Forever?! with the badboy

70 - Ik moest het kwijt tegen iemand

Quinty McSwift
Het is pauze en ik zit zoals altijd weer bij mijn vrienden. Inmiddels is het donderdag, en ik zie er nog steeds uit als een zombie. Het is Kendall inmiddels al opgevallen, ze vraagt me al de hele dag of er wat is, natuurlijk zeg ik nee.

Vandaag heb ik nog maar 4 lessen, en dan is morgen mijn allerlaatste schooldag in Amerika. Het is zo raar om te beseffen.

'Hahaha inderdaad! Trouwens Zari, er is een nieuwe winkel in het winkelcentrum vlak bij jou huis.' Hoor ik Nina zeggen. Ik wordt uit mijn gedachten gehaald en kijk verward op.

'Quinty, ik vraag het je nog een keer, en ik wil dat je eerlijk tegen me bent. Is er iets met je aan de hand?' Vraagt Kendall, haar ogen gericht op de mijne.

Ik heb zo'n buikpijn, ik kan het niet langer voor ze verbergen. Ik hou teveel van ze.

'Eigenlijk, wel ja..' Zeg ik zachtjes. Zari kijkt me direct aan. 'Ik moet jullie iets vertellen waar ik sinds dinsdag mee zit.' Zeg ik. Ik haal diep adem.

'Ik wil jullie vantevoren even zeggen dat jullie de enige zijn die dit weten en ik het zou waarderen als jullie hier niks over willen zeggen tot morgen.' Kendall knikt zachtjes.

'Je maakt me zenuwachtig Quin.' Zegt ze. 'Laat haar praten.' Zegt Sam zachtjes. 'Er zal nooit een goede manier zijn hoe ik jullie dit het beste kan vertellen.'

'Ik hou van jullie, echt heel erg veel.' Begin ik. 'Dinsdag toen ik thuiskwam van school zag ik papieren op de eettafel liggen. Ik liep ernaar toe en..' ik stop heel even met praten.

'En het waren verhuispapieren..' Zeg ik dan. Kendall trekt haar wenkbrauwen op. 'Bedoel je, naar een andere wijk hier of?' Vraagt ze. Ik voel water in mijn ogen komen. 'Naar Nederland.'

'Wacht wat?!' Zegt Nina hard. 'Kom mee naar buiten, dan leg ik alles uit.' Zeg ik met een hapering in mijn stem. Ik kijk de aula rond maar Brandon is nergens te bekennen, gelukkig. Hem heb ik het namelijk ook nog niet verteld, dat wilde ik morgen doen.

Ik neem iedereen mee naar buiten, naar de plek waar volgensmij alle moeilijke gesprekken gevoerd worden tussen ons 6en.

'Ik wil alles weten.' Zegt Hutson. Ik knik en kijk Sam aan, die afwezig in de verte staart. 'Mijn moeder wist dit al heel erg lang, zonder dat ik dit wist. Edward Reeve, Brandons vader en mijn moeders werkgever bood haar een baan aan in Nederland binnen zijn bedrijf, hij gaat daar een nieuw kantoor maken.' Niet begrijpend kijkt iedereen me aan.

'Toen ik in het ziekenhuis lag kreeg ze dit offer, ze dacht dat mijn leven hier was ingestort en daarom nam ze het offer aan. Ze bedoelde het goed voor me..' Zeg ik, dat laatste iets zachter.

'Waarom heeft ze je niks gevraagd?' Vraagt Nina. 'Ik weet het niet.' Antwoord ik. Sam kijkt me aan en het lijkt even alsof ik iets zie breken in zijn ogen. Hij pakt zijn tas en loopt weg. Ik wil hem achterna gaan maar Hutson houd me tegen.

'Laat hem maar even, hij heeft tijd nodig.' Zegt hij. Ik knik zachtjes. Ineens hoor ik iemand snikken. Het is Kendall. 'Wanneer ga je precies weg?' Vraagt ze dan. Een traan rolt over mijn gezicht. '30 juni.'

-

Ik loop door de gangen samen met Kendall, Nina, Zari en Hutson op zoek naar Sam. Hij is nergens te bekennen en ik maak me toch wel zorgen om hem. Ik geef om Sam, zoveel..

Ik kijk hopeloos een gang rond en zak dan op de grond. Ik geef het op. De tranen rollen over mijn wangen. Hutson knielt naast me neer en slaat me in zijn armen.

'Ik weet niet waar hij is.' Zeg ik tussen mijn gesnik door. 'Hij is hier ergens, dat moet wel.' Zegt Hutson. Ik kijk hem aan en door mijn wazige ogen heen zie ik een traan in Hutsons oog.

'Kom.' Zeg ik en ik trek mezelf en Hutson op.

Even later komen we aan bij het gymveld. Ik zie iemand zitten op het midden van het veld. Ik kan niet goed zien wie het precies is maar het lijkt me vrij duidelijk dat het Sam is.

Ik ren het veld op naar Sam toe en als ik zie dat het hem ook echt is kniel ik naast hem neer. 'Sam, vertel me asjeblieft wat er aan de hand is.' Zeg ik smekend. 'Je kan niet naar Nederland gaan.' Zegt hij. 'Het spijt me zo erg..' Zeg ik.

'Ik, je bent mijn beste vriendin Quin. Ik wil echt niet dat je weggaat.' Zegt hij. 'Oh, Sam..' Zeg ik zachtjes.

Inmiddels zijn Kendall, Nina, Zari en Hutson er ook en komen ze naast ons zitten. 'Jongens. Quinty gaat weg, hoe je het ook went of keerd, dus we kunnen beter van die laatste dagen de allerleukste maken.' Oppert Zari. Ik glimlach.

Ineens lijkt er iets bij Sam te veranderen. 'Weet je wat, Zari? Je hebt gelijk. Je hebt zo gelijk. We moeten er het beste van maken.' Zegt hij. 'Laten we vanavond bij mij blijven slapen allemaal. Voor de laatste keer een sleepover als we de volgende dag gewoon naar school moeten.' Zeg ik, iets vrolijker.

Ik kijk de rest aan en ze glimlachen allemaal. 'Ik heb er nu al zin in.' Zegt Kendall blij. Dan geven we elkaar een groepsknuffel.

En zo zitten we dan, met zijn 6en op het gymveld. De mensen waar ik heel veel van hou en die me steunen.

Ik voel me opgelucht dat ik het nieuws kwijt ben, maar tegelijkertijd is er nog steeds iets in me dat zegt dat het niet klopt.

Ik moet het Brandon nog vertellen.

***

weirdo's forever <3

lots of love