Secret at Hogwarts

34.

Ongeveer een week lang gebeurde er niets bijzonders; Fred en George zeiden niets meer over een 'opdracht' en ik hoorde ook niets meer van Barto Krenck.

Gelukkig.

Ik zocht afleiding van de constante schuld die ik voelde vanwege het vermoorden van mijn moeder. Ik had iemand vermoord. Ik vroeg me af of ik er ooit mee zou kunnen leven. Misschien wel niet.

Op een dag kregen we een interessant nieuwtje tijdens Gedaanteverwisselingen.

Professor Anderling had een netter gewaad aan dan normaal en viel met de deur in huis.

"Het Kerstbal nadert - een traditioneel onderdeel van het Toverschool Toernooi en een goede gelegenheid om onze buitenlandse gasten wat beter te leren kennen. Het bal is bedoeld voor vierdejaars en ouder - hoewel jullie een jongere introducé mogen meenemen als jullie dat willen."
Angelique giechelde zenuwachtig en kreeg meteen een por in haar zij van een net zo hard giechelende vriendin van haar.
"Galagewaden zijn verplicht. Het bal begint om acht uur 's avonds in de Grote Zaal en eindigt te midden nacht. Het Kerstbal is voor iedereen een goede gelegenheid om een beetje uit de plooi te komen,"zei professor Anderling afkeurend. "Maar dat wil niet zeggen dat we opeens lagere eisen stellen aan het gedrag van onze leerlingen. Ik zal erg ontstemd zijn als iemand van Griffoendor de school op wat voor manier dan ook in diskrediet brengt."de bel ging en iedereen pakte haastig zijn spullen in om vervolgens pratend weg te lopen.
Ook ik liep weg, al werd ik na twee passen door mijn favoriete Wemels ingehaald.
"Dus.... Cleo."begon Fred.
"Hm?"afgeleid bladerde ik door een boek; op zoek naar een beetje informatie over mijn 'moeder'.
"Met wie ga jij?"vroeg George iets handiger.
"Huh? Oh, naar het Kerstbal? Moet je daar met iemand heengaan dan?"verbaasd keek ik op uit mijn boek en liep tegen een deur aan waarvan ik zeker wist dat hij er een seconde eerder nog niet was geweest.
Wrijvend over mijn pijnlijke voorhoofd waar gegarandeerd een bult op zou komen kwam ik weer overeind.
"Ja."zei George terwijl hij met moeite zijn lach wist te verbergen.
"Ik zie wel,"antwoordde ik kortaf. Ik griste mijn boek uit zijn handen - die had hij zonet voor me van de grond opgeraapt - en stoof weg. "Tot straks!"riep ik ze nog na.
Hé jakkes, moest ik nu ook een danspartner uitkiezen?