《FİNAL》Eyvah! 17 Yaşındayım (-18)

1 Gün

Gülüşün;
Okuduğum en güzel şiir,
Duyduğum en güzel şarkı,
Söylediğim en güzel nakarattı

Gülüşün;
Gördüğüm en güzel bahardı...

Evet. Son bir gün kalmıştı. Ve ben Canan'ın zoruyla okula gidiyordum. Sabah da gelmiş sınava az kaldı karne verilecek notunu mu düşüreceksin göz göre göre sen deli misin, diyerek beynimin etini yediğinden, şu an sınava girmek üzere okula gidiyordum. Ölsem, mezarımdan çıkartıp sınav var sınav diye okula götürürdü bu kız beni.

"Benim iki sınav arasında zaman var. Seninki bitsin ben seni eve götürürüm geri. Tamam mı?"

"Kendim geri gidebilirim."

"Saçmalama. Bekle işte."

"Yahu kötüysem eve gidemeyecek kadar, sınava neden geliyorum?" dediğimde gözlerini devirdi. "Tamam tamam. Sakın tekrar ağzını açma. Ve yine de beni dert etme. Giderim ben."

"Neyse. Denk gelmezsek gidersin."

Engin ile göz göze gelmiştim o an. Hah! Bi onun acımasına kalmıştım ben de zaten.

"Bak. Bir şey demeyeceğim. Sadece bana iyiyim de. Söz. Başka bir şey istemiyorum."

"İyiyim." dedim ve devam ettim yürümeye. Mükemmelim hatta ben ya. Hayatımda hiç bu kadar iyi olmamıştım. Neden iyi olmayayım ki? Acaba onun yüzünden mi böyle oldum sanıyordu? Malum, tekrar ve tekrar aldatıldığımı öğrenmiştim ne de olsa. Ve onun bildiği ilk vuakatında da gözünün önünde bayılmıştım. O zamanlar beni tutan bir Kubilay'ım vardı tabi...

"Neydi bu şimdi?" diyerek yüzünü ekşitti Canan.

"Ben seni bilmem kaçıncı kere boynuzladim ama, hâlâ seviyorum bak. İstersen gel, bir kaç yüz kere daha boynuzlayayım demek istedi herhalde." dediğimde kahkaha attı. Benimse gülüşlerim çoktan bir yerlerde yok olmuştu.

"Zeynep..."

"İlaçlar mal gibi yapıyor adamı." dediğimde inanmamışçasına "Tabi canım. İlaçlar." dedi. Ne yapayım Canan? Hayattan bir gıdım bile umudum kalmamışken hayat dolu kahkahalar mı saçayım etrafa. Peki kim için?

Beni sırama oturturken, "Ay gördün mü okunmuş şekerimi yedirmedin." dediğimde tekrar kahkaha attı.

"Sus be."

"Beslembe çantamı da es geçtin. Alınıyorum bak."

"Tenefüse kadar beklersen otur orda. Gelirim."

Sabit bir sesle "Tamam anne." dediğimde gözlerini devirerek çıktı sınıftan. Bir kaç kişi geçmiş olsun derken, Kubilay da gelip sırasına oturmuştu.

"Sabah açtım eczaneyi. Gelmedin."

"Gerek yok demiştim."

"Daha iyi misin?"

"İyiyim."

"Sana ne diye bağırsan daha samimi bir cevap olurdu. Neden böyle yapıyorsun?"

"Hastaneye gittim diye bana iyi davranmana gerek yok çünkü. İstemiyorum."