Secret at Hogwarts

40.

"Cleo? Wat is er?" de donkerharige vrouw keek haar dochter bezorgd en vooral verdrietig aan. Ze had een sterk vermoeden over welke verschrikkingen haar dochter had gezien en meegemaakt en ze wist wat haar te wachten stond.

Het zwartharige meisje met het bleke gezicht staarde naar haar voeten. Een traan stroomde over haar wangen.

"Het waren er twee." haar stem was nauwelijks meer dan een fluistering.

Haar moeder leek niet te weten wat ze moest doen. Ze perste haar lippen samen zodat ze een dunne streep vormden. Haar ogen stonden besluiteloos en bedroefd.

"Wat hebben ze gedaan?" vroeg ze op vriendelijke toon.

"Ik heb ze vermoord." de stem van het meisje stokte en meer tranen stroomden over haar wangen. Ze proefde zout in haar mond.

De moeder wilde iets zeggen maar bedacht zich op het laatste moment. De woorden die ze wilde zeggen waren niet bestemd voor een jong meisje. Ze zou het haar later vertellen. Dit moment mocht haar hele leven niet beslissen.

"Droog je tranen. Het maakt nu niets meer uit. Mama zal het oplossen,"

Het meisje veegde haar wangen af met de mouwen van haar hemelblauwe nachtjapon en liet haar armen naast zich bungelen.

"Ga nu maar naar beneden, dan zet ik een kop warme thee voor je," haar moeder streek bemoedigend over haar wang en ging haar dochter achterna, de trap af.

Het meisje liet zich moedeloos op de bank zakken en snikte weer zachtjes.

Haar moeder leek het ook moeilijk te hebben. Tranen welden in haar op, maar ze veegde ze niet weg. Dit was een lastig moment. Ze mocht best huilen.

Ze pakte haar toverstok van het aanrecht en liep dichter naar haar dochter toe, die met opgetrokken knieën op de bank zat.

Ze hoorde een snik. De laatste snik die haar dochter hierom zou hebben. Ze zou ervoor zorgen dat haar jeugd niet verpest was.

Ze ademde diep in en verzamelde al haar moed.

"Amnesia."fluisterde ze.