Secret at Hogwarts

11.

Met een pijnlijk bonzend hoofd werd ik wakker.
Ik voelde een prop in mijn mond met een doek eroverheen zodat ik niet kon schreeuwen.
Ik zat gekneveld aan een stoel, de touwen zo strak dat ik voelde hoe ze in mijn huid sneden.
Het kostte me moeite om niet in paniek te raken. De laatste keer dat ik een paniekaanval had gehad was het niet zo goed afgelopen; het resulteerde erin dat ik bewusteloos op de grond lag en ook iemand anders knock-out had geslagen. Die iemand heette George, en ik had hem nu ook met alle liefde bewusteloos willen slaan.
"Rustig aan meisje."zei een rasperige stem. Ik wist zeker dat ik hem herkende, maar ik wist even niet mer waarvan.
"Het was niet de bedoeling om je te laten schrikken, maar ik kan mijn ware identiteit nog niet prijsgeven."zei de stem.
Ik tuurde om me heen, maar alles was duister en ik kon de eigenaar van de stem niet onderscheiden van de schaduwen.
Ik wilde antwoord geven, want deze kidnapper gedroeg zich werkelijk belachelijk, maar ik kwam erachter dat er nog een steeds een doek om mijn mond zat en ik dus niet kon praten.
Verdorie.
"Mijn meester, de Heer van het Duister wilt zeker weten dat hij zijn dochter blindelings kan vertrouwen,"zei de stem.
Ik voelde opwinding en zenuwen door mijn lichaam gieren.
Nam mijn vader nou echt de moeite om me te leren kennen?
Mijn vreugde was niet van lange duur, want enige seconden later vervolgde de man zijn verhaal.
"Tot hij erachter kwam dat je in Griffoendor zat."zelfs de eigenaar van de stem klonk enigszins teleurgesteld.
Zo erg was het toch ook weer niet om dapper te zijn? Voeg ik me niet hardop af, want ik kon helaas nog steeds niet praten.
"Hij heeft zich laten overhalen je op de proef te stellen. Dus als je een aantal door Hem uitgekozen proeven naar verwachting weet te volbrengen zal je een Dooddoener worden."
Voor ik überhaupt de kans had dit allemaal te verwerken wordt er een woord gefluisterd en raak ik weer buiten bewustzijn.