag dat de woorden hem pijn deden, maar ik leek niet te kunnen stoppen. "Ik wilde weer vrienden zijn, en jij liet me keihard vallen, en die tweelingbroer van je deed precies hetzelfde. Wij zijn geen vrienden meer - dat heb je zelf zo gewild."ik liet mijn hoofd achteruit zakken en sloot mijn ogen.

Hij zou wel doorhebben dat het gesprek voorbij was. 

En inderdaad, na een tijdje hoorde ik Freds voetstappen in de verte verdwijnen.

Mooi zo. Nu had ik hem ten minste niet ook nog eens om me zorgen over te moeten maken. Nu kon ik me morgen helemaal op mezelf en Voldemort focussen. 

En daarna zou ik een échte familie hebben.