Secret at Hogwarts

13.

Meteen nadat ik de hoek was omgeslagen had ik al spijt van de overhaaste beslissing om weg te rennen.
Ten eerste wilde ik een hartig woordje voeren met Fred, en ten tweede wilde ik een wat vriendelijker woordje voeren met hem over waar, wanneer en waarom hij me gevonden had.

Ik kon me nog heel vaag herinneren dat ik met iemand had gepraat, maar met wie?

Tja, dat kon ik me niet meer herinneren.

Wel kon ik me nog herinneren dat ik vastgebonden op een stoel had gezeten, en dat de touwen diep in mijn polsen hadden gesneden.

Ik bekeek ze even, en ja hoor, in elk van mijn polsen zat een diepe snee, waar ik meteen misselijk van werd.

Voor ik even goed kon overgeven in een plant hoorde ik iemand mijn naam roepen.
Het was George. Daar had ik nu even geen trek in.

"Ga weg."zei ik onvriendelijk.

"Wat is er met jou aan de hand?"hij tilde me op en zwierde me in het rond.

"Wel ja zeg! Hou je handen eens thuis, wil je?"ik wrong me uit zijn greep en keek hem kwaad aan.

"Maar ik ben verliefd!"riep hij uit.

De moed zonk me in de schoenen. Als hij dit nu zo aan mij kwam vertellen moest dat haast wel betekenen dat hij niet verliefd was op mij, maar op dat andere meisje.

Gek dat ik haar naam niet eens kende.

"Ik ben verliefd op Katy."zei hij ter verduidelijking.

Ik besloot dat ik het fijner vond toen ik haar naam nog niet kende.

Vreemd genoeg voelde ik me helemaal niet zo jaloers, al wist ik niet hoe dat kwam.

Misschien wel doordat Fred me enkele minuten geleden nog had gekust.

"Gefeliciteerd."zei ik zo oprecht mogelijk. Jammer genoeg lukte dat niet zo goed en klonk het heel geforceerd blij.

George merkte het niet. Misschien merkte je wel helemaal niets meer als je je op een roze wolk bevond.
"Thanks."hij gaf me nog een knuffel en verdween weer.

Mooi was dat.
Mijn twee beste vrienden begonnen zich behoorlijk raar te gedragen, en dat vond ik maar niets.