Quinty McSwift verhuist samen met haar moeder naar Los Angeles, Amerika. Ze verlaat haar beste vriendin Alexa in Nederland. Eenmaal aangekomen op een nieuwe school maakt ze al snel nieuwe vrienden, maar ook maakt ze kennis met Brandon Reeve, de badb...
Quinty McSwift Met tegenzin sta ik op uit mijn bed, ik bekijk mezelf in de spiegel en kom tot de conclusie dat ik er vrij slecht - zoals een zombie - uitzie. Logisch ook met maar 3 uurtjes slaap. Dat wordt veel make-up gebruiken.
Vandaag is het woensdag, dus nog drie dagen en dan is dit schooljaar voorbij. Nog 3 weken, en dan ga je weer terug naar Nederland, herinnert het irritante stemmetje in mijn hoofd eraan.
Ik negeer het en pak wat kleren uit mijn kast. Ik pak een wit kort topje met een beige pantalon. Verder pak ik een paar gouden ringen, twee kettinkjes en een paar gouden armbanden.
Na mezelf helemaal klaargemaakt te hebben doe ik nog een haarclip in en loop ik naar beneden. Ik heb zo'n rot gevoel in mijn buik als ik naar beneden loop. Misschien is het wat er allemaal is gebeurd gisteren, misschien ook niet.
Mam zit wentelteefjes te maken en er staan twee borden op tafel. Ze heeft niet opgemerkt dat ik naar beneden kom gelopen.
Na een minuut merkt ze me op. 'Goedemorgen Quin!' Zegt ze enigzins blij. Ik glimlach slapjes. Hoe vaak ik haar ook vergeef, ze vind altijd wel weer een manier om me dwars te zitten.
-
Ik ben op school, tijdens Kunst. Dit is ook mijn laatste kunst les van het jaar. De hele dag heb ik al een naar gevoel. Ik heb mijn vrienden nog steeds niks verteld omdat ik dat simpelweg gewoon niet kan. Ik wil niet de pijn in hun ogen zien als ik ze dit nieuws vertel.
Zenuwachtig speel ik met mijn handen. 'Quin, stop eens daarmee.' Zegt Kendall zachtjes. Ik knik en probeer te stoppen.
'En daarmee wilde ik jullie zeggen, dankjulliewel voor jullie inzet. Dankjulliewel voor dit mooie, leuke jaar en jullie geweldige werken. Jullie waren een top klas. Ik hoop jullie volgend jaar weer te zien.' Sluit de docent af.
Ik glimlach. 'Ik vond u een geweldige docent.' Zeg ik. Ik krijg een glimlach terug en dan gaat de bel. Ik pak mijn tas en loop het lokaal uit.
'Hoezo zei je dat net?' Vraagt Kendall. Ik kijk haar vragend aan. 'Zei ik wat?' 'Dat je haar een geweldige docent vond. Je zegt nooit wat tegen docenten behalve als je een vraag stelt.' Zegt ze. Misschien is het wel het feit dat dit de laatste keer is dat ik ze zie, maar dat zeg ik natuurlijk niet.
'Gewoon, om haar dag iets leuker te maken.' Zeg ik. Kendall trekt een wenkbrauw op maar loopt toch door. 'Ik zie je later.' Zeg ik. Kendall knikt en loopt de andere kant op. Nu heb ik wiskunde met Sam en Zari.
Ik loop naar de wiskunde gang en terwijl ik er heen loop zie ik Brandon aan de overkant van de gang staan. Ik kijk hem aan en het duurt eventjes voordat hij me opmerkt maar als hij me ziet grendelen onze blikken in elkaar en laten we even niet meer los.
De verleiding om nu naar hem toe te lopen en hem te vertellen dat ik hem nodig had gisteravond is zó groot, maar het kan niet.
Ik ga helemaal achteraan naast Sam zitten. Zari zit een tafel voor ons en naast haar zit een meisje die ik wel vaker heb gezien maar nooit echt mee heb gesproken, het is volgensmij best een stil meisje.
Ik pak mijn boeken voor me en krijg dan een appje binnen.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Wat bedoeld hij daarmee?
Niet heel erg lang daarna krijg ik daar antwoord op. De les is pas een kwartier bezig als er ineens op de deur wordt geklopt. 'Binnen!' Roept mevrouw Liveston. Brandon stapt de klas binnen.
'Ik kom voor Quinty McSwift.' Zegt hij. Ik kijk hem met een doodse blik aan. 'Hoezo heb je haar nodig?' Vraagt ze. 'Ik liep dus langs de balie en toen zei die vrouw dus die daar zat, ik ben haar naam kwijt, dus dat ik Quinty uit de les moest halen-' Zegt Brandon voordat hij wordt afgekapt. '5 minuten en dan is ze terug.' Zegt ze. Brandon knikt.
Ik zucht en sta op. Ik loop achter Brandon aan en vlak voordat we de deur dichtdoen roept iemand nog: 'Dat wordt een vluggertje!' Brandon draait zich om en wilt er weer een scene van maken. Ik trek hem mee de deur uit en doe hem dicht. Boos lopen we zonder een woord tegen elkaar te zeggen naar de trappen waar niemand is.
'Waarom haal je me uit de les?' Zeg ik boos. 'Ik wilde met je praten.' Zegt hij. Boos kijk ik hem aan. 'Ik dacht dat jij niet wilde praten?' 'Dus daarom ben je boos.' Zegt hij.
'Je wist dat ik boos was?' Vraag ik verbaasd. 'Ja, je doet raar.' Antwoord Brandon nonchalant. 'Ja natuurlijk ben ik boos. Luister ik had je gisteravond nodig en je was te druk bezig met andere dingen.'
'Je kon niet slapen, dat is niet zó erg.' Zegt hij. 'Als je nou eens de reden wist waarom ik niet kon slapen.' Zeg ik onder mijn adem. 'Wat zei je?' Vraagt Brandon. 'Niks.' 'Fuck man Quin zeg het gewoon zo gaan we nergens komen.'
'Het maakt niet uit. Je was er niet en dat doet pijn.' Zeg ik. Brandon krijgt een zachte blik in zijn ogen, en het verbaasd me een beetje. 'Sorry, dat ik er niet was. Maar ik zat in de shit en wilde dat je niet aandoen, oke.' Zegt hij. Is dit de eerste keer dat ik Brandon sorry heb horen zeggen?
'Het was gewoon een misverstand.' Zegt Brandon. Ik knik langzaam. 'Ik hou van je.' Zegt hij zachtjes. 'En ik wil je al helemaal niet kwijt over zoiets doms.' Zegt hij als hij me een kus geeft.
'Ik jou ook niet.' Zeg ik. Ik draai me om en loop terug naar mijn lokaal. Brandon volgt me niet. Een naar gevoel overheerst weer.
Het gevoel van dingen verbergen voor degene van wie je houd.
