Deel I
De prinses van Catador, Lena, voelt zich niet comfortabel in haar koninklijke familie. Al helemaal wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de prins van Trivah, prins Jonas.
Haar vader, de wrede koning Henrick, weet op een dag een gedaantewissela...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Maak die lafaards af!" riep ik luid, terwijl mijn soldaten achter de Trivanen aanrenden. Ze vluchtten naar de poort van Itopyus en wisten deze poortdeuren te openen.
"Laat ze niet wegkomen!" schreeuwde mijn stem om mijn soldaten te motiveren. De achterlopers van de Trivanen werden als eerste door ons geraakt. Sommigen vielen al neer uit vermoeidheid, waardoor het voor ons makkelijker was om ze te doden. Een snelle dood werd hen gegeven, door een snelle steek in de rug of een vloeiende onthoofding.
Ik sprong over de lijken heen, maar struikelde toen over een arm.
"Mijn koning!" riep een Cazaanse soldaat die dicht bij me was en reikte me de hand. Ik gebaarde dat dat niet hoefde en stond langzaam op.
De poorten waren een aantal meters van me vandaan en ik zag hoe de Trivanen deze openden en wegvluchten.
Hijgend keek ik toe hoe de laatste honderden Trivanen zichzelf door de poorten heen drukten.
Het lukte ons een paar Trivanen te raken met onze zwaarden, maar de meesten ontvluchtten Itopyus.
Een groene grote geheuvelde vlakte strekte voor de poorten van de Trivaanse hoofdstad uit en de bange Trivanen maakten zo veel mogelijk meters om ons op afstand te houden.
"Ze hebben peper in hun reet," zei de soldaat naast me die zich verplicht voelde mij te beschermen en ik grijnsde. Terwijl mijn soldaten de Trivanen achtervolgden voelde ik zachte trillingen onder mijn schoenen door de grond heen golven.
Mijn ogen tuurden in de verte naar een grote heuvel en ik gebaarde dat onze soldaten moesten stoppen.
"Er komt iets aan," zei ik zacht en op dat moment zag ik takken en bladeren vanachter de heuvel omhoog komen.
"Wat zijn dat?" vroeg de soldaat vol verbazing naast me.
Grote levende bomen stormden van de heuvel af en groeven met hun wortelen door de aarde, terwijl er vrouwen met bogen hun pijlen op de laatste vijanden afvuurde. Grote groene bisonachtige wezens reden vlak naast de zijdes van de bomen en beukten op de groep in.
"Ze helpen ons," merkte de soldaat naast me op en hield zijn zwaard gereed.
Deze vreemdelingen werden gevolgd door een groot leger en ik zag de vlaggen die ze droegen. Toen zag ik de gedaantewisselaars rennen en vliegen en zij stortten zich op de vijand.
"Larosha en Aderia," zei ik in mezelf en stormde toen op de Trivanen af.
"Laten we het nu voor eens en altijd afmaken!" riep ik en de soldaat naast me volgde me de strijd in. Leeuwen, havikken, centauren, bomen, bisonachtige wezens, huursoldaten te paard, Laroshaanse soldaten, Aderiaanse soldaten, maar ook vier monsters. Iedereen was erbij en ik kon voelen dat we ons allemaal onoverwinnelijk voelden toen we de Trivanen insloten.
