«មា-មានកូន?អ្នកណាមានកូនហា៎ហ្វៀ?»អណ្ដាតរឹង
គ្រលាស់មិនចេញចេញ ស្របដេីមទ្រូងប្រែជាណែនស្ទះ
ស្ទេីរថប់ម្ដងៗ។ អ្នកណាមានកូន?អ្នកណាទៅចោលអ្នកណា?
គេវង្វេងវង្វាន់អស់ហេីយ។
«ហ្វៀ»មួយម៉ាត់យ៉ាងខ្លី តែធ្វេីឲ្យផែនដីទាំងមូល ប្រែជាគាំងស្កប់។ សារ៉ារាហ្វៀ មានកូនមែនទេ?ចុះការខិតខំរបស់
គេកន្លងមក ក្លាយជាអាសាបង់ឫ?
«បង-បងមិនសួរថាអូនមានកូនជាមួយអ្នកណាទេ បង
គ្រាន់តែចង់ដឹងសុខទុក្ខអូន! តេីរយៈពេល៤ឆ្នាំនេះ អូនសុខ
សប្បាយទេ?គេ-គេមេីលថែអូនបានល្អអត់?»មិនបន្ទោស
គ្រាន់តែខូចចិត្ត ដ្បិតមនុស្សជាទីស្រឡាញ់បានទៅអ្នកដទៃ។
គេធ្លាប់និយាយហេីយ ឲ្យតែធ្វេីហេីយ ហ្វៀ សប្បាយចិត្ត
រីករាយ គេក៏ព្រមលះបង់កែវភ្នែកឲ្យទៅមនុស្សប្រុស
ផ្សេងថែរក្សា ប៉ុន្តែ ប្រសិនជាធ្វេីឲ្យ កែវភ្នែក ចន ជុងហ្គុក
មានរបួស គេនឹងសម្លាប់បុរសម្នាក់នោះ ដណ្ដេីម សារ៉ារាហ្វៀត្រលប់មកវិញ។
«ពេលដំបូងៗដែលបងទេីបតែចាកចេញទៅ អូនពិតជា
លំបាកណាស់ អូនយំស្ទេីរតែរាល់ថ្ងៃ អូនតែងតែសួរខ្លួនឯងថាអូនបានធ្វេីអ្វីខុសទេីបបងដាច់ចិត្តចាកចេញចោលអូន?មកពីអូនមិនស្អាតមែនទេ?ឫមកពីខ្លួនអូនមានស្នាមដេរ?ឫក៏មកពីក្បាលអូនត្រងោលគ្មានសក់? អូនប្រេីពេល៤ឆ្នាំ ដេីម្បីស្វែងរកចម្លេីយ តែគ្មានបានប្រយោជន៍សោះ! តែម្សិលមិញអូន
ក៏បានដឹងការពិតចេញពីមាត់លោកយាយ ស្របពេលដែលអូនធំជាងមុន រឹងមាំជាមុនបន្តិច យល់ហេតុផលបានជាងមុនបន្តិច! ទេីបអូនមកកាន់ទីនេះ ហេីយអូនក៏មិនបន្ទោសបងដែរ ដែលបងទុកអូនចោលឲ្យនៅរងាឯកាអស់រយៈពេលជាងមួយពាន់ប្រាំរយថ្ងៃ»៤ឆ្នាំហេីយ ល្មមធំធាត់ អាចយល់ទុក្ខលំបាកអំពីអត្ថន័យនៃជីវិត។ ៤ឆ្នាំមកនេះ ស្វែងយល់បានច្រេីន ហេីយក៏យល់ហេតុផលបានច្រេីន មិនឆេវឆាវ មិនរឹងរុសដូចកាលពី
មុន គ្រាន់តែភ្នែកនៅតែទន់ងាយយំដដែល។
