រដូវផ្ការីក...
ផ្ការីកស្អាតណាស់ តែគួរឲ្យស្ដាយ ខ្ញុំបែរជាអង្គុយមេីល
ម្នាក់ឯងទៅវិញ។ កន្លងផុតច្រេីនខែហេីយ សុខភាពផ្លូវចិត្តខ្ញុំ
ក៏គ្រាន់បេីបន្តិចដែរ ខ្ញុំអាចធ្វេីអ្វីជាច្រេីនដោយខ្លួនឯងបាន
ទោះបីខ្ញុំកំពុងអង្គុយលេីរទេះរុញក៏ដោយ។
មកដល់ពេលនេះ មិនដឹងជាថ្ងៃទីប៉ុន្មានទៅហេីយទេ
ដែលខ្ញុំតែងតែមកអង្គុយក្រោមដេីមផ្កាសាគូរ៉ាដ៏ធំបែកមែក
សាខា រង់ចាំលោកពូតែម្នាក់ឯង តាំងពីព្រលឹមរហូតដល់
ព្រលប់ ទេីបចូលបន្ទប់សម្រាក។
កាលពីបែកគ្នាថ្មីៗ ខ្ញុំបានព្យាយាមទាក់ទងទៅលោកពូ
មិនលុះពេលទេ ព្រោះខ្ញុំចង់ឮសំឡេងរបស់គាត់ ចង់ដឹង
សុខទុក្ខគាត់ ចង់ដឹងថាគាត់ឥឡូវនេះបែបណាដែរ? តែការ
ខិតខំប្រឹងប្រឹងរបស់ខ្ញុំ តែងតែនាំភាពអស់សង្ឃឹមមករកខ្ញុំវិញជានិច្ច។ ព្រោះខ្ញុំទាក់ទងទៅគាត់មិនបាន សំបុត្រដែលផ្ញេីទៅក៏មិនដែលបានទទួលត្រលប់មកវិញសោះ តែខ្ញុំនេះ មិនដឹងជាឆ្កួតដល់កម្រិតណាទេ ទេីបចេះតែលួចមានសង្ឃឹម ថែមទាំងឆ្កួត មកអង្គុយចាំផ្លូវគាត់រៀងរាល់ថ្ងៃទៀត។ រាល់ថ្ងៃនេះ កុំតែបានរៀនតាមអនឡាញយោងទេ កុំអី មិនដឹងថាខ្ញុំ មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងអត់ប្រយោជន៍ប៉ុនណានោះទេ។
«ពូហា៎! ចូលដល់រដូវផ្ការីកហេីយណា ពេលណាពូ
ត្រលប់មករកហ្វៀវិញ?»
រដូវស្លឹកឈេីជ្រុះ...
រដូវផ្ការីកក៏ឈានទៅបាត់ ជំនួសមកវិញនៅរដូវកាលថ្មី
គឺរដូវស្លឹកឈេីជ្រុះ។ គ្រប់យ៉ាងក៏បានផ្លាស់ប្ដូរអស់ទៅតាម
ពេលវេលា អារម្មណ៍ស្នេហារបស់លោកពូ ចំពោះហ្វៀក៏
មិនដឹងថាឥឡូវនេះប្រែប្រួលយ៉ាងណាក្ដី ចំណែកហ្វៀ វិញ
គឺនៅដដែល។ នៅអង្គុយលេីរទេះរុញ រៀនផង រង់ចាំផ្លូវលោកពូដូចដេីម ក្រោមដេីមសាគូរ៉ាទីកន្លែងសាងស្នេហ៍ដ៏
ល្អរបស់ពួកយេីង។ ប៉ុន្តែពេលនេះ គ្មានផ្កាទៀតទេ ជ្រុះអស់
ហេីយ សល់តែស្លឹកហ្នឹង! ហិហិ ហ្វៀ ចេះតែសេីចទៅទេ
តាមពិតគ្មានអ្វីកំប្លែងផង។
