Secret at Hogwarts

27.

Uren verstreken, en nog steeds gebeurde er niets. Alleen maar onafgebroken duisternis en stilte.

Toen ging er een deur open en verscheen de man die me had ontvoerd. Nu ik er over nadacht kon het best wel zo zijn dat hij degene was die me de vorige twee keren ook had ontvoerd.

Hij had bruin haar en zag er enigszins maniakaal uit. Kippenvel verscheen op mijn armen.

Deze man had mijn beste vrienden ergens opgesloten, en zou ze zonder meer vermoorden als ik mijn opdrachten niet goed uitvoerde.

"Cleo Vilijn,"sprak de man. "Je lijkt sprekend op je vader, vroeger."

Onbewust begon er iets te tintelen. Ik leek op mijn vader. Ik wist dat hij er niet altijd zo eng had uitgezien, met rode spleetogen en bijna geen neus, maar ik had nooit geweten dat hij op mij geleken had. Mijn moeder had er ook nooit iets over gezegd; ze had me zelfs nooit verteld dat mijn vader Voldemort was. Misschien dacht ze dat ik het niet goed zou opvatten. Ze had me ook nooit verteld of ze vroeger verliefd op hem was geweest...

Ze had zoveel verborgen voor me gehouden.

De man haalde de doek van mijn mond af. "Waar zijn mijn vrienden?"siste ik venijnig.

De man lachte honend. "Dat je zulk uitschot 'vrienden' noemt. Rustig maar, die zijn veilig opgeborgen. Zodat je je iets beter zult inspannen voor ons,"hij glimlachte bij het zien van mijn verschrikte gezicht. "Oh, geen zorgen, schat. Binnenkort zul je je niet meer kunnen herinneren waarom je vrienden met ze was."hij knikte met zijn vingers en de doek voor mijn mond verscheen weer, maar de touwen om mijn polsen en enkels verdwenen. 

Ik trok een wenkbrauw op. Dacht hij dat ik hem niet ging aanvallen, ofzo? 

"Ik weet dat je me niet gaat aanvallen,"zei hij, mijn gedachten uitsprekend. "Wat jij verkeerd doet zullen zij gaan voelen."hij draaide zich vals glimlachend om en wenkte me. 

"Ten eerste ga je dit aan niemand vertellen, want anders zullen je geliefde Wemels het niet overleven. Ten tweede ga je je leven wijdden aan de Heer van het Duister. Ten derde moet je om ingewijd te kunnen worden iemand vermoorden. Het maakt mij niet uit wie, maar de Heer van het Duister wel. Je bent niet gekozen als kampioen voor je school,"hij grinnikte. "Maakt niet uit. Al was het wel een armzalige poging om je te willen bewijzen."

Ik voelde mijn wangen rood worden. Uiteindelijk had ik het helemaal geen probleem gevonden dat ik niet was gekozen, maar mijn vader dus blijkbaar wel..? De eerste opdracht zou morgen al zijn. 

"Tijdens de eerste opdracht morgen ontmoet je je slachtoffer in Zweinsveld. Tot die tijd houd ik je vrienden in bewaring,"hij spuugde het woord vrienden en duwde me de deur uit. De doek verdween. "Slaap lekker."hij sloot de deur in mijn gezicht toen ik tegen hem in wilde gaan. 

Zou ik Fred en George ooit nog terugzien? 

Als ik echt iemand moest vermoorden... 

Ik rilde bij de gedachte en verwierp hem snel. Dat hoefde vast niet. Zoiets konden ze niet van me verwachten. 

Eén ding wist ik wel; ik zat diep in de problemen.