Ο Θησαυρός του Ιπτάμενου Ολλανδού #WCBC2324

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12ο (ΙΙΙ)

Οι άντρες του Μπέλουα κοιτάχτηκαν. Ένας απ’ αυτούς έγνεψε στον Λαρς με νόημα.
«Πες του λοιπόν» έκανε, κι άλλα νεύματα ακολούθησαν.
Ο Νορβηγός χαμογέλασε και το πρόσωπό του έλαμψε απόκοσμα στο φως του αναμμένου ξύλου που κράταγε στο μπρατσωμένο χέρι του.
«Καπετάνιε Μπλομ» απευθύνθηκε δυνατά και καθαρά στον καπετάνιο, που εξακολουθούσε να τον κοιτάζει χωρίς ίχνος πανικού. «Μάθαμε πως η πραγματική αιτία του ταξιδιού μας, η οποία έμεινε κρυφή από το πλήρωμα, δεν είναι διόλου το κυνήγι φαλαινών, όπως σκόπιμα μας έκανες όλους, για να μας ρίξεις στάχτη στα μάτια, να πιστεύουμε. Εσύ, ο αξιότιμος έμπορος φίλος σου, καθώς και οι τρεις πιστοί σου ακόλουθοι, με επικεφαλής εσένα, Μάρκους. Έχοντας λοιπόν καταλάβει πια πως αυτό που κυνηγάμε στην πραγματικότητα είναι ένας αμύθητος θησαυρός κρυμμένος μέσα στο ναυάγιο του Ιπτάμενου Ολλανδού, καλούμε κι εσένα και τον Μάρκους και τους αριστοκράτες φίλους σου να αποδώσετε δικαιοσύνη. Μέχρι να φτάσουμε στον θησαυρό, θα παραδώσεις ολοκληρωτικά και χωρίς αντίσταση τη διακυβέρνηση του πλοίου στο πλήρωμα. Ο Μάρκους θα πάψει να είναι επικεφαλής, θα ορίσουμε εμείς κάποιον άλλον σε ηγετική θέση...»
Κοίταξε τριγύρω, όμως κανείς δεν ήταν τόσο ανόητος για να πιστέψει πως όντως έψαχνε κάποιον κατάλληλο γι’αυτήν την ηγετική θέση και δεν είχε ήδη κατά νου τον εαυτό του.
«Να υποθέσω» είπε ο Μπλομ πριν ο Νορβηγός ξαναρχίσει, «πως όταν φτάσουμε στον θησαυρό θέλετε βέβαια μερίδιο από τα πλούτη;»

Τους κοίταξε εξεταστικά όλους, μα στα μάτια του υπήρχε και κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό που έκανε την Κλάρα να ταραχτεί και ν’ ανησυχήσει. Μια σπίθα δαιμόνια, μια υποψία πονηριάς που την είχε κι όταν μιλούσε με τον πατέρα της για τον θησαυρό και τη μοιρασιά. Δεν πήρε καμιά απάντηση. Ήταν αυτονόητη. Και σκόρπισε το ρίγος στην παρέα του, προπάντων στον Νταλ κι αμέσως ύστερα στον Βάλτερ, που ένιωσε να του βαραίνει τους ώμους η επιβεβαίωση του κακού προαισθήματος που είχε εξαρχής ότι η ιστορία με τον θησαυρό δε θα τελείωνε καθόλου καλά.
Ωστόσο, αυτός που αντέδρασε πρώτος, εντελώς απρόσμενα, ήταν ο Λούκας.
«Αυτό είναι άδικο, δεν είναι;» γύρισε και ρώτησε τον πατέρα του. «Εμείς δεν βρήκαμε τον χάρτη πρώτοι;»
Ο Νταλ και η Κλάρα τον κοίταξαν κι οι δυο τρομοκρατημένοι. Ο Λαρς στην αρχή σάστισε, κι ύστερα έβαλε τα γέλια σαν να το διασκέδαζε χωρίς προηγούμενο. Οι υπόλοιποι του πληρώματος τον ακολούθησαν. Ήταν αλήθεια αστείο να τους την πέφτει ένα αγοράκι μισή μερίδα που δεν φορούσε καν τα ρούχα του.