«ចៅហ្វាយធ្វេីឆ្កួតស្អីហ្នឹង!!!?»មកដល់ពាក់កណ្ដាលផ្លូវ ទេីប ឃីង ចាប់អារម្មណ៍នឹងភាពស្ងៀមស្ងាត់របស់ចៅហ្វាយ។
គិតថាស្ងាត់ ព្រោះពិបាកចិត្ត ចង់នៅម្នាក់ឯង តែតាមពិតសំងំ
អារដៃសោះ។
ងឺត!!!
អង្គរក្សរូបសង្ហា អែបឡានទៅកៀនថ្នល់ ស្ទុះរត់ទៅបេីក
ទ្វារក្រោយ ចូលទៅកញ្ឆក់កាំបិតចេញពីដៃមាំ តែទាញមិន
ឈ្នះសោះ។ ខ្សោះអស់ឈាមទាំងថ្លុកហេីយ នៅមានកម្លាំងទៀត?
«យេីងឈឺ» ជុងហ្គុក ទម្លាក់កាំបិតចុះ លេីកដៃខ្ទប់មុខ បាំងមិនឲ្យកូនចៅឃេីញទឹកភ្នែក ដែលកំពុងតែចុះ។ តែគិតឫ
ថាអាចលាក់ ឃីង ខានែល បាន?
«ឈឺព្រោះឃេីញម្ចាស់តូចយំ រួចក៏យកកាំបិតមកអារដៃ
ខ្លួនឯងឲ្យឈឺស្មេីគ្នាមែនទេ?»ទោះបីមិនឆ្លេីយ ក៏គេដឹង
ចម្លេីយថាបែបណាដែរ។ ចន ជុងហ្គុក នេះមិនធម្មតាទេ តែ
ស្រឡាញ់ហេីយ ស្រឡាញ់ស្ទេីរស្លាប់ស្ទេីររស់បែបនេះ។
«ហ្វៀ យំខ្លាំងណាស់»មិនឆ្លេីយនឹងសំណួរ បែរជាពោលពីហ្វៀឥតដាច់ពីមាត់។ បារម្ភគ្រប់ដង្ហេីមចេញចូល។
អ្នកចាកចេញក៏ឈឺចាប់។
«ហ្ហឹម»ឃីង ឈរដកដង្ហេីមធំនៅក្បែរទ្វារឡាន ព្រោះមិនអាចជួយអ្វីចៅហ្វាយបាន ក្រៅពីរង់ចាំឲ្យស្ងប់អារម្មណ៍
ជាងនេះសិន សឹមបន្តដំណេីរទៅព្រលានយន្តហោះ។
«ហ្វៀដួល ហ្វៀច្បាស់ជាឈឺ»មិនបានងាកក្រោយមេីល
ពិតមែន ប៉ុន្តែគេឃេីញគ្រប់សកម្មភាពទាំងអស់នៅក្នុងកញ្ចក់
ឡាន។ គេឈឺ គេពិបាកទ្រាំ ចង់ចុះទៅលួង ឱបឲ្យបាត់យំនិង
ទទួលបានភាពកក់ក្ដៅដូចរាល់ដង តែគេមិនអាចធ្វេីបាន គ្រប់
យ៉ាងមានតែពាក្យថាទ្រាំ ហេីយវិធីទ្រាំរបស់គេគឺអារដៃសម្រក់ឈាម។
ប្រអប់ដៃពោរពេញដោយឈាមក្រហមឆ្អិនឆ្អៅ ទាញ
ទូរស័ព្ទដៃមួយគ្រឿងទៀតខលទៅម្ដាយ គ្រាន់តែ អ្នកស្រីធំ
ចុចទទួលភ្លាម ជុងហ្គុក ក៏និយាយបញ្ចេញអារម្មណ៍ភ្លែតមិន
ទុកយូរ៖
