Kokoro no Honoo by Taong Sorbetes (COMPLETED)

Ikaapat na Kabanata

PUMASOK ako sa school ng walang baong pera. May mga araw talaga na hindi ako nabibigyan o sabihin na nating hindi talaga ako binigyan ng aking Nanay. Hindi ko naman siya masisi lalo na't pinag-aaral pa niya ako. Pinapatigil na nga niya ako pero ang sabi ko'y mas mabuti na tapusin ko ang high school, na kahit ito man lang ay matapos ko. Dahil do'n ay napapayag ko siya.

Pagsusugal, iyan ang trabaho ng Nanay ko. Lumaki ako na iyan ang kanyang pinagkakaabalahan. D'yan kami kumukuha ng aming gastusin. Minsan ay swerte, at handa lagi ako kapag umuwi siyang talo. Kung hindi man siya magwawala, ay uuwi naman ang Nanay ko ng lasing at do'n ay mas matindi siyang magwala. Minsan nga'y pakiramdam ko ay wala na siyang pakialam sa akin. Hindi niya ako sinesermonan o pinagsasabihan kapag umuuwi akong may pasa. Kapag ipinapatawag siya sa school ay hindi siya pumupunta. Wala siyang pakialam kung mababa ang mga grado ko o kung bumagsak man ako. Ako nga palagi ang pumipirma sa report card ko para sa parent's signature. Pero kahit na ako'y laging napapaaway sa school at minsa'y pasaway... ay ginagawa ko pa rin ang aking tungkulin bilang anak.

Kahit hindi ko nararamdaman na mahal ako ng aking Nanay ay inaalagaan ko pa rin siya. Kapag siya'y lasing at nagwawala dahil sa pagkatalo sa sugal ay ako ang tagasalo ng mga itinatapon niyang gamit at naglilinis ng kalat. Kinukumutan ko siya kapag nilalamig. Naglalaba ng mga damit namin. Inaalagaan kapag nilalagnat at umaabsent ako kapag sumasakit ang kanyang likod. Kapag walang pasok ay nagko-construction worker ako para may maibigay sa kanya. Mahal na mahal ko ang aking Nanay kahit gano'n siya...

"Ui! Ang seryoso mo. May problema ka ba Mars?" Bigla na lang tinapik ni Venus ang aking balikat.

"Kanina ka pa kasing nakatingin sa labas."

Gaya naman ng palagi kong ginagawa, hindi ko siya inimikan at muling tumingin sa labas. Kahit na sabihin na nating kaibigan ko siya ay naiilang pa rin akong magsabi sa kanya ng mga personal na bagay. Nasanay kasi ako na walang pinagsasabihan.

"Aray!" Bigla akong napasigaw nang may kumurot sa tagiliran ko. Nagtinginan tuloy ang mga kaklase ko sa akin. Napansin ko rin ang katabi ko na nagpipigil ng tawa. Si Venus ang kumurot sa akin.

"Bakit mo ginawa 'yon?" naaasar kong tanong sa kanya habang siya'y naka-peace sa akin. Pinagtitripan na naman niya ako. Pasalamat talaga siya dahil hindi ako pumapatol sa babae. At hinding-hindi ko iyon gagawin sa kanya... baka gamitin niya sa akin ang kanyang kapangyarihan.

"Sorry... Mars. Pa'no ba naman, kanina ka pang nakatingin diyan sa labas. Ang lalim pa ng iniisip mo," wika niya sa akin.

"Pwede ka namang magsabi sa akin... kaya nga tayo magkaibigan 'eh."

"Wala naman," mabilis kong sagot at pagkatapos ay dinukot ko mula sa aking bag ang Physics Book.

"Huwag mo muna akong istorbohin. Mag-aaral lang ako." Iyon ang ginawa kong palusot para hindi na nya ako kulitin. Pero nahalata ni Venus na nagtitingin lang ako ng mga pictures kaya agad niya akong sinimangutan.

"Sabihin mo na kasi Ma--" hindi na niya naituloy ang kanyang sasabihin dahil biglang dumating ang Physics' Teacher namin. Salamat kay Sir Fernandez dahil hindi na ako kukulitin ng katabi ko.

"Mamaya sa lunch break... Lagot ka sa 'kin," mahina niyang sinabi sa akin at sinamaan pa niya ako ng tingin. Mukhang tinatakot ako. Napalunok na lang ako ng laway dahil doon.

"Bahala na mamaya," sabi ko na lang sa aking sarili.

Natapos ang aming Physics class at lunch break na ang sunod. Napansin ko na parang padabog na inaayos ni Venus ang kanyang gamit.

"May baon ka bang tanghalian?" tanong niya sa akin.

"W-wala... B-bakit?" sagot ko sa kanya na medyo nag-aalangan.