«មួយឆ្នាំ?»
«គឺមួយម៉ោង អ្ហឹកៗ»មួយម៉ោង។ ត្រឹមតែមួយម៉ោងប៉ុណ្ណោះ មួយម៉ោងក្រោយ ទៅរកអ្វីប្លែកៗលេងទៀតហេីយ។
ជុងហ្គុក ងក់ក្បាលតិចៗ ទល់អណ្ដាតនឹងថ្ពាល់ ហួសចិត្ត
នឹងចម្លេីយមនុស្សក្នុងដៃ។ ឃេីញយំល្ហេមល្ហាម អណ្តឺត-
អណ្តក ដកដង្កាមាន់ ស្រែកដង្ហេីយរកជំនួយ ពេលជួយហេីយ គប់គ្រាប់បែកដាក់កណ្ដាលមុខ។
«ថ្ងៃក្រោយ កុំហៅពូជួយទៀតឲ្យសោះ»ថាចប់ ដៃដែល
ក្រសោបកាយតូចក៏ទម្លាក់ចុះឲ្យដេកលេីស្មៅ រួចក្រោកឈរ
អស់កម្ពស់ បង្ហាញរាងសង្ហា ស៊កដៃជ្រែងហោប៉ាវខោ ដេីរចេញទៅ ប៉ុន្តែ៖
«លលេងសោះ ចេះងរដូចក្មេងទៅកេីតដែរ»កំលោះតូច
បួចមាត់ ខឹងចិត្ត រួចងេីបបោសដីចេញពីខ្លួន រត់ទៅតាមលោក
ពូពីក្រោយ រួចក៏៖
«កុំឱបពូ»អត់ខ្វល់។ ហ្វៀ មិនខ្វល់អ្វីទាំងអស់ សំខាន់
ចង់ឱប ទោះបីប្រកែក ឫស្រែកដេញក៏ ហ្វៀ មិនខ្វល់។ ហ្វៀ
ស៊ូ ធ្វេីមនុស្សមុខក្រាស់ឲ្យតែបានឱបលួងលោកពូចាស់
ងរដូចក្មេង។
«លែង!»
«អត់! ហិហិ»មាត់ប្រកែកថាអត់ ស្របច្រមុះញីញក់
ឈ្មុលឈ្មុស ថែលថេីបពាសពេញផែនខ្នងធំទូលាយ ហាក់
កំពុងតែយកចិត្តយកថ្លេីមដោយកាយវិការ ម្ញិកម្ញក់ គួរឲ្យ
ស្រឡាញ់របស់ខ្លួន។
«ប្រាប់ថាឲ្យលែង»
«គេធ្វេីលេងសោះ ខឹងគេដែរ»
«ខ្ញុំប្រាប់ថាឲ្យលេង!»
«អ្ហឹកៗៗ»ទីបំផុតក៏ព្រមលែង។ លែងទាំងទឹកភ្នែកហូរចុះ
ដូចបាក់ទំនប់។ ទឹកភ្នែកហូរមធ្យម ងំបំពង់កប្រឹងស្រែកខ្លាំងៗ
រួចរត់ចូលក្នុងវិមានទាំងអារម្មណ៍អន់ចិត្ត។
«ហ្វៀ...»បានត្រឹមតែដង្ហេីយហៅស្រាលៗ និង តាម
សម្លឹងមេីលមនុស្សទេីបរត់ចេញទៅពីក្រោយ។ សម្ដែង ធ្វេី
ខឹងលេងៗសោះ ក្មួយខឹងមែនទែន។
ធ្វេីខឹងដាក់គ្នាទៅវិញទៅមក ឈ្លោះគ្នាឯងៗ។ គិតទៅ
មនុស្សយេីងហ្ន៎ រឿងមិនគួរឲ្យឈ្លោះក៏ឈ្លោះកេីតដែរ។
