Karaca ve Barış (Tutku ve Tehlike Serisi-2)

Yük

**Merhabalar canlarım,öncelikle ufak bir yanlış anlaşılma olmuş ve bu da benim yüzümden oldu. Ben Yeni Bölümü Çarşamba yazacaktım ancak Salı yazmışım geçen bölüme. Haliyle Yeni Bölümü dün beklediniz ama bugün geldi. Gerçekten kusura bakmayın benim hatam oldu ve dün fark ettim ancak. :( 

**//**Heyyo! Ve okullar açıldı. Dilerim güzel ve başarılı bir eğitim öğretim yılı olur sizler için. Ancak okul da sizlere öğretilen her şeyin doğru olmadığını bazen beyninizin yıkanabileceğini unutmamanızı, bu yüzden aklınızı kullanıp kendinizi sadece derslere vermenizi tavsiye ediyorum. :) 

Bölümümüz güzel oldu bence,umarım sizlerde beğenir OY VERMEYİ unutmazsınız :) Keyifli okumalar, DİĞER YB  HAFTAYA CUMA GELECEK. Eski günümüze geri dönelim istedim.   

*-*-*-*-*-*-*-*-*

Barış onu kalçasından kaldırıp bacaklarını beline dolayarak salondaki koltuklara oturdu. İkisininde aklından geçenler aynıydı. İkisi de bu işin geri kalanında beraber olmak istiyor, hiçbir şeyi yaşanmamış kılmak istemiyordu.. 

Bir müddet öpüşüp birbirlerini sevdikten sonra ikisi de durdu. Aşklarının gücü kalplerine bir an da ağır gelmiş, ikisini de nefessiz kılmıştı. Karaca alnını onun alnına yaslarken derin derin soluyordu.  Kırık kalbine bu kadar yüklü bir mutluluk fazla gelmişti doğrusu. Gözleri kapalı gülerken Barış'ın "Ne oldu?" demesiyle daha da gülümsedi. 

"Kucağında oturuyorum."

"Ne olmuş?"

"İşleri ağırdan alacaktık."

"Bunu söyleyen sendin. Benim hiçbir zaman böyle bir demecim olmadı. "

Dudaklarından tatlı bir öpücük alırken  Barış sımsıkı sarıldı ona. Kucağında olmasının keyfini aldığı sırada onu geri çeviren şeylere teşekkür ediyordu içinden. 

"Anı yaşamak güzelmiş. Açıkçası bunu daha önce yaptığımı hatırlamıyorum. "

"Her şeyin bir ilki vardır." 

Böyle olmak güzeldi. Böyle iç içe, samimi ve sıcak.. Bu gece ikisinin aksi bir şeyi konuşmayacak düşünmeyeceklerdi ama akılda cevap bulması gereken soru işaretleri hakimdi. 

"Bundan sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyorsun değil mi?"

"Evet. Bunları düşünerek geldim zaten sana. "

"Senden başkasının benim için bir önemi yok. Kimse umrumda değil. Senin için herkesi her şeyi karşıma alırım gerekirse. Ama bunun sana olmasını istemiyorum. Ailen-"

"Bırak orasını ben dert edeyim Barış. Lütfen buna karışma."

"Üzülmeni istemiyorum. Abin çok sert biri. Seni yanlış bulduğu bir şey için üzmekten çekinmeyecektir."

Karaca tek eliyle onun yanağını sevdi. Sakalları biraz uzamıştı ama hiç fena değildi doğrusu. Avuç içini kaşındırmasını sevmişti. "Abimi mesele haline getirmeyeceğim. O benimle istediği kadar uğraşsın, ona karşılık vermem."

"Benim sana olan inancım tam Karaca, beni rahatsız eden şey onların seni yıpratacak olması."

Genç kız bu konuşmadan sıkılmıştı. Öyle ki gözlerini devirerek onun dudağından ufak bir öpücük aldı. "Bırakalım da bu yarının meselesi olsun. Bu gece için hiçbir şeyi düşünmeyelim. Sadece bir kaç saat için ikimiz olalım."

"Pekala.."

Uzun bir müddet o koltuğun üzerinde öpüştüler. Miskin miskin, bazen de tatlı tatlı ve o öpücüklerle doyuyormuşcasına.. Onun bedenine dokunurken kendini kaybediyormuş gibi hissediyordu Karaca. Bundan daha fazlasını da istiyordu ancak kendi kendine koyduğu sınırları aşmıyordu. Barış'ın da bunları aşmadığını görmek onu gerginlikten uzak tutuyordu. En sonunda Barış onu kucağından indirip ikisini de ayağa kaldırdığında "Nereye?" sorusunun cevabını vermeden genç kızı peşinden üst kata çıkardı.