Secret at Hogwarts

22.

"Cleo? Gaat het wel?"vroeg George de volgende ochtend aan me.

Ik vroeg me af waarom hij dacht dat het niet goed met me ging.

Misschien wel omdat ik absoluut geen nachrust had gekregen en ik er dus waarschijnlijk als een zombie uitzag.

Fijn.

"Prima,"zei ik nors. "Wat maakt het jou uit?"

"Nou,"begon Fred glimlachend. "We willen natuurlijk niet dat onze lieve vriendin er niet met haar volle aandacht bij is als ze onze opdracht uitvoert."zei hij met een grote grijns.

Ook George begon te grijnzen, maar ik begon te kreunen.

"Oh, kom op jongens! Dat kun je toch niet menen? Daar heb ik nu echt geen zin in, hoor. Ik heb wel iets beters te doen."ik schoof het zachtje broodje dat ik wilde eten in één keer in mijn mond en probeerde het weg te kauwen.

"Dat menen we zeker wel. Vanavond zul jij je opdracht vervullen."zei George met een onheilspellende grijns van oor tot oor.

Ik probeerde te protesteren, maar sproeide in plaats daarvan speeksel over de tafel heen - inclusief George, die het met een vies gezicht wegveegde - en verslikte me toen ook nog eens, waardoor ik het hele broodje uitspuugde.

"Hé, getver, Cleo! Waar zijn je eetmanieren gebleven?"riep Fred afkeurend.

"Nooit gehad. Maar dit was jullie schuld, hoor. Normaal zou ik nooit een broodje uitspugen!"ik lachte, terugdenkend aan een zomer waarin ik ook een broodje had uitgespuugd.

Ik nam aan dat zij daar ook aan terugdachten, want hun ogen werden een beetje glazig.

"Maar je opdracht,"begon Fred. "Is helemaal niet zo gênant als je nu misschien denkt. Je hoeft niets raars te doen."

"Nou ja.. Niets wat echt niet kan."voegde George eraan toe.

"Zie je in de les!"Fred knipoogde naar me en lachend liepen ze weg, mij achterlatend met een uitgespuugd broodje op mijn bord en een zenuwachtig gevoel in me.