GENTLEMEN Series 1: Cain Sandoval (To Be Published Under PHR)

Chapter Ten

Chapter Ten

Gustong mag iwas ni Gen ng tingin. Cain was starring at her. Nakawheel chair na ito at inaalis na ng nurse ang swerong nakakabit dito. Si Mrs Sandoval naman ay nagpaalam saglit upang kausapin ang doktor at magrequest ng private nurse na mag aalalaga kay Cain habang nasa bahay na ito at nagpapagaling. Umalis din agad ang nurse pagkatapos. Tila sumikip ang silid dahil sa katahimikang namayani sa pagitan nila. Akmang babasagin niya ang katahimikan ng mauna itong magsalita.

"Thank you." Doon lang niya napagtanto na miski pala ang baritonong tinig nito ay kakaiba.

Lumunok siya at kusang tumango. "Wala 'yon. Dapat lang kitang tulungan dahil kailangan mo ng tulong."

Tumango ito sa kanya.

"Ikaw 'yong waitress sa Club." Muli siyang tumitig dito at sinalubong ang tingin nito. He has a pair of dark eyes that everyone could notice. Nilahad nito ang kamay sa kanya.

"I'm Cain."

Nag aatubili siya kung tatanggapin niya ba iyon o hindi. Sa huli, sinunod niya ang dapat. Tinanggap niya ang palad nito.

"Gen, Gen phoebe." Tila siya humawak sa isang bulak. Ang inaasahan niyang kamay na bakal ay tila kamay ng isang sanggol sa sobrang lambot. Ni wala siyang nakapang kalyo man lamang. Ganoon nga ba talaga pag mayaman? Required na wag magkakalyo sa palad?

Siya ang kusang bumawi sa kamay ng tila ayaw pa nitong pakawalan iyon.

"Nice name. I mean Beautiful name." Komento nito.

Ito ang kauna unahang lalaking sinabing maganda ang pangalan niya. Agad na uminit ang pisngi niya. Sa kagaga niya, hindi siya sanay na nakakatanggap ng papuri lalo na kung sa pisikal na hitsura ang pinagbabatayan ng papering pinatukol sa kanya.

"S-Salamat." Nag iwas siya ng tingin.

Nakita niyang nakahanda ang mga gamit nito. Senyales na lalabas na nga ito.

"M-May dala akong prutas. Hindi ko kasi alam na lalabas kana." Aniya saka dahan dahan ipinatong ang basket sa gilid ng hospital bed. Ilan sa mga prutas na yon ay sarili nilang tanim sa bakuran.

Tumingin ang binata sa basket. "Thank you. Iuuwi ko 'yan."

Tumango siya. "Yung tahi mo? K-Kamusta?" Pakiramdam niya ay sobra siyang nag aalala. Hindi naman sila magkakilala kung tutuusin, well maliban ngayon dahil nagpakilala na ito sa kanya.

Hinawakan nito ang balikat na nakabenda at may cast sa braso.

"Ayos naman. Kumikirot lang kapag gumagalaw ako but I'm okay now."

This is weird. Hindi niya alam kung bakit narito pa rin siya sa loob ng silid nito at nakikipag usap dito. Dapat ay lumabas na siya at kalimutan na nakausap niya ito. Pero heto siya at pinipiling kunin ang loob nito sa pamamagitan ng pagpapakita ng magandang loob dito.

Kailangan mo parin madiskurbre ano ba talagang kinalaman nito sa kapatid mo? Ani ng isang bahagi ng utak niya.

"Buti naman. Dapat magpahinga ka muna. Wag ka muna magkikilos."

He slightly shrugged his shoulder.

"That's what my Mom told me. Panay bilin. Naoover dose na nga yata ako." Then he laughed.

Pakiramdam niya ay may nagliparang paro-paro sa harapan niya dahil lang sa simpleng pagtawa nito. Lukaret ka Gen! Hindi mo dapat maramdaman 'yan! Alalahanin mo suspect siya sa pag kamatay ng kapatid mo. Dapat iniimbestigahan mo siya!

Ipinilig niya ang ulo.

"Ganoon naman yata talaga kapag nanay. They're just concerned." She said.

Ganoon ang mommy niya sa kanya noong nabubuhay pa ito. Kahit anong gawin niya ay aalalahanin at aalalahanin niya ito. She's always concern in everything she will do. Sayang at nawala lang ito ng maaga. Pero nariyan naman ang Tita melba niya na kalaunan ay nakasanayan na rin niyang tawaging nanay.

Sa tuwing uuwi kasi siya ng Malolos ay lagi na iyong nakabantay sa pintuan at hinihintay siya.

"Yeah."

Tatlong katok sa pinto ang nagpahinto sa kanila. Sabay silang napatingin doon.

"Ako na." Boluntaryo niya. Lumapit siya sa pinto at binuksan 'yon.

Isang lalaking naka-polo shirt na puti at pantalong maong. Naka-cap ito na puti din. May pangalan ng service center na naka embroidery sa kaliwang dibdib ng damit nito.

"Yes?"

Sinalubong siya ng ngiti ng lalaki.

"Good morning ma'am. Delivery po para kay Mr. Cain Sandoval." Ani ng lalaki.

Nilingon niya si Cain na nasa likuran na niya pala.

"I am Mr. Sandoval. What is it?" He wheeled his wheelchair towards the open door and glanced at the boy.

May inabot na kahot ang lalaki. May ribbon pa 'yon na kulay asul. Matagal siyang nakatitig doon. Ganito naman yata talaga kapag mayayaman, na-ospital lang daig pa ang nag birthday sa daming regalong natatanggap.

"Pasign nalang po dito Sir." He gave the clipboard, wherein the delivery slip clipped.

Cain signed the paper and the boy bids goodbye. Isinara niya ang pintuan at saka humarap kay Cain.

"Ang bait naman ng mga kaibigan mo. Nagpadala pa ng regalo." Komento niya.

Tumingin lang sa kanya si Cain bago nito kinalas ang laso at binuksan ang kahon. Tumambad ang punit punit na piraso ng mga papel.

"Wala namang laman." He said.

Doon siya nakaramdam ng kakaiba. Pulis siya kaya alam niyang may mali.

"Sandali." pinigilan niya ito ng akmang tatakluban muli ang kahon. Pamilyr na siya sa mga ganitong pagkakataon.

Nagtatakang tumingin ito sa kanya bago niya inabot iyon at hinawi ang lamang mga ginunting na papel. Pero ang mas labis na kinagulat niya ay ang isang piraso ng bala ng baril na nasa mismong loob ng kahon.

God!