Alone But With The Badboys (Voltooid)

32. Overbeschermend

  "Jayden... hij komt me halen..." zegt ze zachtjes. "Nee, het komt goed." ze zucht. Ik trek haar dichter tegen me aan. "Jayden, je weet het zelf. Het gaat hem lukken. Al zeker nu hij meerdere mensen heeft." nu ben ik degene die zucht. "Het spijt me zo... maar ik denk dat het hem gaat lukken. Niks zal dat veranderen." zegt ze weer. Een traan rolt over mijn wang.  

Pov Jayden

Meredith zit boven op haar kamer. Ik heb van de logeerkamer een speciale kamer voor haar gemaakt. Ik pak het ontbijt, met croissantjes en aardbeien, op. Ik loop naar boven. De deur staat op een kier. Ik maak hem open met mijn voet. Meredith staat op het balkon. Ze staart naar het uitzicht over het meer. Ik loop naar haar toe.

"Hey lief." zeg ik en ik sla mijn armen om haar middel. Ze draait haar hoofd en kijkt me aan. Ze heeft wallen onder haar ogen. Ze glimlacht. "Hey..." zegt ze lief. Ik glimlach en kus haar.

"Ik heb je ontbijt gemaakt en ik blijf hier net zo lang zitten tot je het op heb." zeg ik. "Ik eet het heus wel." lacht ze. Ik haal mijn schouders op en ik fluister in haar oor: "Zo kan ik langer tijd met je door brengen. Dus sst." ik grijns. Ze lacht.

"kag-k-e-klogen-boslappe-alen?" vraat ze met volle mond. Ik lach. 

"Ik versta je echt totaal niet." zeg ik tussen het lachen door. 

Ze slikt het eten door en vraagt het opnieuw. "Mag ik mee boodschappen doen?" vraagt ze. Ze kijkt me smekend aan. 

Ik knik. Meteen heeft ze een glimlach op haar gezicht. "Dankje!" zegt ze vrolijk. Ik geef haar een kus op haar wang.

"Ik moet nog wel even langs mijn huis om ged te pakken." zegt ze als ze naar de auto loopt. Ik knik en hou de deur voor haar open. 

"Nounou, wat een manieren." zegt ze met een bekakte stem. Ik grijns.

Pov Meredith

Ik pak mijn sleutels uit mijn zak en steek ze in het gat. "Ik ben zo terug!" roep ik en ik loop naar binnen. Ik loop gelijk naar boven. Ik wil mijn portemonnee pakken maar er ligt een briefje op. Ik verstijf gelijk.

Niet alweer... alsjeblieft niet alweer...

Ik ga met mijn trillende hand naar het briefje. Ik pak het en vouw het open.

Hallo Lieveling,

Als je Annemijn nog een keer wil zien kom dan naar het bos. Ik wacht op je bij het hondenveldje. Je hebt een uur. Vertel dit aan niemand of ik trek haar hoofd eraf.

Voor altijd de jouwe,

Steven

Ik laat het briefje vallen maar gelijk pak ik hem op. Ik verscheur hem in heel erg veel stukjes. 

Ik pak mijn portemonnee en ren de trap af. Gelijk loop ik naar de keuken en pak ik een scherp mes. Ik steek hem in mijn zwarte enkellaarsjes. Ik krijg met veel moeite de sleutel weer in het gat doordat ik zo erg tril. 

Ik loop met knikkende knieën naar de auto. Ik stap in en doe stil mijn gordel vast. 

"Gaat het?" vraagt Jayden. Ik knik en fake een glimlach. 

"Ik kreeg net een berichtje van Tendai dat ik Annemijn moet ophalen van de BSO.'' zeg ik snel. "Je kan mij afzetten bij school en als jij nou de boodschappen doet, dan halen ik en Annemijn nog een ijsje. We spreken dan af bij de speeltuin." zeg ik. Ik probeer mijn stem niet te laten trillen. 

Jayden twijfelt. 

"Kom op schat, ik haal alleen Annemijn op." zeg ik.

"Je bent slecht bezig." zegt mijn innerlijke ik.

"Houd je bek, je weet zelf dat Annemijn anders dood gaat." zeg ik paniekerig terug.

"Oke maar we spreken dan af over 1,5 uur bij de speeltuin." zegt Jayden. Ik knik en we rijden weg.

Wat gaat er gebeuren? Gaat hij me ontvoeren? Ik weet het niet meer. Moet ik het gaan vertellen?... NEE NEE, TUURLIJK NIET! WAT DENK JE WEL NIET?! We hebben een mes dus we kunnen hem zo dood maken. Ja dat doen we.

We rijden het schoolplein op. Jayden stapt ook de auto uit. 

"Beloof me dat je op tijd terug bent." mompelt hij. Ik ga voorzichtig met mijn hoofd naar zijn hoofd. Mijn lippen raken zachtjes zijn lippen. Hij draait mij naar de auto toe. Ik sla mijn armen om zijn nek. Hij slaat zijn armen om mijn middel en tilt me op. Ik sla mijn benen om zijn middel. Ik vraag om toestemming. Hij geeft het gelijk. Onze tongen onderzoeken elkaars monden. Mijn handen woelen door zijn haar. 

Hij drukt mijn lichaam nog strakker tegen hem aan. Ik snak naar adem. Ik lat hem los en adem diep in en diep uit. "Ik houd zo veel van je..." zeg ik. Hij grijnst. 

"Ik houd meer van jou." fluistert hij. Ik leg mijn hand op zijn wang. Hij sluit zijn ogen van genot. 

Dan stap ik weg van hem. 

"Kom op, ga boodschappen doe ofso. Waarom sta je hier nog?!" roep ik lachend. 

"Misschien omdat mijn vriendin geen genoegen kreeg van mijn goddelijke schoonheden." grijsnt hij. 

Ik lach. "Ego." zeg ik dan. 

Hij glimlacht en gaat in de auto zitten. "Ik hou van je, onthoud dat!" roep ik nog. Hij toetert nog en scheurt weg. Een traan glijd over mijn wang.

Misschien was dit we de laatste keer dat ik hem zag...

Ikveeg mijn tranen weg en draai me om. Ik begin te rennen... het bos in. Takken kraken onder mijn voeten. Mijn haar gaat op en neer. Mijn hart bonkt heel hard. Mijn hoofd bonkt. Ik moet dit doen... Ik moet Annemijn halen. Ik blijf door rennen. 

Soms hoor ik een fluisterende stem mijn naam zeggen. Ik ren dan nog harder. Zo hard als ik maar kan.

Dan kom ik bij het hondenveldje. Ik sta in het midden van het veldje en ik kijk om me heen. Ik stop met draaien en kijk voor me uit. "God... waar ben je?" fluister ik. Dan voel ik adem in mijn nek.

Ik verstijf. "Draai je om..." zegt een stem... een stem die ik maar al te goed ken...

Ik draai me langzaam om. Stapje voor stapje. Bang voor wat er komt. Ik sluit mijn ogen en ik sta dan voor degene die net achter me stond.

"Open je ogen, Meredith." zegt de stem die me stuipen op het lijf jaagt.

Mijn ademhling is schokkend en ik open mijn ogen een voor een. Ogen staren me aan. Een hard gezicht kijkt me aan. Zijn gezicht

Daar staat hij... hij van mijn nachtmerries... hij de moordenaar van al mijn geliefden... hij... genaamd Steven.

________

Sorry voor het korte hoofdstuk. Morgen meer! Wat vinden jullie er tot nu toe van?