Alone But With The Badboys (Voltooid)

Vragen...

Pov Meredith

Alles word zwart voor mijn ogen...

De steken vliegen door mijn hoofd.

Auw... wat is er gebeurd?

Ik probeer mijn ogen te openen. Het is lastig maar al snel hoor ik iemand zeggen: "Ze word wakker!" Ik herken de stem uit duizenden: Roos. 

Ik kan eindelijk mijn ogen openen. Roos buugt meteen over me heen. 

"Je bent wakker godzijdank... je liet me zo schrikken."  en ze slaat haar armen om me heen. Ik lach zacht en sla ook mijn armen om haar heen.

Ineens gaat de deur met een ruk open: Jayden. Hij kijkt me geschrokken aan. 

"Uhm hoi... ik dacht kom ff langs want ik dacht: je valt flauw van mijn mooie lichaam dus ja ik kom ff sorry zeggen, babe." Zegt hij met een grijns.

 "Hij is dus ook niet veranderd." Zeg ik zachtjes tegen Roos. Ze giechelt zachtjes en knikt. 

Ik kijk Jayden weer aan. "Nou bedankt." Zeg ik met een gemeende glimlach. Zijn ogen twinkelen en ik zie weer een goude glans door zijn ogen gaan.

"Kan ik zo nog even met je praten...?" Vraag ik zacht aan hem. 

Hij schrikt even en grijnst dan. "Ik wist wel dat je langer naar mij wilde kijken." 

Ik rol met mijn ogen en zeg snel dat roos alvast naar de les kan gaan. Ze knikt maar fluisterd nog zacht: 

"Doe voorzichtig met hem." Ze kijkt me doordringend aan en ik ben nu degene die knikt.

Als ik even later achter Jayden aan loop. Denk ik na over mijn vraag.

Wat was dat in de kleedkamer?

Hij stopt en ik niet dus ja hier komt het. Ik bots tegen hem op

Echt weer zo een actie voor mij...

De tintelingen schieten weer door mijn lijf. Jeetje waarom voelt dat zo vertrouwd en goed...

Ik kijk op. En lach zacht. "Sorry, ik keek niet waar ik liep. Ik zet een stap naar achter en raak de muur.

Shit...

Hij loopt op me af en zet zijn armen naast mijn hoofd en kijk me doordringend aan.
"Een beetje ruimte zal fijner zijn." Mompel ik. Hij lacht...
Omg... zijn lach
Nee nee niet zo denken.

"Wat wilde je vragen schat?" Vraagt hij en hij laat zijn vinger oven mijn kaak glijden. Door de tintelingen kan ik niet goed nadenken. 

"Ik wilde vragen wat uhm... je deed... ik de kleedkamer bij mij?" Hij schrikt en trekt zich terug. "Nee dat kan niet... ze kan het niet weten. Ik had haar compeled om het te vergeten... FUCK!" mompelt hij zachtjes maar ik kan het nog net horen.

Hij draait zich weer om naar mij. 

"Dan heb ik nog een vraag aan jou schatje van me." Zegt hij en hij komt in mijn personal space te staan. "Wat doet mijn broer in dat hoofdje van jou tijdens het boksen?" Hij duwt zijn  lichaam tegen die van mij. Ik slik...

Zijn broer? Mijn ontvoerder is zijn broer!

"Jouw broer? Dat kan niet!" Zeg ik verbaasd. 

Hij kijkt me aan. "Waarom stel je hem dan voor als mij!?" Schreeuwd hij. "Je ogen en je praatjes en zelfs je gezicht! Alles aan jou doet me denken aan HEM!" Schreeuw ik naar hem. 

Hij schrikt en kijkt dan me aan. "Waarom zie je mij als hem?... Ik ben niet zoals hem." 

Jahoor gelijk een ander onderwerp...