Το επομενο πρωι το κεφαλι μου πονουσε υπερβολικα πολυ. Ουτε που θυμαμαι ποσο ηπια. Ο πονοκεφαλος ειναι ανυποφορος και πριν κανω καμια κινηση πρωτα πιανω το κεφαλι μου σε μια προσπαθεια να σταματησουν ολα να γυριζουν.
Οπα μισο. Καταρχας γιατι δε φοραω παντελονι; Ειμαι μονο με το εσωρουχο. Τι γινεται; Πριν προλαβω να αρχισω να κανω συνειρμους γυριζω να δω την ωρα απο το ρολοι στο κομοδινο μου ομως κατι αλλο μου τραβαει την προσοχη. Ο Dylan. Διπλα μου. Χωρις μπλουζα. Τι; Πως; Γιατι; Απο που και ωσπου; Αρχιζω να βριζω απο μεσα μου αλλα τον βλεπω που γυριζει προς το μερος μου, ακομα κοιμισμενος. Παιρνω ενα μαξιλαρι και του το πεταω στο κεφαλι και πεταγεται ορθιος. Κοιταει γυρω γυρω. Οταν με βλεπει αρχικα δεν αντιδραει και ξανακλεινει τα ματια ενω εγω εχω μεινει παγωτό απο την αναισθησια του. Μετα απο λιγα δευτερολεπτα ανοιγει τα ματια και με κοιταει φρικαρισμενος.
Dy: Τι κανεις εδω;
Τι λεει το ατομο;
Li: Εδω μενω! Dy: Τι;;
Αφου κοντευω να χασω την υπομονη μου, πιανω με τους αντιχειρες μου την περιοχη αναμεσα στα ματια μου και του απανταω τελειως ηρεμα.
