Revenge Of The Fire || Justin Bieber "DÜZENLENİYOR"

1.5

  Aradan yaklaşık iki ay geçmişti. Eric evine geri dönmüştü. Alice ve Kristen, sevgilileriyle hayatlarına devam ediyorlardı.

Amy ise hala saklanıyordu. Yaptıkları için pişman değildi. Tanınmayacak bir şekilde hayatına devam ediyordu. Dean da hala olanları atlatamamıştı, her gün mezara gidip saatlerce başında bekliyordu ama Justin'e göre çok iyi durumdaydı. Suçunun farkındaydı ama o kadar suçlu hissediyordu ki özür bile dileyemiyordu. Kendinden utanıyor, tiksiniyordu.

Justin de Dean gibi her gün mezara gidip konuşuyor, içini döküyordu. Her seferinde özür dilese de ona cevap veren kimse yoktu. Sanki her oraya gittiğinde kalbi sökülüyordu.

Bunları yapmazsa da nerede olduğunu bilmeden sızıp kalıyordu. Ailesi durumu bilse de ilgilenmiyordu. Zaten o günden sonra kimseyle bir kelime dahi konuşmamıştı. Onun sesi göz yaşları olmuştu.

Onun yanına gitmek istese de kendinde bunu yapabilecek cesareti bulamadı. Uykuya her daldığında Melissa onu yanına çağırsa bile gidemedi. Onun kadar cesur değildi. Melissa'nın son sözlerini hiç unutmadı. Kafasındaki o ses hiç susmuyordu. İçten içe biterken kafasının içi karmakarışıktı. Aldığı her nefeste acısı katlanıyordu. İçindeki fırtınayı kimse durduramazdı.

Justin onu unutmadı ama diğer dediklerinin hiçbiri olmadı. Başka birini bulamadı. Onu olan sevgisi aşkı bu kadar büyükken onu unutamadı. Merak ettiği kokusunu hiç içine çekemedi. Hiç sıkıca sarılamadı ona. Dediklerini hatırladıkça o da öldü.

"Sen benim ilk ve son aşkımsın Justin. Beni hiç sevmedin, beni görmedin bile. Sen beni hatırlamıyorsun ama ben seni çok iyi hatırlıyorum. Hiç unutamadım ki zaten. Ben sana lisedeyken âşık olan Melissa. Benimle dalga geçmiştin hatırlıyor musun? O masada oturmuş telefonunla uğraşırken umursamazca söylediğin sözler her gün, her gece beynimde nasıl yankılandı biliyor musun? Sen beni hatırlamayınca bende sana kendimi başka biri gibi tanıttım ama yapamam. Sana bu kötülüğü, sevdiğim adama bunu yapamam. Sen beni üzsen de ben seni üzemem. Beni sevmedin biliyorum ama beni unutma olur mu? En azından birkaç gün önce kafede ettiğimiz sohbeti hatırla. Bu anları değil. Bir arkadaşın olarak kalbinin bir köşesinde durayım hep. Sana söylemek istediğim tek şey, bana yaptığını başka kimseye yapma olur mu? Kötülükten uzak dur. Seni seveni önemse, ama kimse için kendini üzme. Ve beni unutma olur mu? Gece kulübünde sana göre yeni tanıştığımız anı hatırla. Nasıl değiştiğimi, artık o sivilceli, gözlüklü ya da diş telli kız olmadığımı hatırla. Seni seviyorum." Demişti. Tam anlamıyla yaşayan bir ölüye döndü.

Okula nadiren gitti. Gittiğinde ise kimseyle konuşmadı. Herkes ona tedavi olmasını söyledi çünkü o artık dipsiz bir kuyudaydı. Gün gittikçe daha da içeri çekiliyor ve kimse onu kurtaramıyordu. O kurtulmak istemiyordu. Bir gün en dibi gördüğünde onun yanına gideceğini biliyordu.

Eski Justin'den eser yoktu. Onunla konuşmaya çalışanlardan kaçtı, acısını içinde yaşadı. Kimseyle paylaşmadı. Alice, Kristen ve Zack hep onu teselli etmeye çalıştılar, olmadı. Hayattan tüm umudunu kesmişti. Elindeki tek şey torbadaki beyaz tozdu. O olmadan nasıl daha fazla dayanabilirdi bilmiyordu. İntihar etmemiş olsa da bu bir nevi intiharın yavaş gösterimiydi. Daha acılı haliydi.

Çünkü gerçeklerden kaçmanın tek yolu buydu. Melissa'nın yanına gitmeyi istedi. Her gün ölmek için yalvardı, dua etti. Tek konuştuğu kişi ise Melissa'ydı. Sadece mezarın başında konuştu Justin, her şeyi ona anlattı. Lisede nasıl bir pislik olduğunu, kızlardan beklentisinin aşk olmadığını anlattı. Değiştiğini söyledi ona. Gerçekten değişmişti ama bunu kanıtlamaya gerek yoktu. Sevebileceği tek kızı da kaybetmişti.

Okula gittiğinde kızlarla ilgilenen Justin şimdi tek bir kıza bile bakmıyordu. Çünkü o melek gibi bir kızı kaybetmişti. Her gün tekrar öldü. Daha onla bir hayat yaşamamışken onsuz bir hayata da hazır değildi ve hiç olmayacaktı. Belki de bir gün onun tekrar dönmeyeceğini anlayacak ve kendine çeki düzen verecek, tedavi olacak ve kendine yeni birini bulacaktı. Her şey eskisi gibi olmasa bile "O" da mutlu olurdu belki?