The unexpected friends

Κεφαλαιο 7ο-movie night

Ειχαμε καλεσει τα παιδια στο σπιτι μας το βραδυ για ταινια. Θα ερχοταν και ο Dylan οποτε απο το απογευμα συμμαζευα το σπιτι. Ε οχι να με πει και ακαταστατη. Η Ariana γελουσε η σιχαμενη γιατι ημουνα στην πριζα. Περα δωθε περα δωθε μεχρι να ειναι ολα τελεια. Επιτηδες κιολας ετσι οπως περνουσε απο διαφορα σημεια του σπιτιου που ηδη ειχα συμμαζεψει εριχνε αντικειμενα. Ετσι για να μου σπασει τα νευρα.Θα την παρω την εκδικηση μου αλλα καποια αλλη στιγμη που δε θα περιμενουμε τον Dylan στο σπιτι.
Χτυπαει το κουδουνι. Τρεχω εγω απο την αλλη ακρη του σπιτιου φωναζοντας "ανοιγω εγω ανοιγω εγω" η Ariana τρεχει προς τη πορτα και εφτασε πρωτη βεβαια και με κοιταει με το πονηρο βλεμμα.

Li: Μη τολμησεις.
Ar: Μη τολμησω τι;

Μου λεει και καλα αθωα η σουπια ενω σιγα σιγα παει το χερι της στο πομολο.

St: Αντε ρε κοριτσια ανοιξτεε

Α ο Steven ειναι; Χαρισμα της. Με φανερη την απογοητευση μου αφηνω την Ariana να ανοιξει.

St: Γειαπ.
Ty: Γεια σααας. Δεν ηρθαν τα παιδια;
Li: Τα βλεπεις πουθενα;
Ty: Εμ οχι.
Li: Ε τοτε οχι.
Ty: Χαλια τα νευρα σου.
Ar: Αστηνα μωρε. Γκομενικο ειναι το προβλημα.
St: Ο Dylan;
Li: Τι; Ποιος Dylan; Τι δουλεια εχει ο Dylan;
Ty: Ααασε ρε μικρη απο εμας πας να κρυφτεις;
Li: Δε καταλαβαινω τι εννοεις. Και δε καταλαβαινω γιατι το εχετε τοσο δεδομενο οτι προκειται για τον Dylan.

Βλεπω με την ακρη του ματιου μου την Ariana να σχηματιζει με τα χειλια της "dylan" στα αγορια.

Li: Σε βλεπω!

Της λεω και την κοιταω δολοφονικα.

Ar: Τι σκατα ματια και στον κωλο εχεις;
St: Οχι μωρε ειναι το ονομα που το αναγνωριζει παντου. Βγαζει ρανταρ οταν ακουει Dylan.
Li: Σκασε και συ. Δε πιστευω να εχεις μοιραστει τις θεωριες σου με τον Dylan ή ακομα χειροτερα τον Cameron ο οποιος αφου θα με βασανισει πρωτα και μου ζητησει του κοσμου τις χαρες στο τελος θα του το πει;!
Ty: Στο 'χουν πει οτι μιλας πολυ;
Li: Χιλιαδες φορες, και ολες εσυ.
Ty: Κατι ξερω.

Στριφογυριζω τα ματια μου.

Ar: Τι εγινε ρε παιδια εδω θα στεκομαστε; Παμε μεσα.

Παμε ολοι στο σαλονι και πριν προλαβω να κατσω χτυπαει το κουδουνι.

Li: Παω εγω!Παω εγω!

Λεω και τρεχω. Βλεπω τους αλλους τρεις να με κοιτανε τρομαγμενοι γιατι η αληθεια ειναι κανεις δε προσφερθηκε εξ αρχης να ανοιξει. Φωναξε ενας απο τα αγορια ενα "ναι καθολου δε τον θες" αλλα δεν εδωσα σημασια. Κοντοστεκομαι στη πορτα ενα δευτερολεπτο για να φορεσω ενα αξιοπρεπες χαμογελο και μετα ανοιγω τη πορτα. Με το που βλεπω τον Cameron το χαμογελο σβηνει και τον κοιταω με μισο ματι.