Secret at Hogwarts

17.

"Cleo, Cleo, Cleo,"hoofdschuddend keken mijn beste vrienden me aan. "Je hebt er wel een potje van gemaakt."
Ja dat klopte. Dat had ik inderdaad.

Even terugspoelen naar de week nadat ik Dimitri had ontmoet.

Perkamentus had een prachtige en zeer ontroerende toespraak gehouden over het Toverschool Toernooi en daarna was ons ook nog verteld dat je niet mee mocht doen als je onder de zeventien was. Dat kwam fantastisch uit, want ik was net een week zeventien en dit verdubbelde mijn kansen om uitgekozen te worden.
Ik ging nog net niet juichend naar bed toe.
Dat gold trouwens niet voor Fred en George, die waren nog geen zeventien en konden hun naam er nog niet in gooien.
Hun kennende, zouden ze ongetwijfeld wel een manier vinden om hun naam in de Vuurbeker te gooien, maar dat kon me niet zoveel schelen. Ik verwachtte niet dat ze echte competitie zouden zijn.
Nee, ik dacht dat de Vuurbeker zou weten dat ik een kind van Voldemort was, en dat hij me daarom zou uitkiezen. En dan zou hij eindelijk trots op me zijn, en me vertrouwen.
Ik wilde niet dat de hele school wist dat ik mijn naam erin had gegooid, dus sloop ik in het holst van de nacht door de gangen, op zoek naar de Vuurbeker.
Zover kwam ik helaas niet, want ik werd besprongen door twee enge dingen.
"Hé Cleo!"fluisterden ze in koor.
Ik gromde, want deze stemmen herkende ik uit duizenden.
Het waren, zoals je misschien al geraden hebt, Fred en George.
"Dag jongens."ik slaagde er niet in mijn ergernis te onderdrukken.
"Wat is er Cle?"vroeg Fred. Ik kon zijn gezicht nauwelijks onderscheiden in het duister.
"Een heleboel."zuchtte ik. "Maar het gaat jullie niks aan."
"Hoezo niet?"riep George verontwaardigd uit. "We zijn je beste vrienden!"
"Jammer genoeg wel."mompelde ik.
"Wat nu?"
"Niks. Wat doen jullie hier? Zitten jullie me te bespieden?"
"Nee hoor. We vroegen ons alleen af waarom onze beste vriendin ineens niet meer met ons praat."George klonk een beetje boos.
"Ja, sorry daarvoor, jongens. Ik wilde gewoon eventjes alleen zijn. Het heeft niets met jullie te maken."Ai, wat een leugen. Het heeft alles met jullie te maken! Het is jullie schuld, wilde ik schreeuwen. Maar ja, dat kon natuurlijk niet, want dan zou onze vriendschap voorgoed verwoest zijn.
En hoewel dit stelletje debielen soms behoorlijk lastig was, hield ik toch wel heel veel van ze.
"Dus je praat nu weer met ons?"vroeg Fred voorzichtig.
Ik knikte, maar bedacht dat ze dat nu waarschijnlijk niet konden zien. "Ja."
"Mooi zo. We waren namelijk net van plan om een grap uit te halen.."
"Maar wat doe jij hier eigenlijk?"onderbrak George zijn broer.
"Ik ging m'n naam in de Vuurbeker gooien."biechtte ik op.
"Fantastisch! Ga dat maar eerst doen, dan halen we die grap daarna wel uit."grijnsde Fred.
Ik begon ook te glimlachen, het voelde goed om mijn vrienden weer terug te hebben.