ប្រអប់ដៃមាំទាញទ្វារបេីកថ្នមៗ ឲ្យសំឡេងឮតិចបំផុតតាម
អ្វីដែលអាចធ្វេីបាន រួចបោះជំហានឈានទៅរកកាយតូចគេង
នៅលេីគ្រែ បែរមុខសម្លឹងទៅកាន់បង្អួច មិនខ្វល់ពីវត្តមាន
មនុស្សចំណូលថ្មី។
«ហ្ហឹម...»ជុងហ្គុក ដកដង្ហេីមធំ ស្មុគស្មាញក្នុងចិត្ត។ ឲ្យតែ
ក្រឡេកឃេីញសភាព ទ្រុឌទ្រោម យ៉ាប់យឺនរបស់ ហ្វៀ ពេលណា ដេីមទ្រូងចេះតែរកស្ទះ បំពង់កក៏អួលណែន នឹក
អាណិតក្មួយជាពន់ពេក។
ហ្វៀ ទេីបតែអាយុ១៨ឆ្នាំសោះ មិនគួរមកជួបរឿងអកុសលបែបនេះទេ។ កំហុសគ្រប់យ៉ាងមកពីគេ បេីគេមិន
យក ហ្វៀ មកនៅជាមួយ រឿងរ៉ាវគ្រប់យ៉ាងក៏មិនក្លាយជា
បែបនេះដែរ កំហុសគ្រប់យ៉ាង មកពី ចន ជុងហ្គុក ម្នាក់គត់! ។
«ផ្លាច់ៗ»នឹកឃេីញហេីយ ក៏ទះកំផ្លៀងខ្លួនឯងពីរដៃ ពី
ទោសដែលនាំ ហ្វៀ មកធ្លាក់ក្នុងជ្រោះជ្រៅ ពាក់កណ្ដាល
រស់ ពាក់កណ្ដាលស្លាប់។ អនាគតក៏សឹងតែរលាយអស់ ក្ដី
ស្រមៃចង់បន្តការសិក្សនៅសកលវិទ្យាល័យក៏ត្រូវផ្អាក មិន
ដឹងថាថ្ងៃណានឹងបានបន្ត។
មុខតូចច្រមិច បង្វែរសន្សឹមៗសម្លឹងរកប្រភពសំឡេង
ប្លែកប៉ុន្មានវិនាទីមុននេះ រួចក៏ភ្ញាក់ព្រេីត ញញឹមទាំងទឹកភ្នែក
ព្រោះតែរំភេីបចិត្ត មិននឹកស្មានថាលោកពូ នឹងត្រលប់មករក
ក្មេងប្រុសត្រងោលដ៏សែនអាក្រក់ម្នាក់នេះវិញ។
«ពូ...»
«ញ៉ាំបាយឫនៅ?»កំលោះតូចមិនតប តែគ្រវីក្បាលបដិសេដ។
«កេីតអី?»ឮសំណួរដ៏សែនផ្អែមល្ហែមហេីយ ហ្វៀ អត់មិន
បាន នឹងពេបមាត់យំខ្លាំងៗ៖
«អ្ហឹកៗៗ ហ្វៀ ស្មានតែពូឈប់មកវិញហេីយ អ្ហឹក ស្មានតែ
ពូ ស្អប់ខ្ពេីម ហ្វៀ ហេីយ»ពេញមួយថ្ងៃ មិនបានគេងលក់ឫ
សម្រាកស្កប់ស្កល់ឡេីយ។ អារម្មណ៍ចេះតែរវេីរវាយ នៅមិន
សុខ បារម្ភ ភ័យ ខ្លាច ខ្លាចលោកពូលែងស្រឡាញ់ ហ្វៀ ។
