ស្បៃរាត្រីឈានចូលមកដល់ ពេលវេលានៃការចាកចេញក៏កាន់តែខេីចខ្លីទៅៗ។ សេសសល់ពេលវេលាតិច
តួច កំលោះចាស់ ព្យាយាមណាស់ក្នុងការសាងសេចក្ដីស្នេហា ភាពផ្អែមល្ហែម និង អនុស្សាវរីយ៍ ជាមួយមនុស្សជាទី
ស្រឡាញ់។
«មកចាប់កក់សក់អីកណ្ដាលយប់ទេ! ចាំថ្ងៃទៅអត់ទេ ពូ
ហ៎!!!»ម្ចាស់តូចនៃវិមានក្រហមរអ៊ូរទាំទាំងមិនសុខចិត្ត ពេល
ដែលត្រូវលោកពូលេីកដាក់ក្នុងអាងទឹក ដុសខ្លួន កក់សក់ឲ្យ
ធ្វេីមេីលតែនេះ ជាលេីកចុងក្រោយក្នុងជីវិតអ៊ីចឹងប្រុសម្នាក់
នេះ!។
ជុងហ្គុក មិនខ្ចីមាត់ សំងំកក់សក់តិចតួចដែលទេីបតែដុះ
បានស្ដេីងៗធ្វេីមិនដឹង។ មិនដឹងតែខាងក្រៅ តែខាងក្នុងខ្ទេចខ្ទាំ
អស់ហេីយ។
«ថ្នមៗណា ប្រយ័ត្នរបូតឆ្អឹងមួយទៀត ហិហិ»កំលោះតូច
សេីចលិចភ្នែក ញ៉េះប្រុសចាស់ដែលលូកដៃដុសខ្នងឲ្យខ្លួន
តែគេមិនបានតប បែរជាឱនថេីបកញ្ចឹងសខ្ចីទៅវិញ។
២០នាទីក្រោយ...
ខ្លួនតូចត្រូវរុំជិតដោយកន្សែងពោះគោពណ៌ស ដោយ
មានដៃមាំក្រសោបឱបជាប់យកទៅដាក់លេីពូក រួចស្លៀក
ពាក់ខោអាវគេងយប់ និង ពាក់ស្រោមជេីងរូបតុក្កតាខ្ជូតៗឲ្យ
វិនាទីបន្ទាប់ក៏យកឡេលាបមុខ លាបបេីផ្ទៃមុខសរលោងស្រិលថ្នមៗ ចុងក្រោយគឺកាត់ក្រចកដៃ។
«ចាំកាត់ព្រឹកទៅហ្ហីពូ?»សារ៉ារាហ្វៀ ងរង៉ក់តាមបែប
ក្មេងចូលចិត្តឲ្យលោកពូលួង។ ជាពិសេសពេលដែលមាននៅ
ជិតជាមួយមនុស្សប្រុសកក់ក្ដៅ ពូកែថ្នម ពូកែតាមចិត្តទៀតក៏
រឹតតែបានដៃ។
«ទុកព្រឹកមិនបានទេ»
«ម៉េចអ៊ីចឹង?»
«ខ្ញាំខ្នងពូឈាមរាល់តែលេីក»
«មែនហ៎?សុំមេីលតិចមេីល៍»
«អត់ឲ្យមេីលទេ»
«រិះម្ល៉េះ?សុំមេីលបន្តិចក៏មិនបាន សំខាន់ឲ្យអត់គេនៅលេី
ទៀត»
«ហ៊ឹះៗ ចាំងេីបឈរខ្លួនឯងបាន ចាំពូឲ្យនៅលេីម្ដង! ហ្ន៎?»
«Okayyyyy» និយាយចប់ ក្រចកក៏កាត់បានខ្លីនិងស្អាត
រួចរាល់។ កំលោះតូចលេីកក្រចកដៃមកមេីល សញ្ជឹងគិតមួយ
ស្របក់ ទេីបបន្លឺឡេីង៖
