Two Hearts become One(Sequel story of I'm His Pretend Wife)

Epilogue.

Epilogue.

This is the epilogue.. actually, i have two epilogue in this story. One is for tragic and the other one is for happy ending. Hindi lahat tayo ay fond ng mga tragic ending right? Kaya ang ginawa ko, gumawa ako ng dalawang ending. Pero ang para sa akin, the real ending is the one who ended in a happy ending way. Ayoko ng tragic sa totoo lang. Pero naisip ko, masyado nang common ang mga happy endings, kaya nilagyan ko din ng tragic ito. The two epilogue will be Cray's POV. Sabay ko itong i-aupdate kaya kung ano ang gusto niyo sa dalawang ending, yun na lang ang basahin niyo. Nakakaloka! Matatapos na rin ito, finally. Salamat sa lahat.

Cray POV

"Huling gabi na nang burol ni Gabrielle, hindi mo man lang ba siya titignan?"

Hindi ako nagsalita sa sinabi ni Mama. Kahit na ang gumalaw ay hindi ko ginawa. Nakaupo lang ako dito sa isang sulok ng kwarto at nakatulala sa kawalan.

The day she die. I die too. Pakiramdam ko ay namatay din ako. Sobrang hinagpis ang ginawa ko. Ayaw ko siyang bitawan. Ayaw ko siyang ilayo sa akin. I want her beside me.

Gusto kong magwala. Gusto ko na ring mawala. Ang hirap! Ang hirap tanggapin na wala na siya. Na iniwan na niya ako ng nag iisa.

I never wanted to end this way. I want a happy ending with her. Pero hanggang saan nga ba ang happy ending na hinihingi ko? Mayroon ba talagang happy ending?

Ilang araw na ako naghihinagpis. Hindi kumakain, hindi umiinom. Napabayaan ko na ang aking sarili.

Sa two weeks na pagkakaburol ni Gabbie ay hindi ako pumunta kahit isang beses. Bakit pa? Kung gayong hindi ko matanggap ang pagkawala niya. Paano pa kung makikita ko siyang nakahiga at hindi na kailanman babangon. Kaya mas minabuti ko na lang ang magmukmok sa isang sulok.

"Live, Cray. Not only for yourself but for your daughter. Wag mong sayangin ang pagkakataong ibinigay ni Gabbie para mabuhay ang anak niyo. She did not leave you alone, anak. Iniwan ka niya ng may kasama."

Duon bumuhos ang aking luha. Ang luha na pinigilan ko sa halos ilang araw. Ngayon ko na lang ulit nagawang pakawalan ang mga luha ko.

Ramdam na ramdam ko pa rin ang sakit, ang lungkot at ang paghihinagpis. I still cant accept everything. Hanggang ngayon, nangungulila pa rin ako.

I love her so much that i cant live without her in my life. Now that i lose her, i feel like that i've been a living dead. How can i stand again on this pain? How can i live without her? Paano ako gigising sa umaga ng wala na siya? Hindi ko kaya. Hindi ko kaya.

Naramdaman ko ang pagyakap sa akin ni Mama. Napahagulhol na ako. I'm still grieving for her lose. I'm still in pain because i lose her. Kakayanin ko ba ito ng mag isa? Kaya ko bang maging mabuting ama sa anak ko kung gayon pati ako ay mahina? Ano ba ang dapat kong gawin? Ang tumayo at kalimutan na parang walang nangyari? Paano ko gagawin iyon kung hindi ko alam kung saan ako magsisimula ulit.

Alam ko hindi ko dapat pinapabayaan ang anak ko. Mula ng araw na mamatay si Gabbie. Hindi ko na siya pinansin. Hindi ko na siya inasikaso. Pinabayaan ko siya.

Alas diyes ng gabi naisipan kong mag ayos ng aking sarili. This is her last night. Kahit masakit ay gusto kong magpaalam sa kanya. Na gusto kong malaman niya na magsisimula ulit ako ng bago at puno ng pag asa. I want to see her for the last time.

Nakaitim akong long sleeve polo at itim din na pants. My eyes is swollen because of too much crying. Habang nagmamaneho ako papunta sa lugar kung saan nakalibing si Gabbie ay hindi ko mapigilan ang magbalik tanaw. The day i met her. The day i fell inlove with her. The day i found out the truth. And the day i forgive her. Lahat ng masasayang ala ala na pinagsaluhan naming dalawa ay bumalik sa aking ala ala. Lahat ng mga pagsubok na sabay naming nilagpasan. Mga problemang madalas hindi namin maunawaan. All of the memories together.