Alone But With The Badboys (Voltooid)

48. Remember me

Ik realiseer me ineens dat ik eigenlijk in coma lig. "Hoe kwam ik eigenlijk in coma?" vraag ik. Elisabeth kijkt me raar aan. "Weet je dat niet meer?" vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. "Nou uhm.... Je mate, Jayden, hij sliep met een ander meisje. Je hart stond stil hier door. Hij is wel hartbroken maar iedereen is boos op hem. Ik snap dat ook..." vertelt Elisabeth, maar ik onderbreek haar. "Wacht. Wie is Jayden?" vraag ik.

Pov Meredith.

Elisabeth kijkt me bezorgd aan. "Wat is het laatst wat je weet?" vraagt ze dan na een korte stilte. Ik denk even na. "Nou uhm, ik herinner me dat ik wakker werd in een groot bed. Ik was toen gekidnapped door Steven. Ik weet niet hoe ik daar kwam." zeg ik. Ik hap naar adem. "Ik weet niks meer..." zeg ik zachtjes. Elisabeth wil een arm om me heen leggen maar ik laat het niet toe. "Nee! Nee, ik weet niks meer. Ik weet alles van Steven en Lorenzo en verder niks." zeg ik en ik zak door mijn benen.

Tranen beginnen te rollen. "Alles wat ik weet is, dat ik niet bij Steven wil zijn. Maar als ik daar weg kom.... Waar kom ik dan?! Hoe kan ik nog willen ontsnappen als ik niks meer weet?! Waarom zou ik dan nog weg willen?!" roep ik uit.

Elisabeth zakt naast me neer. "Mere, wordt alsjebliefd rustig." zegt ze zacht. Ik kijk haar aan. "Hoe kan ik rustig aan doen als ik niets meer weet?" fluister ik. "Meredith.... Je komt er wel uit. Je maakt altijd de goeie beslissingen. Je komt hier uit. Weet dat ik van je houd." zegt Elisabeth en een traan rolt over haar wang.

"Mam.... Wat is er aan de hand?" vraag ik als ik om me heen kijkt. Alles is wazig. "Je zal hier niks meer van weten.... Je zal van dit alles niks meer weten. Je zal me nooit gekent hebben." zegt Elisabeth. Ik kijk haar bezorgd aan. "Wat bedoel je?" vraag ik.

"Je word wakker." zegt ze dan. Ik word ineens naar achter getrokken. Ik wil naar Elisabeths hand grijpen. Maar ik ga recht door haar heen. Alles word wit. Het is als wit licht. Mijn gedachtes zijn blanco. Ik voel even niks en ik zie een paar ogen naar me staren.

"Uhm... zou je kunnen blijven? Alsjeblieft?" hoor ik mijn stem zeggen. "Tuurlijk Angel..." zegt een lieve jongens stem terug. "Angel? Is dat mijn nieuwe bijnaam?" vraagt mijn stem weer.

Het is even stil maar nietvoor lang.

"Slaaplekker angel..." zegt de lieve jongens stem in de verte.

Ik weet niet waarom maar mijn gedachtes werken automatisch.

Jayden.... Wacht.... Wie is dat?

Ik sluit mijn ogen en ik hoor nog een keer de stem: "Ik houd van je...." en dan word alles zwart.

Ik open mijn ogen en ik lig in een witte kamer. Mijn ogen schieten heen en weer. Ik hoor telkens een piep. Ik denk dat het mijn hartslag is. Iets zwaars ligt op mijn arm. Ik kijk ernaar. Het is iemand. Een jongen. 

"Lorenzo?" vraag ik. Mijn stem is schor en zacht maar zijn hoofd schiet omhoog. Hij heeft hele erge wallen en zijn ogen staan dof. "Meredith?" zegt hij met grote ogen. "Je bent wakker!" roept hij dan. Ik glimlach zwak.

"Ik haal een dokter." zegt hij meteen. "Nee... Blijf hier. De dokter komt vanzelf wel." zeg ik zacht. Lorenzo aarzelt maar gaat dan weer naast me zitten. "Oh mijn god.... Ik ben zo blij dat je wakker ben." zegt hij zacht. Ik glimlach weer zwakjes.

"Weet je nog alles?" vraagt Lorenzo. Ik denk na. "Het laatste wat ik me kan herinneren is dat ik wakker werd in een bed. Ik weet het vanaf dat ik dus gekidnapped werd." zeg ik. "Wacht... hoe lang is dat geleden?" vraag ik dan. "Dat is lang geleden." zegt Lorenzo.

"Lorenzo.... Hoe lang ben ik in coma geweest?" vraag ik dan ineens. "Hoe lang denk je?" vraagt Lorenzo. "Ow een dag ofzo." zeg ik. Lorenzo lijkt ven in shock. Ik zie heb moeilijk slikken. Hij pakt mijn hand vast. "Meredith.... Het was geen dag." zegt hij zacht. Lorenzo kijkt me niet aan en staart naar mijn handen. "Lorenzo." zeg ik nu wat dwingend. "Hoe lang?"