The Sword of Starlight✅

Hoofdstuk 34

Jaar 3420

"Ayla, je moeder is wakker," hoorde ik Maltar buiten de kamer zeggen.
Daarna kwam er een meisje binnen. Ze was lang en had een beeldschoon gezicht. Haar ogen waren helderblauw. Ze glimlachte toen ze me zag en kwam naast mijn bed staan.
Ik ging overeind zitten en bekeek haar. Met mijn hand raakte ik zachtjes haar wang aan.

"Wat ben je mooi," zei ik en ze omhelsde.
"Ik ben hier elke dag geweest," zei ze in mijn oor en ik keek haar aan.
"Je bent zo groot. Hoelang ben ik weggeweest?" vroeg ik verward door Ayla's uiterlijk. Ze was bijna een puber.
"Je bent een jaar lang weggeweest. Ayla's groeiproces gaat erg hard. Dat is normaal bij gedaantewisselaars," antwoordde Maltar.
Een jaar?
Ik keek beiden aan.
"Ik ben een halfbloed," zei Ayla en ze glimlachte. Ik glimlachte ook en aaide over haar haren. Toch maakte ik me zorgen.
"Ayla, je vader en ik moeten even praten," zei ik toen.
"Zal ik aan tante Aveline vertellen dat mama wakker is?" vroeg Ayla. Ze was zo lief en zo mooi.
Ik bewonderde haar en wilde haar beschermen. Was dit moeder zijn?

Ayla knikte en omhelsde Maltar en mij voordat ze wegging.
"Kan ze transformeren?" vroeg ik bezorgd.
"Maak je je zorgen?" vroeg Maltar en legde zijn hand op de mijne. "Het is oké. We weten nog niet wat de magie in haar zal doen. Transformeren of niet, geloof me, het komt goed,".

Ik trok mijn hand onder die van hem vandaan.
"Niks komt goed," snauwde ik en Maltar keek me verbaasd aan.
"Waarom ben je boos? Heb ik iets verkeerds gedaan?"
Toen moest ik huilen, maar ik veegde snel mijn tranen weg.
"Ik heb een jaar van haar leven gemist en ze is al zo groot... ze is... ze is prachtig en al zo zelfstandig," zei ik en Maltar troostte me.

"Ze heeft mijn hulp al bijna niet meer nodig... als ze al zo snel volwassen wordt... ik ben haar moeder Maltar," ging ik verder.

"Hey," zei Maltar en legde zijn handen op mijn gezicht. "Ayla zal altijd, maar dan ook altijd, haar moeder nodig hebben. Als ze volwassen is dan zal ze haar eigen plekje en leven hebben natuurlijk, maar jij blijft altijd haar moeder,".

Maltar kuste me en ik omhelsde hem.
"Ik heb jou ook zo erg gemist," snikte ik en hield hem heel erg stevig vast.
"Ik jou ook kleine," zei hij. "Ik ben ontzettend gelukkig dat je er bent. Er is veel veranderd. We hebben alles gedaan wat jij voor ogen had. Een nieuw Aderia," zei Maltar en ik keek hem verrast aan.
"We gaan het je natuurlijk allemaal laten zien, maar eerst moet je even opknappen en goed eten. Ik denk ook dat je de rest graag wilt zien?" vroeg Maltar en ik knikte.

Een paar minuten later kwam er een dienstvrouw binnen. Ze zette een dienblad op mijn schoot.
"Een bouillon en gebakken groentes," zei ze en ik bedankte haar.
Ik was dood en ik dacht dat ik hele erge trek zou hebben.
Toch moest ik mezelf dwingen om te eten en Maltar adviseerde me dat ook. Mijn lichaam moest weer aansterken.

Nadat ik klaar was kwam Ayla weer binnen, gevolgd door Aveline, Stef, Kyra en David.
Ik was zo blij om hen allemaal te zien.
Ze omhelsden me en we lachten van geluk.
Ik was dankbaar dat Lunawyn me terug had gestuurd. Mijn vrienden zien voelde zo goed.

"Hoe was het om dood te zijn eigenlijk? Bestaat het Land achter de Sterren?" vroeg Stef.
"Stef," porde Aveline in zijn zij.
"Ik ben gewoon benieuwd," zei hij en wachtte mijn antwoord af.
"Het is oke. Ja, het Land achter de Sterren bestaat," zei ik.
"Echt? Ik wist wel dat er meer was," zei Stef en David lachte om hem.
"Gaat alles wel goed met je?" vroeg Kyra. "Voel je je krachten nog?"

"Ik had daar nog niet eens aan gedacht," zei ik en keek naar een houten beeldje op de kast in de hoek van de kamer.
Ik reikte mijn hand uit en probeerde met mijn krachten het beeldje weg te duwen.
Er gebeurde niks.
"Je bent nog geen dag terug, dus het duurt denk ik even," zei Maltar en legde zijn hand zachtjes op mijn reikende arm.

"Oom Stef heeft me geleerd hoe je een pijl en boog moet gebruiken," zei Ayla.
"Echt? Vertel me er meer over," zei ik en Ayla kwam bij me op bed zitten.
Tijdens het gesprek met iedereen over vanalles en nog wat voelde ik mezelf vermoeid raken.

Maltar stuurde iedereen weg en kwam nog even bij me zitten.
"Zeg me wat je dwars zit," zei hij.
"Mijn krachten," zei ik.
"Dat weet ik lieverd... ik vind het heel erg vervelend, maar je moet niet opgeven. Het komt vanzelf wel weer terug," zei Maltar. Hij probeerde me moed in te praten.

"Maar ik zie dat er nog iets is. Er is wat gebeurd toen je er niet was?" vroeg Maltar.

Ik dacht aan wat Lunawyn me vertelde. Het Zwaard van Sterrenlicht en een grot die me de weg zou leiden.
Maltar keek me nog steeds afwachtend aan.
Toen besloot ik het hem te vertellen, over de ontmoeting met Lunawyn en het Zwaard van Sterrenlicht.

"Het Zwaard van Sterrenlicht zal helpen mijn krachten terug te krijgen. Lunawyn had het over een grot. Hebben we hier genoeg kennis over de buitenwereld?" vroeg ik, terwijl ik aan het nadenken was.
"Er is een groge bibliotheek," antwoordde Maltar.
Ik kroop overeind, maar Maltar wilde me tegenhouden.
"Je bent nog niet sterk genoeg," zei hij.
"Maltar," begon ik en keek hem serieus aan. "Begrijp je dan niet dat ik ben teruggestuurd. Teruggestuurd. Ik moet nu gewoon even kijken of ik kan vinden wat me kan helpen,".
Maltar knikte. "Sorry. Ik ben zo blij en gerustgesteld dat je weer terug bent. Maar je hebt gelijk. De goden maken keuzes en dat doen ze met een reden. Ik ga met je mee,".

Maltar en ik liepen langzaam naar de bibliotheek. Het voelde alsof ik opnieuw moest leren lopen. Mijn lichaam was nog stijfjes, maar ik zette door.
Maltar droeg me het laatste stukje en toen we in de bibliotheek kwamen legde hij me op een oude groge bank neer. Ik keek om me heen en zag enorme kasten met duizenden boeken. Voor me stond een kleine tafel en daar lagen rollen perkament en illustraties van landschappen.
"Dit is nog groter dan in Catador," bewonderde ik de omgeving.
"Zoveel waardevolle kennis," merkte Maltar op. "Heeft Lunawyn nog meer verteld over het Zwaard van Sterrenlicht?"

Ik dacht na. "Nee, alleen over hoe de wereld is ontstaan... de vier sterren. Elk een element. Vuur, water, aarde en lucht... infernio... een onbekende kracht die zijn invloed uitoefent op Aarde," zei ik, terwijl ik mijn herinneringen probeerde op te halen.

Maltar liep naar me toe.
"Het verhaal van de schepping. Ik ken het. Je hebt gelijk. We moeten zo snel mogelijk aan de slag gaan," zei hij en liep naar een boekenkast toe. Hij snuffelde door de boeken heen, terwijl ik hem verbaasd nakeek.

"Wat is er?" vroeg ik nieuwsgierig.

Maltar stopte met zoeken en zuchtte.

"Het feit dat een godin je terugstuurd met een missie moeten we serieus nemen. De goden hebben afstand van de wereld gedaan. Dat doen ze niet voor niets. Er is iets gebeurd en er gaat iets ergs gebeuren. Infernio's krachten veranderen de Aarde en de mensen zijn altijd al onwetend geweest," zei Maltar en toen trok hij een grote rol perkament uit de kast.
Hij maakte de tafel vrij en rolde het perkament voor me open.
Een grote landkaart kwam te voorschijn.

"Dit is niet zomaar een kaart," zei Maltar.