Deel I
De prinses van Catador, Lena, voelt zich niet comfortabel in haar koninklijke familie. Al helemaal wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de prins van Trivah, prins Jonas.
Haar vader, de wrede koning Henrick, weet op een dag een gedaantewissela...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Nee! Nee! Nee" schreeuwde ik toen Amara het Zwaard van Sterrenlicht door haar hart heen stak. Haar gewaad kleurde om het zwaard heen rood en haar lichaam zakte ineen. Ik greep haar vast en hield haar hoofd in mijn armen. De tranen rolden over mijn wangen en dropen langs de haren van mijn baard heen.
Ik sloot mijn ogen, omdat ik Amara niet kon aankijken. Het deed me enorm veel pijn om haar oogkassen uitgehold te zien, terwijl het bloed er omheen was gaan stollen en donkerder kleurde.
Toen ik mijn ogen even opende om mijn tranen weg te knipperen zag ik dat het Zwaard van Sterrenlicht blauw begon te kleuren en hevig begon te schijnen. De blauwe stralen gleden over het lichaam van Amara heen en ik voelde hoe haar lichaam heet begon te worden. Zo heet dat mijn armen begonnen te branden en ik liet haar snel los. Met een paar stappen deinsde ik achter uit en zag Amara's lichaam, met het zwaard er nog in, langzaam omhoog zweven, terwijl haar huid onder een blauwe gloed zat.
Haar mond vloog toen open en een zwarte rook schoot haar mond uit en verspreidde zich in de lucht. Daarna vormde het zich tot één geheel en het vloog naar boven. Mijn blik bleef de vreemde rook volgen tot het achter de wolken verdwenen was.
Mijn aandacht werd toen weer terug getrokken naar Amara waarbij de blauwe gloed een straal naar de grond liet dalen en deze verspreidde zich razendsnel als een muur van magie over heel Itpoyus heen.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Nog één laatste strijd, kleine leeuw," zei elfenkoning Zerwin. We keken elkaar even aan en ik knikte. Mijn nagels stonden gereed om de Trivanen aan stukken te scheuren.
Nalysj stormde op de schildmuur af, nadat hij zijn demonische brul aan ons had laten horen. Alle laatste soldaten waren betrokken bij de laatste strijd die komen zou.
Ik ving de geur van angst op onder de soldaten die voor me stonden en een schildmuur gereed hielden. De dood was de echte vijand en hopelijk gaven de goden ons nog een laatste kans.
"Cazanen! Askanen! Denk aan jullie vrouwen en kinderen thuis," begon koning Arvid luid te spreken naar de soldaten, terwijl hij zijn zwaard stevig vast hield. "Zij zijn bang. Bang dat als wij niet naar huis komen hun wereld duister zal worden. Dat zal het ook zijn, als we niet al onze laatste kracht, moed en zelfs onze ego zullen gebruiken. Dus vecht voor jullie familie! Vecht voor jullie land! Vecht voor Eras!"
De grote demoncommandant en zijn laatste paar honderd Trivaanse soldaten stormden op ons af.
"Voor Eras!" riepen de soldaten.
"Voor Eras!" herhaalde koning Arvid luid.
"Voor Eras!" en deze keer schreeuwden de soldaten de woorden luider dan ooit.
Ze zetten zich schrap voor de golf van Trivaanse soldaten die over ons heen wilde walsen. Mijn poten voelden de trillingen in de grond van de sprintende voetstappen van de vijand.
Tien meter. Acht meter. Vijf meter. Twee meter.
De eerste Trivaanse soldaat maakte een sprong op onze schildmuur af en op dat moment dook ik er van achteren vandaan. Mijn klauwen ontmoetten zijn half demongezicht en scheurden zijn wangen open.
Het voelde alsof het langzaam ging, want tegelijkertijd gleed er uit het niets een muur van blauw licht over de haven van Itopyus heen. Toen het licht de Trivanen raakten zakten de half demonsoldaten en ook Nalysj op de grond.
Ik viel neer en het demongezicht van de soldaat die ik net gegrepen had begon op een vreemde manier te smelten. Dit had ik nog nooit gezien!
Alle demongezichten van de soldaten begonnen te smelten in een smerige drap van bloed, vlees en botten. De nog menselijke helft van hun lichamen bleven 'in takt', maar ze waren zo goed als dood. Dat was te zien aan de hersenen die er uit stroomden als een kan Maanbier dat omgevallen was.
Iedereen was in totale verbazing, ook de Trivanen die niet getransformeerd waren. Ze keken toe hoe de ogen van hun collega's uit hun oogkassen smolten en hoe er uiteindelijk niks anders meer van over was dan een half gesmolten lijk.
De demoncommandant probeerde zich er tegen te verzetten en kroop over de grond, terwijl hij zijn armen naar ons toe reikten.
"Nee!" was het enige woord dat zijn demonische bek uitkwam en Nalysj zijn huid begon zich los te maken van zijn lichaam. Bloed begon over zijn hele gedaante heen te stromen en even later was hij een grote plas van ingewanden, vlees en botten geworden.
De overgebleven Trivanen keken ons vol verwarring aan, maar ze wisten diep vanbinnen wat er zojuist gebeurd was.
Ze hadden verloren.
De vijand was verslagen en de Trivanen begonnen te vluchten. Sommigen gooiden hun zwaarden op de grond om sneller weg te komen, maar de meesten droegen deze mee.
Onze soldaten begonnen te juichen en wilden al bijna hun overwinning vieren.
"Laat ze niet gaan!" riep koning Arvid en de Cazaanse soldaten zetten een achtervolging in.
"Moeten wij ook niet aanvallen?" vroeg een elfensoldaat aan zijn koning.
"Het is al voorbij. Laat hen vluchten en doorzoek de lijken," was koning Zerwins antwoord en keek mij toen aan.
"Laat u ze gewoon gaan?" vroeg ik hijgend en verbaasd. "Ze verdienen het om te sterven,".
"En ze zullen sterven," reageerde de elfenkoning snel. "Maar niet door de Maanelfen,".
De soldaten van koning Zerwin liepen door de haven heen waar honderden tot een paar duizend lijken lagen. Elke keer dat ik ademhaalde gleed de metaalachtige geur van bloed langs mijn neus, terwijl schreeuwende kraaien al rond vlogen om zich te voeden van de lijken.
Koning Arvid volgde zijn soldaten die achter de vluchtende en bange Trivanen rende.
"Ik ga koning Ronald zoeken. Ga je mee?" vroeg koning Zerwin en ik knikte.
