Alone But With The Badboys (Voltooid)

55. Power

Ik wil net naar de overkant rennen maar dan hoor ik iemand achter me.

"Elena?"

Ik draai me met een ruk om.

Daar staat de man die ik dacht dat dood was.

Steven...

Pov Meredith.

Langzaam zet ik een stap naar achteren. Ik weet niet wat ik moet, laat staan, wat ik moet doen. Steven komt op me af en duwt me tegen het schuurtje aan.

Ik wil roepen voor hulp maar Steven drukt zijn hand op mijn mond. "Je leeft nog..." fluistert hij en zijn adem beland op mijn bezicht.

Dronken...

Ik begin tegen te werken maar Steven drukt zijn duimen op mijn keel. Ik kan geen adem meer halen. "Laat me naar je kijken." zegt hij en zijn ogen glijden over mijn lichaam.

Ik heb zuurstof nodig.

Zijn hand gaat van mijn keel af maar zijn andere houd hij er nog steeds op.

Zijn vrije hand glijd langs mijn keel naar mijn borst en over mijn borst naar mijn kont.

Ik begin zwarte vlekken te zien door het zuurstoftekort. Net als ik bijna wegzak, wordt Steven van me af geduwd. Ik val op de grond en hap naar adem.

In vage beelden zie ik hoe Jayden de nek van Steven breekt. Hij rent naar mijn toe en tilt me op. in bruidsstijl.

"Meredith..." fluistert hij.

"Het gaat..." fluister ik terug.

Hij knikt en rent dan weg, naar de auto. Hij zet me in de bijrijdersstoel en legt een deken over me heen.

Hij gaat voor het stuur zitten en scheurt weg. Hij grijpt zijn mobiel uit zijn zak, typt iets in en zet de telefoon aan zijn oor.

"Jai, Steven leeft nog.... Ja, ik dacht dat ook.... Ik heb zijn nek gebroken maar hij zal snel weer wakker worden.... Bij de modderbaan.... Ja, ik heb Meredith in de auto. Ze is veilig.... Nee, nog niet vermoorden. Zet hem in de kerker onder mijn huis.... Er liggen nog spullen in de kleedkamer.... Oke, bedankt." zegt hij en hij hangt op.

Bezorgd kijkt hij me aan. Ik glimlach zachtjes. "Dankje..." fluister ik. Hij knik en pakt mijn hand. Tranen staan in zijn ogen. "Zet de auto aan de kant." zeg ik zacht.

Hij kijkt me verbaasd aan. "Doe het gewoon." zeg ik.

Hij remt af en zet de auto aan de kant.

"Waarom krijg je tranen?" vraag ik.

"Ik dacht dat hij dood was. Ik dacht dat ik hem had vermoord." zegt hij.

Ik leg mijn hand op zijn wang. "Je hebt me toch op tijd geholpen?" vraag ik waarop Jayden knikt.

"Dankje daarvoor." zeg ik weer en ik geef hem een kusje op zijn mondhoek.

Wanneer ik me terug wil trekken kijkt Jayden me aan.

"Mag ik je wat vragen?" vraagt hij. Ik knik.

"Hou je van mij?"

Die vraag kwam als een bom in mijn hoofd. De hele wereld staat stil. Ik slik en denk na over wat ik ga zeggen.

"Ik uhm...." begin ik en ik kijk om me heen of ik over iets anders kan beginnen.

"Meredith."

Ik kijk Jayden met een ruk aan.

"Ik weet het niet.... Ik weet alleen dat het niet niks is. Er is iets." zeg ik.

"Ben je gewoon verliefd om het gevoel dat we mates zijn? Is dat wat je bedoeld met 'iets' of niet?" vraagt hij.