Modeling and love - Models 1

37. Misschien toch een happy ending

‘Wat ik dus uiteindelijk wil zeggen is dat als ze uit de coma ontwaakt een langdurig herstel tegemoet gaat, ik spreek hier over herstel van maanden. Ze zal veel moeten neerliggen. Dat is niet alles, ook zal ze problemen hebben met haar geheugen. We hopen dat ze niets opnieuw zal moeten leren, daar hebben we nu geen zich op. Ze zal je hulp nodig hebben om een groot deel van haar herinneringen terug te krijgen, het zal metertijd zelf terugkomen maar door stimulatie van geuren en foto’s kan dit versneld worden.’

‘Je kunt nu tegen haar praten, we hebben al van veel patiënten vernomen dat je tijdens coma alles kunt horen, maar niet kunt reageren. Nu zal ik jullie even alleen laten.’ Hij loopt naar de volgende kamer en opent de deur.

Op mijn hoede loop ik ernaar toe, door het raam kan ik haar al zien liggen. Haar haren liggen om haar gezicht, maar ik herken het bijna niet. Haar hoofd heeft een grote witte band, net alsof het zweet moet ophouden maar dat doet het natuurlijk niet. Ik haal diep adem om niet weer een aanval te krijgen, wat is dat trouwens met me?

Het gepiep in de kamer is luider dan in de gang, wat normaal is. De dokter knikt nog een allerlaatste keer voor hij verdwijnt. Even staan Peter en ik in stilte naar haar te kijken. Ik heb als eerste door wat het probleem is, we voelen ons ongemakkelijk. We weten dat zij ons kan horen, maar niets kan zeggen en ook dat wij niet echt overeen komen.

‘Ik wacht wel even buiten.’ Zeg ik en ik draai me om, om in de gang te wandelen.

‘Dank je.’ Zegt Peter nog, het eerste vriendelijke dat ik hem tegen me heb horen zeggen.

Ik luister hem niet af en sluit dus de deur. Dit gun ik hem, het moment alleen. Het is hard voor ons allemaal en dit is zijn privacy met Willa. Het lijkt alsof ik de laatste paar uren in een bel heb gezeten en het nu pas tot me doordringt dat Willa in coma ligt en dat ze ooit voor haar leven heeft gestreden terwijl ik. Terwijl ik met Guilaume in bed lag. De gedacht doet me zo van mezelf walgen dat ik letterlijk mijn hoofd schud. Niet dat ik walg van Guillaume, ik walg van het idee dat het op hetzelfde moment was.

Voor het eerst heb ik last van het mondmaskertje, het is alsof het me tegenhoudt om adem te nemen, maar ik weet dat ik het niet mag afnemen. Dus doe ik wat de dokter met me gedaan heeft in de cafetaria, ik haal rustig adem in en adem rustig uit. Dat doe ik lang dan ik dacht want plots staat Peter naast me.

‘Gaat alles goed?’ vraagt hij, ik ben niet zeker of ik bezorgdheid in zijn stem hoor of iets in de zin van. ‘Wat doet ze nu?’ Ik knik.

‘Ja, hoor. Ben je, euh, klaar?’ Hij knikt en gaat dan op dezelfde plaats als ik staan, zonder hem aan te kijken loop ik de kamer binnen en sluit de deur.

Nu ik Willa daar zo zie liggen, krijg ik het weer moeilijk. Het is voor de volle honderd procent tot me door gedrongen. Er is nog een kleine kans dat ze moeilijkheden krijgt, maar daar mag ik nu niet aan denken.

‘Oh Willa.’ Zeg ik en ik overbrug de afstand naar haar bed. Ik zou haar hand willen vastpakken en zeggen dat de dokter ons verzekerd hebben dat alles goed komt, maar ik ben bang dat ik iets zal forceren als ik dat doe. ‘Waarom nu net met jou?’ vraag ik dan uiteindelijk, ook dat heb ik me het afgelopen uur afgevraagd.

‘Je zou eens moeten weten wat ik allemaal heb meegemaakt, volgens mij zou je het niet geloven.’ Ik lach, als ik terug denk aan de moment waarop we roddels uitwisselen dat ik haar vertel over het modellenleven. Nu lijkt het normale leven zo speciaal, terwijl het vroeger omgekeerd was.

‘Ik ben hier om te vertellen dat ik je zal steunen en helpen. Ik weet niet goed waarom wij geen vrienden meer zijn, maar er zijn zoveel momenten dat ik je gemist heb. Niemand kan jou plaats innemen, je bent te speciaal voor mij en’ ik aarzel ‘ik voel me zo stom. De dokter zegt dat je me kan horen, maar het is nog altijd vreemd. Ik hoop maar de je me kan horen, wie weet zeggen ze dat altijd maar nemen ze de gesprekken op en mag je dat achteraf beluisteren. Zo weet je zogezegd ook wat ik nu zeg.’ Ik zwijg even.