«អូម៉ាយហ្កត!បងហៅអូនកាហ្វៀ?»សារ៉ារាហ្វៀ បូញមាត់ សម្លក់សម្លឹង សែនគ្រឺតក្នាញ់នឹងប្រុសចាស់មុខសង្ហា បេីគិតតាមអារម្មណ៍ស្រឡាញ់ ហួងហែងម្ដងៗ ចង់តែលេបចូលក្នុងពោះឲ្យបាត់ កុំឲ្យអ្នកណាឃេីញឆក់យកទៅ តែស្ដាយមនុស្សធំពេក ខ្ពស់ពេក វែងពេក លេបមិនចូល។
«តែអូនក៏ហៅបងថាអា!»
«ពីពេលណា?អូនមិនដឹងទេ!»
«កុំមកធ្វេីមុខភ្លេី បងក្នាញ់អូនណាស់!»
«ក្នាញ់ស្អីកូនមួយហេីយ!»
«អូននៅតែជាក្មេងសម្រេាប់បង»ជាក្មេង ដែលត្រូវការៗ
ថែទាំ ថ្នាក់ថ្នម លួងលោមទាំងផ្លូវចិត្តនិងផ្លូវកាយ។ និយាយតាមត្រង់ទៅ គេពិតសប្បាយចិត្តណាស់ បេីពេលនោះ គ្មាន
វត្តមាន ហ្វីតូ មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួនប្រាកដជាយ៉ាប់
មិនខាន។
កាយមាំត្រកងកាយតូចស្រាលដែលខានប៉ះពាល់
អស់ពេលជាច្រេីនឆ្នាំ ដាក់ទម្លាក់លេីស្មៅក្រោមដេីមផ្កា
សាគូរ៉ា ដែលមានផ្កាធូលីបចម្រុះពណ៌ស ផ្កាឈូក និងលឿង
ដាំជាជួរនៅខាងមុខ អួតសម្រស់ ជះក្លិនដ៏ក្រអូបប្រហេីរ ធ្វេី
ឲ្យអារម្មណ៍ផ្លូវចិត្តហាក់ស្ងប់ស្ងាត់ សោយសុខ គ្មានអ្វីមក
រំខាន។
«អូនលំបាកខ្លាំងណាស់ត្រូវទេ ពេលដែលគ្មានបងនៅក្បែរ?»គេស្រមៃមិនចេញទេ នៅពេលដែល ហ្វៀ អង្គុយលេីរទេះរុញ តែពពោះកូនប្រុសឲ្យគេ ទាំងខ្លួនពុំអាចដេីរ
បាន មិនអាចងេីបឈរបាន មិនអាចធ្វេីអ្វីតាមចិត្តដែលចង់បាន។ តេីហ្វៀ លំបាកប៉ុនណា ពេលដែលកូនធ្វេីទុក្ខ?តេីតូចចិត្តប៉ុនណា ពេលដែលគ្មានបុរសម្នាក់នេះនៅក្បែរ ចាំ
ជួយមេីលថែសម្រាលបន្ទុក? តេីធ្លាប់លួចយំប៉ុន្មានដងពេលដែលនឹករលឹកដល់ ចន ជុងហ្គុក?
ហ្វៀ របស់គេពូកែណាស់! រឹងមាំណាស់! អាចឆ្លងផុតគ្រោះធំបានយ៉ាងជោគជ័យ គេពិតជាមានមានមោទនភាពលេីក្មេងប្រុសដែលខ្លួនតែងតែញ៉ោះថាកូនមនុស្សទេីបកេីត។ គេពិតជាសប្បាយចិត្ត ដែលទេវតាប្រទាន គីម សារ៉ារាហ្វៀ ឲ្យក្លាយជាគូគ្រងរបស់ ចន ជុងហ្គុក។
