Little Rose ||M. Clifford

☆3☆

Trzy miesiące to długi czas, by wkońcu wziąć się za pomalowanie mieszkania.

Od razu po przebudzeniu ubrałem się, wsunąłem telefon i  portfel do tylnej kieszeni czarnych jeansów i udałem się do samochodu. Wychodząc, upewniłem sie jeszcze, czy dokładnie zamknąłem drzwi. Gdy miałem pewność, że nikt nie włamie mi się do domu, podszedłem do samochodu i otworzyłem drzwiczki. Chwilę przystanąłem, by pozbyć się portfela i telefonu z kieszeni i wrzucić je na miejsce pasażera. Niewygodnie prowadziłoby mi się z czymś uwierającym na siedzeniu.

W te trzy miesiące zdążyłem się już zadomowić. Za miesiąc nadejdzie wiosna, więc uznałem, że dobrze byłoby wkońcu zrobić coś ze swoim mieszkaniem.

Miejsca, w którym mieszkałem nigdy nie nazywałem "swoim domem". Wolałem "mieszkanie". Samo słowo "dom" przynosiło wspomnienia. A ja chciałem się odciąć od tamtego życia.

Ze Stellą spotkałem się tylko dwa może trzy razy. Na naszym ostatnim spotkaniu oznanmiła mi, że wyjeżdża do Melbourne, do swojego chłopaka-Caluma. Powiedziała, że pracowała w salonie fryzjerskim, żeby zarobić na bilet i mieszkanie, które wynajmowaliby razem. Nie ukrywałem, że było mi przykro. Bardzo zżyłem się z brunetką. Byliśmy jak brat i siostra. Tak samo jak kiedyś ja i Emily...

Nawet nie zauważyłem, kiedy dojechałem do sklepu. Tak bardzo byłem zamyślony. Zaparkowałem jak najbliżej się dało, żeby nie biegać z puszkami farby przez cały parking, zabrałem z siedzenia telefon i portfel, które po chwili znów znalazły się w mojej kieszeni i wszedłem do sklepu.

Oczywiście nie ominęły mnie ciekawe spojrzenia i złośliwe komentarze, na temat mojego wyglądu. Nie zwracałem na to większej uwagi. Podobne docinki słyszałem codziennie, gdy jeszcze chodziłem do szkoły.

-Dzień Dobry, w czym mogę pomóc?-zapytał uśmiechnięty pracownik.

-Szukam farb w sprayu. Czy dostanę takie u Was?

-Oczywiście, proszę za mną-odpowiedział i ruszył przed siebie.

Szliśmy w ciszy przez dobrą chwilę, aż wkońcu brunet stanął przed regałem z poszukiwanymi przeze mnie farbami.

-Do wyboru do koloru!-rzucił wesoło, przyglądając się wszystkim farbom.

-Wezmę błękitną, platynową, krwistoczerwoną i może neonową zieloną-powiedziałem, bez dłuższego namysłu.

-Już pakuję. Zapraszam do kasy.

Zapłaciłem, odebrałem swoje zakupy i udałem się w stronę wyjścia. Wychodząc, poczułem na sobie czyjś wzrok. Odwracając się, zobaczyłem małą blondynkę o wielkich, niebieskich oczach. Na moje oko miała max sześć lat. Wpatrywała się we mnie z zaciekawieniem. Ja, nie chcąc dłużej utrudniać ludziom wychodzenia i wchodzenia do sklepu, wyszedłem z niego i udałem się w stronę samochodu. Gdy farby były już na swoim miejscu w bagażniku, odwróciłem się, by jeszcze raz spojrzeć na małą blondynkę. Teraz to ja wpatrywałem się w nią. Siedziała na ramionach u wysokiego blondyna. Zgadywałem, że był to jej brat. Po chwili podeszła do nich jakaś kobieta, również blondynka. Domyślałem się, kim jest dla tamtej dwójki. Odwróciłem się w stronę samochodu, otworzyłem drzwiczki, usiadłem za kierownicą i wytarłem pojedyńczą łzę, która nagle się  pojawiła.

-Nie załamuj się...-wyszeptałem do siebie.

Po doprowadzeniu się do porządku, ruszyłem w drogę powrotną.

***

-Kuchnia i jadalnia... Błękit-mówiłem do siebie, wybierając jaki kolor pasowałby do każdego z  pomieszczeń. Właściwie to już skończyłem wybieranie.

~Sypialnia-zielony, neonowy napis, przedstawiający moje inicjały.

~Salon-krwistoczerwone instrumenty

~Przedpokój-platynowe liście (tak bardzo punk-rockowe)

~Kuchnia i jadalnia-błękit (postanowiłem, że chociaż te pomieszczenia będą wyglądały w miarę normalnie, i że nie będzie na nich graffiti, a całe pomieszczenie w jednym kolorze)

Uznałem, że łazienka zostaje biała. Szczerze mówiąc, nie widziałem potrzeby zmieniania jej pierwotnego koloru. Teraz musiałem wziąść się za malowanie.

***

Malowałem bite siedem godzin. Ale opłacało się. Efekt końcowy był zdumiewający. Nie sądziłem, że wyjdzie aż tak dobrze. Widocznie nie doceniałem swoich możliwości. Odchaczyłem trzeci punkt z listy i poszedłem się położyć. Byłem wyczerpany.

###
hejka.
przepraszam,
że te rozdziały
są takie krótkie,
ale nie umiem
naciągać je na dłuższe.
mam jednak nadzieję,
że dobrze Wam się czyta tę książkę.
uch...
zdecydowanie nie
umiem pisać książek...
do następnego.