Ik dacht helemaal niet meer aan de onheilspellende belofte van Fred en George. Ze hadden er al weken niet meer over gesproken, dus waarom zouden ze dat nu ineens wel doen? Natuurlijk wist ik ook wel dat ze het heus niet vergeten waren, maar ik besloot me met belangrijkere dingen bezig te houden.
Dingen zoals school.
Ja, behoorlijk saai, ik geef het toe, maar sinds we de Grote Zaal op de kop hadden gezet focuste ik me vrijwel alleen maar op mijn schoolwerk.
's Ochtends vroeg stond ik op, ging ik ontbijten, en daarna naar de les. 's Middags maakte ik mijn huiswerk, daarna ging ik avondeten, nog meer huiswerk, keten met Fred en George en daarna naar bed.
Het was dan misschien wat saai, maar ik vond het wel fijn om wat regelmaat in mijn leven te hebben.
Op een mooie avond besloot ik om een wandelingetje te maken in het maanlicht.
De temperatuur begon al te dalen, dus ik deed mijn favoriete leren jas aan over mijn shirt en liep richting het meer.
De volle maan scheen op het water.
Ik kreeg een magisch gevoel, tot ik ineens heftige pijnscheuten in mijn hoofd kreeg en ik in elkaar zakte op het koele gras.
Ik klemde mijn tanden op elkaar om het niet uit te schreeuwen; het voelde alsof mijn hoofd in tweeën spleet, alsof iets of iemand zich een weg in mijn hoofd probeerde te klauwen. Ik zag scheel van de pijn.
Net toen ik dacht dat ik het niet meer vol zou houden, stopte het.
Hijgend lag ik op het gras.
Wat was er net gebeurd?
YOU ARE READING
Secret at Hogwarts
FanfictionCleo's zesde jaar op Zweinstein begint. Het jaar begint al met een groot probleem: haar beste vriend - op wie ze ook nog eens verliefd is - gaat met een ander. Haar andere beste vriend blijkt verliefd op haar te zijn, maar voelt zij wel hetzelfde v...
