The unexpected friends

Κεφαλαιο 37ο-shopping

Ειναι πρωι και το σπιτι ειναι χαλιααα. Τα παιδια εχθες εφυγαν πολυ αργα και ημασταν και εγω και η Ariana πολυ κουρασμενες για να καθαρισουμε το οτιδηποτε. Αλλα δε με πειραζει. Σκεφτομαι αυτα με τον Dylan. Ειναι πολυ χαζος που σκεφτηκε οτι δεν ειναι αρκετα καλος για μενα αλλα το μεγαλυτερο καθικι της υποθεσης ειναι ο Zac. Ειχα υποσχεθει να μη του ξαναμιλησω για να μη δινω ελπιδες τρομαρα μου αλλα με αυτα που εμαθα δε μπορω. Απο τη μια θελω να παω να τον βρισω αλλα απο την αλλη δε ξερω αν πρεπει... δεν θελω να του δωσω ευκαιρια να ξαναμπει στη ζωη μου. Ο,τι εκανε το διορθωσα με τον εκπληκτικα διακριτικο μου τροπο. Καλα μπορει να μην ηταν και τοσο διακριτικος (τι μπορει δηλαδη, δεν ηταν) αλλα ηθελα οπωσδηποτε να ξεκαθαρισω στον Dylan την αποψη μου για τον Zac και γενικα αγορια του ειδους του. Μα καλα και αυτο το παιδι βλαμμενο ειναι; Δε καταλαβαινει οτι τον θελω; Θα θυμωνα αν δεν τον ηθελα; Τι νομιζει δηλαδη; Τελος παντων το σημαντικο ειναι οτι το ξεκαθαρισα. Εδω που τα λεμε μονο οτι μου αρεσει δε του ειπα εχθες αλλα τελος παντων. Ελπιζω να σκεφτεται και αυτος τα οσα εγιναν.
Μπαινω στο δωματιο της Ariana για να παρω μια μπλουζα μου που εχει "δανειστει" εδω και κατι μηνες, γιατι θελω να παω για ψωνια. Θα ελεγα και την Ariana αλλα δεν θελω να την ξυπνησω οποτε μπαινω σιγα σιγα. Βεβαια με το που μπαινω βλεπω την Ariana να κοιμαται πανω στον Cameron. Ειχα ξεχασει οτι ειναι αυτος εδω. Κανω οσο πιο ησυχα μπορω για να μη τους ξυπνησω και παιρνω την μπλουζα που ηθελα. Ομως για κακη μου τυχη χτυπαω το δαχτυλακι μου (αουτς) στο κρεβατι και οπως ειναι φυσιολογικο σφαδαζω απο τον πονο. Τους ξυπναω, και σαστισμενοι οπως ειναι απο τον υπνο προσπαθουν να συνειδητοποιησουν τι συμβαινει.

Ar: Τι κανεις παιδακι μου πρωι πρωι;
Li: 11 ειναι μωρη τι πρωι πρωι; Μια μπλουζα παιρνω.
Cam: Γιατι εσυ μπλουζες δεεεν;
Li: Εγω μπλουζες δεεεεν γιατι το αμορε σου μου τις δανειζεται και τις κραταει για παντα. Οποτε καταλαβαινεις.
Cam: Ναι καταλαβαινω...αυτο κανει και με τις φουτερ μου.
Ar: Συγγνωμη που επεμβαινω σε αυτον τον ωραιο διαλογο αλλα μηπως να σταματησετε να μιλατε για μενα λες και δεν ειμαι μπροστα;
Li: Θα το σκεφτουμε.
Ar: Που πας τελος παντων;
Li: Για ψωνια, αφου ξυπνησες που ξυπνησες, θες να ερθεις;
Ar: Ναιιιιι ναι θελω.
Cam: Που σκατα την βρισκεις τετοια ζωντανια μολις ξυπνησες?
Li: Εεεμ αυτα σου κανουν τα ψωνια.
Ar: Κατσε να πιω καφε πρωτα.
Li: Ελα χεστο θα παρουμε στο δρομο απλα πανε ετοιμασου.
Ar: Εσυ μωρο μου θα ερθεις;
Cam: Οοοοχι οχι δε καταλαβες καλα, εγω για ψωνια με σενα και την τρελη φιλη σου δε παω. Θα παω στη σχολη. Αρκετα μαθηματα εχω χασει.
Li: Ποια σχολη μωρε χριστουγεννιατικα;
Cam: Πωω ναι δικιο εχεις...
Li: Ηθελα να ξερα τι σου κανε χθες και σου χει φυγει το μυαλο.
Ar: Ωωω πιστεψε με δε θες.
Li:.... ωωω με αυτο το υφος που εχεις πιστεψε με δε θελω...αντε σηκωωωω.
Ar: Σε πεντε ειμαι ετοιμη.
Cam: Καλα υπολογισε κανενα μισαωρο.
Li: Εχουμε δικους μας χρονους εμεις. Και σηκω και συ αιντε.
Ar: Καλα καλα παω.