Secret at Hogwarts

41.

Achter me stond Fred. En hij keek woedend.

"Naar buiten." siste hij en hij sleurde me aan mijn arm mee de deur door, naar buiten. Er waren een paar stelletjes die buiten de rust opzochten, maar die keurde Fred geen blik waardig. Hij sleurde me verder weg, naar een grote boom waar nog niemand bij stond.

"Wat is er?" vroeg ik zo neutraal mogelijk. Ik wist dat hij kwaad op me was. Ik vroeg me alleen af waarom: hij had me laatst gezoend, dus had hij gevoelens voor me? Als dat zo was was het wel een beetje lullig dat ik met zijn tweelingbroer naar het Kerstbal was gegaan. Maar ja, dat had ik van te voren niet geweten.

"Waarom ga je met hem?"vroeg hij zachtjes. De woede was uit zijn ogen verdwenen en had plaatsgemaakt voor verdriet.

Ik was even met stomheid geslagen; ik wist niet dat hij het echt zo erg vond.

"I-ik,"stamelde ik. "ik wist niet-"

"Dat ik je leuk vind?"Fred lachte honend en deed een stap achteruit. "Natuurlijk had je dat niet door. Dat heb je nooit."

Dat deed pijn. Het moest in mijn ogen te lezen zijn, want hij vervolgde snel: "Kom op, Cleo. Je bent één van de mooiste meisjes hier op school, dat had je toch zeker wel door?"toen ik niet reageerde praatte hij vlug weer verder. "Ik had moeten weten dat je voor hem zou vallen; dat doen ze tenslotte altijd."zei hij verbitterd.

"Sorry!"riep ik met overslaande stem. "Ik snap het toch ook niet? Ik weet niet eens wat ik voor hem voel - als dat al het geval is. Jullie zijn mijn beste vrienden! Dit was niet echt mijn idee van een perfecte vriendschap! Vroeger hadden we deze problemen nooit! Waarom kunnen we niet weer gewoon vrienden zijn, en niets meer? Dat geldt voor jullie allebei."ik had door dat ik iets heel erg verkeerd had gezegd; Fred kreeg een gekwetste blik in zijn ogen en deed een stap achteruit. ik zag hem moeizaam slikken en dacht dat ik iets in zijn ogen zag glinsteren.

"Sorry, Fred. Ik bedoelde het niet zo,"ik deed een stap naar hem toe; ik weet niet meer waarom. Misschien wilde ik hem een knuffel geven, misschien niet.

Hij draaide zich met een ruk om en beende weg.

"Fred!"riep ik hem nog achterna, maar hij reageerde niet.

Ik slikte en voelde de knoop in mijn maag en de tranen in mijn ogen opwellen. Ik had het verbruid. Dit zou hij me nooit vergeven, en terecht.

Ik zakte tegen de boom aan en begon hard te huilen.