Forever?! with the badboy

64 - Samen naar New York

'Fuck.' Zeg ik snel. 'Wat is er?' Quinty kijkt me met bezorgde ogen aan. 'Ik heb een sigaret nodig.' Zeg ik. Er staat een kleine glimlach op haar gezicht.

Quinty McSwift
Brandon heeft me meegenomen naar de Harry Potter winkel in New York, ik ben al sinds ik klein ben fan van Harry Potter. Ik ben zelf een Gryffindor en Brandon is dus blijkbaar een Slytherin.

Brandon houd van Harry Potter, net zoals ik. We hebben zowat twee uur rondgelopen in die winkel, het was echt geweldig. Nu zitten we in een restaurantje aan ons avondeten.

'Wat gaan we vanavond doen?' Vraag ik. Brandon kijkt me geamuseerd aan. 'Harry Potter kijken.' Zegt hij. Ik glimlach. 'Je weet precies wat ik wil.' Lach ik.

'Wel deel 7 & 8.' Zegt hij dan. Ik trek een wenkbrauw op. 'Hou je van gevechten of wat?' Vraag ik, deels serieus. Brandon haalt zijn schouders op. 'Soms is het nodig iemand in elkaar te rammen.' Zegt hij nonchalant.

'Brandon!' Piep ik. 'Wat?' 'Je slaat niet zomaar iemand in elkaar.' Zeg ik verontwaardigd. 'Nee, weet ik. Daarom zeg ik: soms is het nodig.' Ik zucht. 'Ik heb gisteren nog iemand in elkaar geslagen.' Ik sla een hand voor mijn mond.

'Wanneer, waarom, hoe?' Vraag ik. 'Gisteren was ik niet op school. Mijn vader heeft klanten en als die hun afspraken niet nakomen ben ik er, plus Liam en Cameron. Die helpen me ook wel eens.' Zegt Brandon.

'Oh, en hoe? Gewoon in elkaar rammen, dan leren ze er tenminste van.' Voegt hij er nog aan toe. Met open mond staar ik hem aan. 'Brandon, doe dit niet.' Zeg ik. Brandon negeert me en die donkere, kille blik in zijn ogen is terug.

Na een tijdje in stilte te hebben gezeten steekt Brandon zijn hand op voor de rekening. Daarna gaan we samen, in stilte, terug naar onze hotelkamer.

Eenmaal daar aangekomen gooi ik mijn tas in een stoel en staar ik afwezig naar het uitzicht. Mijn gedachten dwalen af.

Ergens in de wereld is mijn vader nu, zijn leven aan het leiden. Ik weet niet waar en met wie, en ik haat nog steeds hetgene wat hij heeft gedaan, maar ergens diep vanbinnen hoop ik dat hij gelukkig is. Al is dat zonder mij of mam.

Ineens voel ik een adem tegen mijn nek aan. Ik krijg kippenvel over mijn lichaam, Brandon's hand streelt zachtjes langs mijn arm. Ik draai me langzaam om, onze gezichten 10 cm verwijderd.

Hij kijkt me doordringend aan, zijn donkere ogen zijn er nog steeds, alleen minder kil als in het restaurant. Zijn hand strijkt zachtjes een plukje haar achter mijn oor.

Deze spanning is net zoals diegene van een paar maanden geleden. 'Je bent aan het piekeren.' Zegt Brandon zachtjes. Ik knik langzaam. 'Sorry van in het restaurant.' Zegt hij dan nog na een kleine stilte.

'Fuck.' Zeg ik zachtjes. Brandon krijgt een grijns op zijn gezicht. Hij duwt me tegen een muur aan en pint me ertegenaan. Hij drukt agressief zijn lippen op de mijne, maar het doet geen pijn. Ik zoen hem terug en leg mijn hand in zijn nek.

-

We liggen naast elkaar in bed, ik lig opgekruld tegen Brandon aan, ik slaap nog niet en volgensmij Brandon ook nog niet.

'Wil je weer vragen beantwoorden?' Vraagt Brandon zachtjes. 'Ja.' Antwoord ik. Ik draai me om zodat ik hem aankijk en glimlach. Hij ligt met zijn warrige donkerbruine haar in bed. Hij ziet er kwetsbaar uit zonder shirt aan en ergens vind ik dat wel een fijn gevoel.

'Mis je je vader soms?' Vraagt Brandon. Ik schrik van zijn vraag. 'Sorry, ik begrijp het als het te persoonlijk is.' Zegt hij als ik geen antwoord geef. Ik haal mijn handen door zijn haar en hij duwt ze niet weg.

'Ja, soms wel. Ik denk wel eens na over hem en over waar hij nu zou kunnen zijn.' Zeg ik dan. Brandon kijkt me aan alsof ik de enige persoon ben op de wereld.

'Mis jij je moeder soms?' Vraag ik op mijn beurt. Brandon zucht en draait zich om zodat hij op zijn rug ligt. 'Sorry-' Begin ik. 'Ik probeer niet aan haar te denken, maar als ik over haar denk mis ik haar wel.' Geeft hij toe.

'Vertel me meer over haar.' Zeg ik. Brandon lacht een beetje. 'Ze was altijd heel behulpzaam en liefdevol. Had de wereld voor me over. Maar toen mijn ouders uit elkaar gingen wilde ik perse in Los Angeles blijven, en niet mee naar New York.' Zegt hij.

'Woont ze in New York?' Vraag ik verbaasd. Brandon knikt. 'Weet je, we zouden haar kunnen opzoeken.' Zeg ik na een kleine stilte. 'Ik weet niet.' Antwoord Brandon eerlijk. 'Ik wil best meegaan als je niet alleen wilt gaan.' Zeg ik.

'Ik heb haar al zolang niet gesproken. Ze waardeert het vast niet.' Zegt hij met een verdrietige ondertoon. 'Brandon, je kan het op zijn minst proberen.' Zeg ik.

Een stilte volgt. 'Weet je wat, ik app haar morgen wel. Ik hoop dat ze nog steeds hetzelfde nummer heeft.' Zegt Brandon. Ik glimlach.

Brandon draait zich om zodat hij weer op zijn zij ligt en trekt me naar hem toe. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd, slaat zijn armen om me heen en houd me vast alsof ik het enige ben wat ertoedoet.

We hebben super grote ramen in onze kamer en de gordijnen hebben we bewust opengehouden zodat het licht van de stad naar binnen kan schijnen, het ziet er prachtig uit samen met de honderden heldere sterren in het heelal.

'Ik hou van je.' Zegt Brandon dan. Ik verstijf, zei hij dat nou echt?

'Ik hou van je.' Antwoord ik, zonder twijfel.

***

dit was de eerste new york special! extra lang hoofdstuk!

lots of love