The unexpected friends

Κεφαλαιο 23ο-behind closed doors

Cameron's POV

Ar: Ωραια και τωρα τι;
Cam: Τωρα θα τα κρυψουμε.
Ar: Δεν μπορουμε να τα κρυψουμε πουθενα! Δεν εχω και καμια μυστικη πορτα πισω απο τη ντουλαπα μου.
Cam: Προσωρινα στο συρταρι σου και οταν φυγουν οι μπατσοι τα πεταμε αλλου.
Ar: Πως μπλεξαμε ετσι ρε φιλε...καταρχας δες ποσο ειναι...δηλαδη μας πανε μεσα για εμπορεια οχι απλα για χρηση!
Cam: Δε θα ψαξουν εδω μην ανησυχεις. ...Τι κανεις;
Ar: Προσπαθω να ακουσω τι γινεται μεσα. Σσσσσς!

Παω διπλα της και κολλαω το αφτι μου στη πορτα οπως και εκεινη.

Cam: Δεν ακουω τιποτα. Εσυ ακους τιποτα;
Ar: Οχι με εσενα διπλα μου να μου πριζεις το κεφαλι!
Cam: Συγγνωμη τοσο κρατησε δηλαδη το "δε θα σου πηγαινω κοντρα";
Ar: Α σωστα σορρυ. Αλλα κανε ησυχια επιτελους.
Cam: Καλα τι κανουν τοση ωρα; Ακομα να τους ξεφορτωθουν;
Ar: Ακους βηματα;

"Li: Κυριε αστυνομε μου σε αυτο το δωματιο δεν υπαρχει λογος να μπειτε!"

Ar: Ιιιι ερχονται εδω!
Cam: Ωχ και τωρα;

Την βλεπω να σκεφτεται κατι. Αν μας δει εδω ο αστυνομικος θα του φανουμε πολυ υποπτοι. Αντε να το εξηγησεις τωρα...

Ar: Φιλα με!

Α;

Cam: Τι;
Ar: Φιλα με παιδι μου!

Ειμαι που ειμαι μπερδεμενος δε προλαβαινω να κανω τιποτα και με σπρωχνει στο κρεβατι και ερχεται απο πανω μου.



Τοτε μπαινει ο αστυνομικος και λεει ενα γρηγορο συγγνωμη και κλεινει τη πορτα βιαστικα. Καλα οσο τα χω χασει εγω δεν τα χει χασει κανεις αλλος. Τι εγινε τωρα ρε παιδια; Βεβαια καταλαβα οτι το εκανε για τον αστυνομικο αλλα και παλι τοσα θα μπορουσε να κανει. Βρες κατι ρε να πεις να μη φανει η αμηχανια.

Cam: Δεν εχασες ευκαιρια.

Μου κλεινει το στομα και βαζει το δαχτυλο της μπροστα στο στομα της κανοντας μου νοημα να κανω ησυχια. Λογικα προσπαθουσε να ακουσει. Μονο εμενα μου φαινεται καπως ολο αυτο; Καλα δε με χαλαει κιολας. Αλλα οταν εγω την φιλαω γιατί τρωω χαστουκια δηλαδη; Σηκωνεται απο πανω μου και παει στη πορτα προσπαθώντας ακομα να ακουσει. Εβγαλε μια ανασα ανακουφισης και καταλαβα οτι ο αστυνομικος εφυγε. Ειναι τοσο ομορφη... Την κοιταω περιμενοντας να με καταλαβει επιτελους. Τρελαινοναι οταν με πιανει να τη κοιταω και αλλαζει βλεμμα αμεσως.

Ar: Ωραια φυγανε, ωρα να βγουμε.

Παει να ανοιξει τη πορτα αλλα σηκωνομαι γρηγορα απο το κρεβατι που καθομουνα ακομα και βαζω το χερι μου ωστε να μη μπορει να βγει. Ας την εκνευρισω λιγο.