The Sword of Starlight✅

Hoofdstuk 47

"Zie je die rook?" hoorde ik Stef vragen toen we de grote muur van Aderia zagen.
"Trivah heeft ze aangevallen," zei Rayon en galoppeerde zo snel als hij kon naar de poort van de muur, gevolgd door de twee centaurwachters.
"Snel!" riep Aveline. "Wij komen eraan,".

Ik twijfelde of ik hen op mijn rug zou dragen, maar dat zou langer duren. Als leeuwin had ik een enorme snelheid en begon te rennen.
Ik zag dat Rayon bij de poort stond en riep iets naar een boogschutter die op de muur de wacht moest houden.
De poorten gingen open en ze galoppeerden naar binnen. Ook ik rende door de poort heen en zag dat Zilverstad in vuur en vlam stond.

Zo snel als we konden arriveerden we in de stad.
Ik zag lijken op de grond liggen en hoorde mensen gillen en huilen. Het rook er naar bloed en vuur.
Rayon zag dode centaurs op de grond liggen. Hun lichamen waren doorboord met speren. Rayon sloeg zijn ogen neer en ik zag dat hij pijn leed.

Ik verwachtte dat de vijand zich zou laten zien toen we door de stad heen renden, maar toen begreep ik dat ze allang al weg waren.
De sfeer was vreselijk en ik voelde mee met al het leed van het volk.
Rayon stuurde zijn wachters naar de wachttorens om verhaal te halen en keek mij daarna aan.
"We moeten naar het paleis," zei hij en ik knikte. We renden naar het grote paleis en zagen dat de deuren open gebroken waren.
Het paleis stond nog, maar de muren waren gebroken en zelfs de torens hadden schade.

Ik rende het paleis in en zag een aantal dienstmeisjes dood op de grond liggen.
"Waar is Taria?" vroeg Rayon. "Waar is de prinses?"
Hij doorzocht het paleis, terwijl ik zachtjes het geluid van ademende longen hoorde.
Ik liep langzaam op de lijken van de dienstmeisjes af en hoorde één meisje nog ademen. Ze was in haar zij geraakt door een houten pijl. Ze bloedde en ik wist dat ze daardoor dood zou gaan.
"Ik ben hier," zei ik zacht en legde mijn poot op haar wang en draaide haar gezicht mijn kant op.
Het meisje keek me aan en ik zag een straaltje bloed langs haar mondhoek op de grond druipen.
"Wat is hier gebeurd?" vroeg ik en vond het erg dat ik haar niet kon genezen. Niet elke leeuw of leeuwin had speciale krachten.
"Ze kwamen... hier... heen...," zei het meisje heel zacht, maar door mijn gehoord verstond ik haar goed.
"Wie?" vroeg ik. "Waar is Ayla?"
"Meegenomen... naar Trivah," zei ze en daarna blies ze haar laatste adem uit.
"Meegenomen? Nee!" riep ik. "Rayon! Rayon!"

De centaur rende op me af en keek me aan.
"Ze hebben Ayla meegenomen," zei ik. "Één van deze meisjes leefde nog,".
"Dat kan niet! Dat kan niet!" riep hij en rende richting de eetzaal.
Alles was een chaos. Alles was kapot.
Hoe moest ik Maltar dit vertellen? Waar was Taria? Hoe hadden ze Ayla meegenomen?

"Lura!" hoorde ik en zag Aveline en Stef het paleis binnenrennen.
"Wat een ramp!" zei Aveline en ik zag haar emoties.
"Alles wat we hadden opgebouwd," zei Stef vol verdriet. "Ik durf niet naar oma's herdenkingssteen heen te gaan,".
"We bidden voor het beste," reageerde Aveline op hem en aaide zijn rug.
"Ze hebben Ayla ontvoerd. De Trivanen hebben Ayla ontvoerd," zei ik en wist niet wat ik moest doen.
Maltar was op zoek naar andere gedaantewisselaars. Hoe konden we daarop vertrouwen?
Nu hadden de Trivanen Amara én Ayla.

Rayon kwam weer bij ons en keek ons aan.
"Er zijn geen vijanden meer en het vuur wordt nu gedoofd. Je hebt gelijk: Ayla is nergens meer te bekennen. Anderen hebben ook gezien dat ze is meegenomen," zei hij.
"Taria?" zei Aveline toen en ik keek naar de ingang van het paleis.
"Ik heb alles gedaan wat ik kon," huilde ze. "De soldaten van Trivah waren demonisch. Mensen met een half zwart gezicht. Ze moordden iedereen uit en vielen toen het paleis binnen,".

Ik liep op Taria af en keek haar wanhopig aan.
"En toen?" vroeg ik.
"Ik nam Ayla mee naar de plek waar we ons verborgen zouden houden, maar...," en Taria stopte met praten. Ze kon het niet zeggen.

"Maar?" vroeg ik aandringend.

"Maar ze wilde vechten voor haar ouders. Ze wilde Aderia niet laten afpakken," antwoordde ze. "Ik zei dat het beste was om onszelf te beschermen. De Trivanen waren te sterk. Ze rende van me weg en toen ben ik haar gevolgd. Ze was snel en toen ik haar gevonden had werd ze meegenomen. Ze dreigden haar te slaan met zwepen en bonden haar vast toen ze huilend op de grond lag,".

"Met zwepen?" vroeg Rayon.

"Trivanen gebruiken zwepen om hun magische gevangenen te bedijen. Ze moeten geweten hebben wie ze is en misschien ook wat ze is,"

"We weten niet of ze kan transformeren. Dat kan Jonas ook niet geweten hebben," reageerde Aveline.

"Maar als ze denken dat er een kans is dat ze het kan, aangezien haar vader de laatste zwarte leeuw is, dan is deze situatie nog erger dan dat het al was," zei ik en iedereen was het ermee eens.

"Maltar is bij de andere gedaantewisselaars en als het goed is hebben we dan een enorm leger," zei Stef.

"Hoe weten we of hem dat gelukt is? Wat als die dief, wat zijn naam ook mag zijn, hem misleid? We weten niks. We kunnen niet afhankelijk zijn van hem," zei ik.

"Wat moeten we anders? Ze hebben Amara en Ayla! We moeten nu iets doen en snel ook," reageerde Stef.
"Stuur een bericht uit naar koning Arvid en koning Zerwin. Zij zijn de meest loyale bondgenoten," zei ik.

"Ik ga het meteen doen. We zijn een groot deel van ons eigen leger verloren, dus ik hoop dat we dan genoeg man hebben," antwoordde Rayon en ik knikte.

"En Maltar dan?" vroeg Stef.

"Op hem moeten we gewoon afwachten," zei ik.

Hey! Laat me weten wat je tot nu toe vind van het verhaal!
Wie is je favoriete karakter en wie echt niet? Ben benieuwd!
Xx O