"ធ្វើកិច្ចការរបស់ឯងបន្តទៀតចោះ...តើកូនម្នាក់នេះទៅណានៅក្នុងបន្ទប់ក៏រកមិនឃើញនោះដែរ"
.នៅខាងក្រោយផ្ទះ ថេយ៉ុងបានយកសម្រាមមកចោលហើយក៏ស្រាប់តែបានឮនៅសម្លេងប្លែក កំលោះតូចក៏ដើរចូលទៅឲ្យជិតដើម្បីស្តាប់សម្លេងនោះឲ្យកាន់តែច្បាស់។
"អ្ហាស៎...តិចៗបងសម្លញ់ប្រយ័ត្នមានគេមកឃើញណា...." នារីរូបស្រស់ម្នាក់កំពុងតែអោបកររបស់កំលោះសង្ហាដែលពួកគេកំពុងតែធ្វើរឿងមិនគប្បីនៅខាងក្រោយផ្ទះនេះ។
" កុំបារម្ភអីណាអូនសម្លាញ់ គ្មាននរណាមកទីនេះនោះទេ" ព្រោះតែយល់ថាគ្រប់គ្នាគឺរវល់នៅក្នុងកម្មវិធីទើបរាងក្រាស់និយាយបែបនេះដោយនាយមិនបានដឹងនោះឡើយថាកំពុងតែមានក្មេងប្រុសម្នាក់សម្លឹងមើលមកពួកគេ។
" អាស៎..អាស៎..." សម្លេងថ្ងូចថ្ងូររបស់មនុស្សពីប្រុសស្រីពីរនាក់បានបន្លឺឡើងកាន់តែខ្លាំងដែលធ្វើឲ្យអ្នកដែលបានលបមើលនោះឡើងព្រឺសម្បុរទៅហើយ។
" អាក្រក់ថោកទាបមែន ដូចខ្វះកន្លែងសុីចុកគ្នាយ៉ាងចឹង?? "គ្រឹប!! និយាយចប់ថេយ៉ុងក៏ងាកខ្លួនដើរចេញទៅវិញ តែនរណាទៅដឹងថាអាល្អិតម្នាក់នេះបានជាន់ជាមួយមែកឈើដែលបង្កឲ្យមានសម្លេងឮដល់អ្នកម្ខាងទៀតនោះ។
" អ្នកណានៅត្រង់នោះ??"អ្នកទាំងពីរបញ្ឈប់សកម្មភាពរួចក៏ងាកទៅរកប្រភពសម្លេង។
"ងាប់ហើយអាថេយ៍...គុណម៉ែគុណឪជួយកូនផង...." ថេយ៍ចាប់ផ្តើមភ័យខ្លួនលើដៃសំពះរំលឹកគុណម៉ែគុណឪឲ្យមកជួយខ្លួន។
"យើងសួរថាអ្នកណា...."សម្លេងមាំរបស់ជុងហ្គុកបានបន្លឺឡើង។
"ម៉េវ....ម៉េវ ...." ដោយអស់ជំរើសថេយ៉ុងមិដឹងថាត្រូវធ្វើបែបណាគេក៏ធ្វើជាសម្លេងរបស់ឆ្មាឡើងមក។
" តាមពិតជាកូនម៉េវសោះ..."
"គ្រាន់តែជាឆ្មានោះទេ យើងមកបន្តរឿងរបស់យើងទៀតទៅណា.."
" អត់ទេយើងអស់អារម្មណ៍ហើយ..."និយាយហើយនាយកំលោះក៏ដើរចេញទៅបាត់។
"ស្អីគេ?? សុីយើងហើយចង់បោះយើងចោលតើមែមទេ? ដេកស្រមៃទៅចាំមើលយើងនឹងចាប់លោកឲ្យបាន"
04:ធូររលុង
Start from the beginning
