The unexpected friends

Κεφαλαιο 20ο-roadtrip

Lily's POV

Ειχαμε ετοιμασει ολα τα πραγματα και ημασταν ετοιμοι να φυγουμε. Ειχαμε ξυπνησει απο τις 8. Ουτε λιγο δε μπορεσαμε να κοιμηθουμε δηλαδη. Στο ενα αυτοκινητο ημασταν ο Cameron, η Avril, o Dylan, εγω και η Ariana. Στο αλλο ηταν η Cara, ο Tyler, ο Nick και ο Steven.
Πισω ημασταν εγω, η Ari και η Avril ενω μπροστα ο Dylan και ο Cameron που οδηγουσε. Στο αλλο αυτοκινητο δεν εχω ιδεα πως καθοντουσαν το μονο που ξερω ειναι οτι οδηγουσε η Cara. Εγω κοιμομουνα απο την αρχη της διαδρομης, με δυσκολια βεβαια γιατι η Avril και η Ariana δε το βουλωνανε. Και απο την αλλη ηταν και η μουσικη που, εφοσον αφησαμε τον Cameron dj, μας ειχε παρει τα αφτια. Τα τραγουδια παιζανε στη διαπασον. Ετσι που ακουμπουσα το κεφαλι μου στο παραθυρο καμια φορα που ανοιγα τα ματια μου εβλεπα τον Dylan απο μπροστα να κοιταει τη διαδρομη. Τον παρατηρουσα για ωρα μερικες φορες. Τοσο ομορφος... Και εγω τοσο κριπι με αυτο κανω...

Ειχαμε ανεβει αρκετα ψηλα στο βουνο και ο καθενας μπορουσε να διακρινει τον δυνατο αερα που φυσουσε. Καποια στιγμη που δε κοιμομουνα αλλα και παλι νυσταζα, ειδαμε το αυτοκινητο της Cara σταματημενο στην ακρη του δρομου σε ενα σημειο με αρκετο φαρδος μεν, γκρεμιλα του θεου απο κατω δε. Σταματησαμε και εμεις για να δουμε τι εγινε.

Cam: Τι εγινε ρε;
Ca: Λαστιχο...
Dy: Λαστιχο; Αφου δεν εχει πετρες κατω, ασφαλτος ειναι.
Ca: Δε ξερω πως, παντως εγινε.
Ar: Ρεζερβα δεν εχετε;
St: Οχι δεν εχει.
Ar: Εσυ που το ξερεις μωρε; Την Cara ρωτησα.
Av: Οχι δικιο εχει δεν εχουμε ρεζερβα...την χρησιμοποιησαμε αλλη φορα και ποτε δεν την αντικαταστησαμε...
Ty: Πωωω τερμα χαλαστρα.
Li: Γιατι ρε παιδια;
St: Τι γιατι ρε Lily, hello επαθαν λαστιχο, πως θα παμε στη πλαγια που σχεδιαζαμε για το κωλοπικ-νικ;
Li: Ρε παιδι μου κοιτα πισω σου. Υπαρχει ενα παρα πολυ ωραιο δασος. Θα αφησουμε τα αυτοκινητα εδω, θα παρουμε τα πραγματα και θα βρουμε ενα σημειο μεσα στο δασος.
Av: Και αν εχει αγρια ζωα;
Li: Οπως;
Ty: Οπως καμια αρκουδα...
Ca: Κανα λυκο.
Dy: Δεν υπαρχουν λυκοι σε αυτη τη περιοχη εδω και χρονια.
Ni: Και αν ξεμεινε κανενας;
Cam: Τι χεστες που ειστε ρε, αντε παμε να τελειωνουμε, το πολυ πολυ κανενα κουνελι ή καμια αλεπου να βρεις.
Li: Αχ παιδια δε χρειαζεται να με ευχαριστειτε που βρηκα την ιδεα!😌😏
Cam: Εσυ καλα κοιμοσουνα ολη την ωρα. Ησυχασε το κεφαλι μας.

Πηραμε λοιπον τα πραγματα, κλειδωσαμε τα αυτοκινητα, περασαμε τον δρομο και μπηκαμε στο δασος. Περπατουσαμε για ωρα αλλα ενα καλο μερος για να στησουμε τα πραγματα δε βρισκαμε. Ακουσαμε ενα θροϊσμα στα χορτα πισω απο εναν μεγαλο θαμνο και παγωσαμε ολοι. Συνεχισαμε να το ακουμε και στραφηκαμε ολοι προς το σημειο απο το οποιο ακουγοτανε. Αλλα ακουσαμε και κατι αλλο. Σαν...σαν γρυλισμα...ή κατι σκυλισιο τελος παντων...ή μήπως να πω...λυκισιο...;