...............
ម៉ោង៤ទៀបភ្លឺ ពន្លឺព្រះអាទិត្យមិនទាន់បង្ហាញច្បាស់
ផ្កាយព្រឹកនៅតែរះមិនទាន់រលុបបាត់ ខណៈពពករសាត់ពាស
ពេញផ្ទៃមេឃ។ ពពកពណ៌ទឹកក្រូច កេីតឡេីងព្រោះពន្លឺព្រះ
អាទិត្យចាំងចំ។ពពកពេលនេះ ជាពេលដែលស្អាតបំផុត និង
ពុំសូវមាននរណាម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍មកមេីលឡេីយ។
«ហ្វៀ...ទៅក្រៅជាមួយពូ»មនុស្សកំពុងតែគេងលក់
ស្ងប់ស្កល់ផង។ មកផ្លុំត្រចៀក ថេីបកញ្ចឹងក បបួលទៅក្រៅ
ថ្មេីរហ្នឹងកេីតដែរ។ លោកពូអេីយលោកពូ ពេលហ្នឹង គឺជា
ពេលដែលឆ្ងាញ់ដេកបំផុតហេីយ មានដឹងដែរអត់?
«ហ្វៀ ឆាប់ងេីបឡេីងក្មេងកម្ជិល!»
«អត់ទេ! ងងុយគេងណាស់»
«ហ្វៀ...»
«អ្ហា៎...អាពូហ្គុកឆ្កួត!»ជេរមនុស្សពូកែរំខានរួច ក៏ជំទិត
គូទគេងបន្ត។ ជុងហ្គុក ក្នាញ់ពេកក៏ញីចុងច្រមុះនាយតូចលេង
ព្រមទាំងទះកំប៉េះគូទងរខ្ទេីតផាច់ៗ។
«ហ្វៀ...សឺត...»ហៅក៏ហៅ ថេីបក៏ថេីប លូកលាន់
រាងកាយតូចស្ទេីរតែគ្រប់កន្លែង តែក្មេងទ្រមក់ខ្លះមិនខ្ចីងេីប។
ចង់ថេីបក៏ថេីបទៅ ចង់បឺតក៏បឺតទៅ លូកច្របាច់ ឆ្កឹះឆ្កៀល
កន្លែងណាក៏លេងទៅ តាមសប្បាយចុះពូ។
«ហ្វៀ...»ជុងហ្គុក ដកដៃលែងលូកលុយកាយតូចបន្ត
ទៀត ជំនួសដោយការខ្សឹបហៅឈ្មោះស្រាលៗ តែបែប
រោលរាលវិញ។
«ហ៊េីយ...ពូហក៎»មាត់ឆ្លេីយតបពិតមែន តែភ្នែកនៅ
បិទរហូត។ ឱលោកពូអេីយលោកពូ ក្រែងថាឆ្លងគ្រុនក្ដៅ
ពីហ្វៀហ្ហី?ម៉េចមិនគេងយកកម្លាំង?
ជុងហ្គុក ទម្លាក់ខ្លួនលេីពូក យកដៃធ្វេីជាខ្នេីយ ងេីយសម្លឹងមេីលពពកពណ៌ទឹកក្រូចនាពេលទៀបភ្លឺត្រូវពន្លឺព្រះ
អាទិត្យចាំងចំ ចិត្តក៏អណ្ដែតអណ្ដូងនឹកដល់ពេលដែលខ្លួន
រួមស្នេហាជាមួយក្មួយបង្កេីត។
គេដឹងថាធ្វេីបែបនោះ ជារឿងដែលខុសខ្លាំង តែធ្វេីម៉េច
ក្ដីស្រឡាញ់ដែលមានឲ្យ ហ្វៀ គឺច្រេីនជាង។ គេជ្រេីសរេីស
ធ្វេីជាមនុស្សអាត្មានិយម ឆក់យកឱកាសពេលនោះ ដេីម្បី
ក្រសោបហ្វៀទុកនៅពេលក្រោយ។
ពេលវេលាខាងមុខនឹងត្រូវចាកចេញ ទេីបជ្រេីសរេីស
ឆក់យកភាពបរិសុទ្ធរបស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដេីម្បីចងទុក
កុំឲ្យប្រែប្រួលទៅណា។ តែថា...ប្រសិនជាយូរពេក ហ្វៀ
ចាំមិនបាន ហ្វៀអាចរកអ្នកថ្មីជំនួសលោកពូចុះ តែសម្រាប់
លោកពូ នៅតែស្មោះចំពោះ សារ៉ារាហ្វៀ ជាដរាបតទៅ។
ទោះបីពេលនោះ ហ្វៀ មិនបានប្រកែក ព្រមធ្វេីចេញ
ពីចិត្ត ចេញពីក្ដីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធ តែគេបែរជាមានអារម្មណ៍
ខុសកាន់តែខ្លាំងទៅវិញ។ ដឹងហេីយថាមិនអាចនៅជាមួយគ្នា
ពេលនេះបាន តែនៅតែបំពាន នៅតែចង់ចងម្ចាស់កែវភ្នែក
ទុករហូតដល់ពេលនោះ។
«បេីយូរពេក ចាំពូមិនបាន កុំបង្ខំចិត្តចាំពូអី ទៅរកអនាគតថ្មីជាមួយមនុស្សថ្មីចុះ ពូមិនខឹងហ្វៀទេ តែពូក៏នៅតែលួចបន់ស្រន់សុំឲ្យហ្វៀនៅចាំពូបាន»ជុងហ្គុក ដកក្រសែភ្នែកចេញពីពន្លឺព្រះអាទិត្យ ងាកសម្លឹងមេីលម្ចាស់បេះដូងវិញម្ដងព្រម
ទាំងសារភាពរឿងនៅក្នុងចិត្ត ដោយសំឡេងតិច ស្រាល ស្ដាប់ឮតែម្នាក់ឯង។
«សារ៉ារាហ្វៀ»នេះជាលេីកដំបូងហេីយដែល ជុងហ្គុក
ហៅឈ្មោះហ្វៀបែបនេះ។ បែបពេញៗ មិនកាត់ តែបង្កប់
ដោយអារម្មណ៍ជាច្រេីន។
ហ្វៀ ដឹងថាពូហៅ តែទន់ភ្នែកងេីបមិនរួច ឆ្លេីយក៏មិន
កេីត បានត្រឹមតែសំងំគេងតាមរបៀបមនុស្សអស់កម្លាំង
ត្រូវការថាមពលត្រលប់មកចូលក្នុងខ្លួនវិញ។
កាយមាំ ងេីបពីកន្លែងខ្លួនគេង ទៅសសៀរៗជិតកាយ
តូច លូកដៃប៉ះស្មាស្ដេីង អង្អែលទៅមកថ្នមៗ រួចឱនមុខថេីប
ថ្ពាល់ក្រពុំមួយខ្សឺតទៀត។ ថេីបឲ្យអស់ចិត្តស្រឡាញ់ តែថេីបយ៉ាងណាក៏មិនគ្រប់គ្រាន់ មិនស្កប់ស្កល់ មិនជិនណាយ ទេីបថេីបម្ដងហេីយម្ដងទៀត មុននឹងពោលពាក្យមួយឃ្លា ដែលធ្វេីឲ្យ សារ៉ារាហ្វៀ ស្វាងងងុយចែសតែម្ដង៖
«បងស្រឡាញ់អូន»
To be continue....
Ep47: បងស្រឡាញ់អូន
Start from the beginning
