Acı aşk

83.bölüm

&

"Hamileyim..."

Emre bu tek kelimeyi duyduğundan beri donakalmıştı. Neredeyse 10 dakika olmuştu ama hâlâ kendine gelemiyordu. Duyduğu kelimeyi hazmetmeye çalışıyordu. Gözleri ise doluydu ve hâlâ aynı şaşkın ifadeyle sadece gözlerime bakıyordu.

Söylemiştim sonunda. İçimdeki yük kalkmıştı ama delicesine korkuyordum. Evlenmeden önce hamile kalmıştım... Ailem bu durumu öğrenirse çok utanırdım. Yüzlerine bile bakamazdım. Bugünkü derdim buydu benim. Yoksa hamile olduğumu öğrendiğim de çok mutlu olmuştum. Duygulanmıştım, gözyaşı dökmüştüm. Tarifsiz bir mutluluktu bu. Hiç var olamayan bir sevinç yaşamıştım. Ne yalan söyleyeyim; biraz da korkmuştum...

Banyoda testi yaparkenki bekleyişimin tarifi yok. Öyle korku ve heyecan vardı ki içimde... Özellikle o çift çizgiyi gördüğüm anki yere çöküşüm... Dakikalarca aralıksız göz yaşı döküşümü, mutluluğumu, korkumu kelimelerle anlatsam yetmez. Yetemezdi. Bu, bambaşka bir şeydi çünkü. O an aklıma gelen tek şey kaybettiğim bebeğimdi... Onun varlığını bilmeden benden kopup gitmişti. Ama şimdi kendi ellerimle öğrenmiştim hamile olduğumu ve karnımdaki küçük varlığı da kaybetmekten ölesiye korkuyordum.

Gözlerimden yaşlar akarken Emre'ye bakmaya devam ettim. O da akan göz yaşlarıma hâlâ donuk ifadesi ile bakıyordu. Sadece birkaç saniye sonra onunda sol gözünden bir damla yaş akınca seslice ağlamaya başladım. Onunda ilk aklına gelen kaybettiğimiz bebeğimizdi... Bunu bakışlarından anlayabilmiştim. Oysa her şey farklı olabilirdi. İlk bebeğimiz de bunları yaşamamız gerekiyorken; biz iğrenç bir oyunun içindeydik. Ne sevincimizi yaşayabilmiştik, ne de üzüntümüzü...

Her şeye tek başımıza göğüs germiştik. Ben onu kendi vicdanıyla başbaşa bırakmıştım. Şimdi de o günleri düşünüp yüzü acıyla kasılıyordu. Elimi yanağına koyduğum an gözlerini kapattı. Gözlerini kapatırken yaşlar akıttı... Böyle bir tepki vermesini yadırgamadım. Çünkü o da bambaşka duyguların içerisindeydi.

"Bebeğimiz olacak..." dedim göz yaşlarımın arasında. Dudakları titredi, burukça bir gülümseme bahsetti bana ve zorlukla gözlerini açıp gözlerime baktı. Benim aksime sessizce göz yaşı akıtıyordu. Mutluluğunu bile yaşamıyordu. Dudaklarını zorlukla aralayıp sordu: "D-doğru mu? Bizim bebeğimiz mi olacak?"
dedi inanmayan bir ses tonuyla. Göz yaşlarımın arasında gülerek başımı evet anlamında salladım. "Doğru... Bizim küçük bir yumurcağımız olacak. Kendine gel artık."
dedikten sonra sonunda içten bir şekilde güldü. Bu gülüşü öyle güzel, öylesine farklıydı ki... Gözlerinde saf bir mutluluk vardı. Emre baba olacaktı! Bu, onun için tarifsiz bir şeydi... Benim içinde öyle. Çok mutluydum. Sevdiğim adamdan bebeğim olacaktı. Ben anne olacaktım...

Sağ elini kaldırıp karnıma doğru götürünce biraz geriye doğru yaslandım. Onun kendine gelmesini ve hâlâ inanmasını bekliyordum. Elini nazikçe karnıma koyup güldü. Ara ara göz yaşları da akıyordu... Nasıl güzel bir görüntü bu anlatamam. Nasıl da mutlu olmuştu. Yavaşça karnımı okşayınca gülümsedim. "Şimdi burada bizim canımız mı var?"
diye masumca sorunca seslice güldüm. "Evet, senden ve benden olan bir can var orada... Küçük mü küçük. Şirin mi şirin. Ama yaramaz olacak gibi duruyor. Baksana, annesini şimdiden zorlmaya başladı."
diye keyifsizce mırıldanınca Emre çok hoş bir kahkaha attı ve bir anda koltuk altlarımdan tutup beni kucağına çekince korkuyla çığlık attım. Emre de sevinç çığlığı atıp boynuma sarıldı. Evet, kendine gelmişti sonunda. "Allah'ım! Şükürler olsun!"
diye bağırıp geri çekildi ve yanaklarımı avuçlarının arasına alıp yüzümün her tarafını öptü.

"Sen inanılmaz bir şeysin! Sen bambaşka bir şeysin! Ölürüm lan senin için! Bana bu
duyguyu yaşattın ya... Nasıl mutluyum anlatamam. Bambaşka bir şey bu! Tarifi yok! Hayatımın boyunca hayalim olan bir şeydi bu... Sevdiğim kadından çocuğum olması... Senden çocuğum olacak. Senden bir parçam olacak... Gözüm gibi bakacağım sana... Bir dediğini bundan sonra iki etmeyeceğim. El üstünde tutacağım seni. Asla üzmeyeceğim. Asla kırmayacağım."