Dankzij Fred en George had ik niet fatsoenlijk kunnen opletten tijdens de lessen, en jammer genoeg waren dat belangrijke vakken waar ik overigens geen talent voor had.
Toen ik aankwam in de Grote Zaal voor het diner waren ze nergens te bekennen, en dat maakte me nog zenuwachtiger dan ik al was.
Zelfs Leo was nergens te bekennen.
Misschien was die wel een deel van hun grap. Het zou me niets verbazen.
Ik kreeg geen hap door mijn keel, en toen iedereen de tafels had verlaten zat ik nog zielig in mijn eentje met mijn volle bord nog voor me.
Ik had er absoluut geen zin in, maar ik kon het niet langer uitstellen.
Met tegenzin zei ik het wachtwoord tegen de Dikke Dame en klom ik door het portretgat.
Vreemd genoeg was er helemaal niemand te bekennen.
Normaal was het overvol.
"Fred! George!"riep ik.
Geen reactie.
"Mooi is dat."mopperde ik terwijl ik me in een fauteuil vlakbij de haard liet vallen.
Meestal waren die bezet, maar als er hier toch niemand was kon ik net zo goed even lekker zitten voor de hel zou losbarsten.
Dat gebeurde niet veel later.
Ik hoorde en zag ze niet aankomen; hoe kon ik ook? Ze waren muisstil.
Geen gelach, geen gepraat. Zelfs hun voetstappen kon ik niet horen.
Ik zat de vlammen te bestuderen toen iemand van achter een hand op mijn mond duwde zodat ik niet kon gillen. Ik voelde een klap op mijn hoofd en alles werd zwart.
Fred en George hadden nooit zo hardhandig gedaan.
Maar als dit Fred en George niet waren, wie waren het dan wel?
YOU ARE READING
Secret at Hogwarts
FanfictionCleo's zesde jaar op Zweinstein begint. Het jaar begint al met een groot probleem: haar beste vriend - op wie ze ook nog eens verliefd is - gaat met een ander. Haar andere beste vriend blijkt verliefd op haar te zijn, maar voelt zij wel hetzelfde v...
